Agenda
Afweer tot in de dood? Komaan,
mijn huid is dun genoeg om
daar nog onder te kunnen kruipen!
PZC Maandag 28 januari 2008 21
FILM
BERGEN OP ZOOM
Cinem'actueel,
National Treasure 2: 20.00 uur; Aliens vs
Predator: 20.00 uur; Moordwijven: 20.00
uur; Duska: 20.30 uur.
GOES
Merral,
Aliens vs Predator: 20.15 uur; I am
Legend: 20.15 uur; Moordwijven: 20.00
uur; National Treasure 2: 20.00 uur;
MIDDELBURG
AGENDA
OP PAD
Inloopmiddag NVFP
De Nationale Vereniging voor Fibromyal-
gie Patiënten (NVFP) houdt een inloop
middag. Leden én niet-leden kunnen te
recht voor vragen of een praatje.
Scharendijke, dorpshuis aan de Ingrid-
straat, 14 uur.
MUZIEK
Koor
Het Christelijk Gemengd Eilandenkoor
houdt een open repetitieavond, ledereen
die wil kijken of meezingen is welkom.
Zierikzee, in Nieuwe Kerk, 19.45 - 21.45
uur.
Tango
Argentijnse muziek luisteren en de tango
dansen.
Middelburg, Paso Doble, 20.00 tot 23.30
uur
meer agendanieuws op www.pzc.nl
Schuttershof,
Die Falscher: 20.00 uur;
TERNEUZEN
Merral,
I am legend: 20.15 uur; National Treasure
2: 20.00 uur; The Kite Runner: 20.15 uur.
VLISSINGEN
CineCity,
Cloverfield: 14.00,16.15,19.15 en 21.45
uur;
Earth: 14.00 en 16.15 uur;
We own the Night: 19.00 en 22.00 uur;
Bee Movie (nl): 13.45 en 16.15 uur;
Enchanted (ov): 16.30 uur;
Gone Baby Gone: 16.30 en 19.30 uur; I
am Legend: 22.00 uur;
Moordwijven: 19.15 en 22.00 uur;
National Treasure 2: 16.15, 19.00 en
21.45 uur; Saw IV: 22.15 uur;
The Kite Runner: 14.00, 16.30 en 19.30
uur; Alles is liefde: 16.30 uur;
Elizabeth: 19.45 uur; The Flock: 22.00
uur; Sneak: 22.00 uur.
In het Middelburgse filmtheater Schuttershof wordt vanavond
Die Falscher van regisseur Stefan Ruzowitsky vertoond. Deze
boeiende film is losjes gebaseerd op de memoires van Anton
Burger. Hij moest in de Tweede Wereldoorlog in het Duitse con
centratiekamp Sachsenhausen als drukwerkspecialist meewer
ken aan het vervalsen van Britse ponden en Amerikaanse dol
lars, om met grote hoeveelheden vals geld de economieën van
de geallieerden te ontregelen. Die Falscher zet de onverzettelijk
heid van de anti-fascistische idealist Burger (August Diehl) afte
gen de overlevingsdrang van de Russisch-joodse meesterverval
ser Salomon Sorowitsch (Karl Markovics). Voortdurend discus
siëren de tegenpolen over een duivels dilemma: met gevaar
voor eigen leven het plan van de nazi's dwarsbomen, of met
hen meewerken waardoor de oorlog langer wordt en nog veel
meer mensen hun vrijheid of hun leven verliezen.
De film is niet alleen vanavond te zien (20.00 uur), maar ook
woensdag (20.00 uur), vrijdag (19.30 uur), zaterdag (19.30 uur),
zondag (20.00 uur) en dinsdag 5 februari (20.00 uur).
NADER BESCHOUWD
door Willem Nijssen
haal van de vreemde indringers) denk ik,
dat ik het verhaal eigenlijk toch wel be
grijp. Dat ik ook de kwaliteiten van de
voorstelling kan zien. En het vakman
schap. Maar ik blijf onbewogen. Terwijl
ik zelf toch ooit ook zo'n 'slachtoffer' ge
weest ben. Of is het juist daarom? Afweer
tot in de dood? Komaan, mijn huid is
dun genoeg om daar nog onder te kun
nen kruipen!
Deze week...
ga ik proberen nog een plekje te vinden
bij het uitverkochte cabaretprogramma
Wortels van Klaas van der Eerden. Ik heb
hem alleen nog maar op YouTube gezien,
en dat was veelbelovend. Op donderdag
grijp ik de kans om drie schrijvers op één
podium te zien, in Vlissingen: Ronald
Giphart, Martin Bril en Bart Chabot.
a Reageren kan via: willem.nijssen@jubii.nl
In het echt bestaan ze: overbescher-
mende ouders. Als je - zoals ik - in
het onderwijs werkt, weet je dat maar
al te goed. Je kent de gevolgen, zelden
positieve. Het moet niet moeilijk zijn om
je te verplaatsen in het 'slachtoffer'. Maar
in mijn geval heb ik ook moeten leren le
ven met het feit dat het niet je job is om
ouders 'op te voeden'. Onder meer leer je
- extremen uitgezonderd - haast vanzelf
om je ook in hén te kunnen verplaatsen.
Is dat de reden waarom ik gedurende
heel de voorstelling Dolores (afgelopen
donderdag in 't Beest in Goes) het gevoel
behoud dat ik van buitenaf tegen een ver
haal zit aan te kijken? Een verhaal waar
we overigens middenin vallen. Zonder
verklaring van het hoezo of het waarom,
zien we hoe een overgeorganiseerde (neu
rotische? autistische? paranoïde?) vader
zijn dochter overwoekert met zijn zorg.
Alle kleren liggen altijd keurig gevouwen
klaar, hij kleedt haar die duidelijk al een
jonge vrouw begint te worden, nog
knoopje voor knoopje aan. Alle bezoe
kers worden met camera bespied en op af
stand gehouden, en dankzij huisonder
wijs hoeft zijn dochter de boze buitenwe
reld nooit te betreden.
Meteen aan datzelfde begin - als aller
eerste eigenlijk, en heel héél mooi subtiel
in een beeld gevat - krijgen we al mee,
dat die vreemde situatie op de dochter
zijn effect heeft. Want heel even ver
schijnt een tweede meisje, nauwelijks
zichtbaar in de achtergrond. Kleurig,
waar de dochter in kleurloos wit gaat.
Tenger en schichtig, waar de dochter
rond en rustig is. We zullen haar nog va
ker zien, telkens wanneer ze tevoorschijn
komt uit iets wat het midden houdt tus
sen een luchtkoker en een ijzeren kooi.
Overdreven levendig, hyperactief, waar
de dochter eerder lethargisch is. Afge
splitst. Schizofreen.
Braaf leert de dochter haar lesjes, en luid
op spreekt ze mee met een Engels luister
sprookje vanaf de platenspeler, inclusief
de drammende herhalingen als de plaat
blijft hangen. (Hoelang nog voor de ed
en mp3-generaties die grappige vondst he
lemaal niet meer begrijpen?) Het rode
meisje ondertussen schopt alles in de war
of overhoop.
Geen vader kan ooit zijn dochter behoe
den. De boze buitenwereld, de gevreesde
Blauwbaard-vrouwenverslinder doet zijn
intrede in de persoon van een uiterst on
beholpen jongeman, buurjongen en piz
zabezorger. De fijne maniertjes in gebaar
en blik moeten intense verlegenheid uit
drukken en doen sterk denken aan de
jonge Chaplin. Vermakelijk. Als hij er is,
Mark Bellamy en Suzanne Bakker in Dolores.
is het rode meisje weg. Niet omdat het
hier om een dubbelrol gaat (heel knap ge
speeld) maar omdat zij kennelijk nu in de
huid van de plotseling ondernemende en
zelfs vastberaden dochter zit. Hormonen
ontwaken. Het bloed kruipt...
Ik begrijp bedoelingen, ik construeer in
terpretaties, ik trek conclusies, ik bewon
der de vormtaal van de thematiek. Dit is
geen gewone voorstelling, dit is ondanks
een aantal sobere zinnen eigenlijk woord
loos toneel. Maar... ook weer geen mime.
Hoe minder woorden, hoe meer symbo
liek. Een voor mij onbevredigende over
dosis aan symboliek, als aan het einde
(het goede einde?) de vader vermomd als
teddybeer uit de luchtkoker - het staat nu
wel vast dat die voor een vorm van gevan
genschap staat - tevoorschijn wordt ge
trokken. Eendrachtig door de twee meis
jes tevoorschijn wordt getrokken.
In tegenstelling tot vorige week (het ver-
Scène uit Cone baby Cone.
