'Roep om hulp niet gehoord'
Hulp niet
verwarren
met advies
Juist Amerika vraagt je het hemd van je lijf
PZC Zaterdag 26 januari 2008 1 3
cor gffiml
edith ramakers
De lezersredacteur is bereikbaar per
post op het adres van de
Centrale Redactie van de PZC,
Stationspark 28,
Postbus 31
4460 AA Goes.
Telefoon: 0113-315660
E-mail: Lezersredacteur@pzc.nl
Het forum waarop lezers zich kunnen
uiten over actuele zaken is bereikbaar
via internet; www.pzc.nl
EVEN
Deze week kwam Sander de Kra
mer in het nieuws. Het is de man
achter de Straatkrant in Rotter
dam, die al jaren opkomt voor de
zwakkeren in de samenleving. „Je
kunt de mens alleen maar helpen,
door zichzelf te leren helpen", zei
hij tegen de journalist van Radio 1.
Hij werd geïnterviewd omdat hij
een boek heeft geschreven over
succesvolle mensen die door tegen
slag in de goot belandden.
De Kramer weet het goed te zeg
gen. Deze week zat ik bij mijn favo
riete kapper in de Walstraat. Aan
de kaptafel heb je vaak de leukste
gesprekken. Met de natte haren
strak naar achter gekamd en een
enkel piekje recht omhoog, heb ik
alleen houvast aan mijn eigen spie
gelbeeld. In die kwetsbare positie
gaat het gesprek schijnbaar van
zelf
We kregen het over gezond eten
en dineren. De kappers van Coiffu
re Aveneu gaan uit eten als de
fooienpot vol is. „Hoe is het eigen
lijk met restaurant Belle-Amie? De
ramen zijn al maanden dichtge
plakt?", vroeg de kapper.
Belle-Amie, tsja, een triest verhaal
over een restaurant-in-nood. Het
werd eind 2005 onder handen ge
nomen door Herman den Blijker
voor het tv-programma Herrie in
de Keuken. De eigenaar en het
koksteam gaven opening van za
ken voor tv-kijkend Nederland.
Het werd een blik in de keuken en
de portemonnee. Van de totale
aanpak bleef maar weinig heel.
Belle-Amie geloofde in de herstart
en onderging de prijzige metamor
fose. Den Blijker zag met een goed
keurende blik toe. Deze week was
Den Blijker weer op tv. Hij advi
seerde een eigenaar van een groot
restaurant. Ik lette op of ik de
tv-persoonlijheid kon betrappen
op lichtzinnigheid. Volgens Den
Blijker was er nog veel mis in het
restaurant, maar hij dacht dat de
mensen wel wilden leren. Den Blij
ker geeft advies, De Kramer biedt
hulp. Er is niets mis met Den Blij-
kers kook- en inrichtingsadviezen,
maar of de ondernemers zichzelf
leren helpen, weten we pas over
een jaar.
Berichtgeving verandert
snel, laat noodkrant
watersnoodsramp zien.
Met een nooduitgave in
formeerde de PZC zijn
lezers een dag na de wa
tersnoodsramp van
1953. De speciale editie bestond uit
drie pagina's, zonder een enkele fo
to. Het was een prestatie van for
maat, maar uit de productie blijkt
dat de redacteuren de ernst van de
ramp nog lang niet konden over
zien. Nieuws ging niet als een lo
pend vuurtje.
De PZC komt vandaag met een
reeks getuigenissen van mensen
die de Ramp meemaakten. 55 jaar
later doen zij hun verhaal. In het
commentaar van de rampkrant
stond dat Zeeland onherkenbaar
was geworden. Om tot die conclu
sie te komen, zijn weinig bronnen
gebruikt. Zeeland was met de mid
delen van die tijd onbereikbaar.
De krant meldt dat een vliegtuigje
bij toeval ontdekte dat het westen
van Schouwen eveneens ernstige
wateroverlast heeft. 'Zonder vlieg
tuig zou men niet geweten heb
ben dat er iets was gebeurd.'
In de noodeditie werd vermeld dat
er ook nog een redacteur op het ei
land Noord-Beveland was. 'Hij
heeft vergeefs getracht contact te
krijgen met de rest van de wereld.'
In de geïsoleerde wereld moest de
PZC-redactie, die destijds bestond
uit acht redacteuren en drie aanko
mende journalisten, het met enke
le technici zien te klaren. Zonder
hulp van buitenaf ging dat niet.
De drukpers van de PZC was on
bruikbaar geworden door het stij
gende water. De hele Vlissingse
Walstraat, waar het kantoor van
de PZC was, stond blank.
Toen de ernst van de situatie bui
ten de Zeeuwse grenzen was door
gedrongen, boden het Rotterdams
Nieuwsblad en het Leids Dagblad
aan om de pagina's bij hen te druk
ken. Maar de verbinding met de
Randstad was verbroken. Het
Zeeuwsch Dagblad in Goes bracht
de oplossing. De PZC mocht daar
worden gedrukt, waardoor deze
krant op maandag 2 februari 1953
'Vliegtuigje ontdekt bij
toeval dat ook westen van
Schouwen rampgebied is'
over de volle breedte kon openen
met 'Reeks van rampen teisterde
Zeeland'.
Uit de overlevering blijkt dat de
openingskop te elfder ure gewij
zigd is. Gijs van Barneveld, een
van de verslaggevers van de PZC
die destijds verslag van de Ramp
heeft gedaan, zei in 1993 tegen de
krant dat de PZC met 'Noodlots
nacht over Zeeland', wilde ope
nen. „Maar de Zeeuwse gerefor
meerde broeders van het Zeeuw
sch Dagblad weigerden die kop te
zetten. Dat druiste in tegen hun
godsdienstige gevoelens; het zat
'm in het woord noodlot."
De eerste week na de Ramp ble
ven de twee kranten samenwer
ken. Daarna werd de PZC gedrukt
in de drukkerij van het Rotter
dams Nieuwsblad en een maand
later kon de PZC weer in Vlissin-
gen worden gemaakt.
Televisie- en internetbeelden ont
braken nog, waardoor de redacteu
ren vaak beeldend taalgebruik ge
bruikten.
De verbindingen zijn letterlijk ver
stevigd en door het digitale ver
keer zijn contacten sneller gelegd.
De roep om hulp wordt eerder ge
hoord.
postvak delijk ben ik het volledig eens met het feit dat er veel te vc
cAAncnociotionc mAnrnn 3»rr»rHon ciG\7ri-*cir\ Wnr iL orhfpr V
Het is het toppunt van hypocrisie. Judith Kosters uit Westka-
pelle reageert op het PZC-artikel, waarin het College Be
scherming Persoonsgegevens (CBP) in een brief aan Ko
ninklijk Horeca Nederland voorstelt dat hoteleigenaren
geen kopieën van identiteitsbewijzen van hun gasten mogen ma
ken of meer gegevens mogen noteren dan hun naam, beroep,
woonplaats en dag van aankomst en vertrek.
„De Amerikaanse ambassade stoort zich aan de registratie van deze
persoonsgegevens van hun gasten door Nederlandse hotels. Inhou
delijk ben ik het volledig eens met het feit dat er veel te veel per
soonsgegevens moeten worden gevraagd. Waar ik echter heel veel
moeite mee heb, is dat juist de Amerikanen vinden dat wij te veel
persoonsgegevens vragen. Het gaat in Nederland slechts om een ko
pie van het paspoort. Ga eens naar Amerika en je weet dat er veel
en veel meer van je wordt gevraagd dan een kopie van je paspoort.
Wat een arrogantie van deze Amerikanen om te vinden dat wij te
veel persoonsgegevens vragen van hun gasten. Ik zou zeggen tegen
de Amerikaanse ambassade: reduceer in Amerika je vraag omtrent
persoonsgegevens tot een kopie van je paspoort, voordat je een
klacht indient in een ander land over persoonsgegevens."
