Als ik die poort uitrijd,
kan ik wel janken
spectrum 8
Misschien komt er nog wel eens een ster op ons padje.'
PZC
Zaterdag 26 januari 2008
Tekst: Willem van Dam
Foto: Mechteld Jansen
Hij fietste met tassen vol sigaren door het Westland, stond aan de zaagmachine in een
doe-het-zelfzaak, verkocht gordijnen en telefoonbeantwoorders, emigreerde naar Australië, was
tennishalexploitant, raakte financieel aan de grond en werd uiteindelijk een succesvol
horeca-ondernemer die niet wars is van wat 'onroerendgoedavontuurtjes'. Hoe een eenvoudige
Haagse jongen een man in bonus werd. Cor van de Zandt: „Ik heb kilometers Apfelstrudel de oven in
staan schuiven."
Een ruime bungalow met
zicht op de golfbaan, waar
hij graag (handicap 36) een
balletje mag slaan. Eigentijds
brilmontuur, kortgeknipt,
een hagelwit overhemd dat een uitbun
dig horecabuikje omspant, rode strop
das ('heb ik cadeau gekregen') met daar
op een afbeelding van Al Capone.
Cor van de Zandt (57 jaar, eigenaar van
het Goese restaurant De Stadsschuur)
groeide op in een keurige Haagse mid-
denstandsbuurt. Zijn ouders hadden er
aan de Beeklaan een tabakszaak, zo'n
winkeltje met mahoniehouten lambri
sering en waar het sterk geurde naar
cederhouten sigarenkistjes. „Het was
een genot om dat winkeltje binnen te
stappen."Achter de schuifdeuren met
de glas-in-lood-ramen huisde het ge-
heb er kei- en keihard gewerkt."
Het telefoontje kwam totaal onver
wacht: 'Pa is dood, hartstilstand.' Hals
overkop terug naar Nederland. „De be
grafenis was een week achter de rug en
wat doe je dan? Ie zoekt 's wat oude
vrienden op. Die bivakkeerden vaak
op camping Bosbad Hoeven. Daar
stond ook een evenementenhal, waar
's avonds werd gedanst. Zie ik daar een
meisje met rood haar: Lies. De vonk
sloeg meteen over. Ik vraag: 'Heb je zin
om met me mee naar Australië te
gaan? Ze zegt: 'Ik vind je een aardige
vent, maar ik ga niet naar dat kangoe-
roeland'."
En dus bleef Cor. Hij zette de sigaren
winkel van zijn vader voort ('geen vet
pot') en nam er nog een baantje bij. „El
ke ochtend om vijf uur klom ik mijn
één oplossing: stoppen. „Alles wat we
er in hadden gestopt waren we kwijt."
Hij zal die dag in mei '83 niet licht ver
geten. „Lies en ik hadden de tennishal
in Goes vaarwel gezegd, stonden bui
ten, keken elkaar aan, gaven elkaar een
zoen en zeiden: 'Ze krijgen ons er niet
onder, we gaan gewoon wat anders
doen."
Hun oog viel op een zeventiende eeuw-
se - pas gerestaureerde - schuur in het
Goese stadscentrum, 'vier muren, een
dak en bak zand vanbinnen'. Ze von
den geldschieters en openden er ('Ik
kon bij wijze van spreken nog geen liter
water koken') een lunchroom, waar kof
fie, thee en een eenvoudig sateetje wer
den geserveerd. En niet te vergeten:
Apfelstrudel. „Dat was bingo. Met zo'n
lange spaan heb ik kilometers Apfel-
zin. Met z'n achten waren ze. Goed ka
tholiek, hè? Een riant inkomen leverde
de sigarenbusiness allerminst op. Zijn
vader kluste bij in winkelbetimmerin
gen, zijn moeder werkte op de admini
stratie van het ministerie van Defensie
en Cor werd al vroeg op pad gestuurd
om bestellingen rond te brengen. Met
twee tassen Agio's en gematteerde bol-
knakken fietste hij naar de kassen in
het Westland om aan het eind van de
dag weer thuis te komen met een hele
lading komkommers en tomaten.
Cor van de Zandt was zo'n jongen die
liever uit het raam keek dan naar het
schoolbord. Na een jaartje LTS werd
hij door zijn vader ('Lanteifanten was
er bij ons thuis niet bij') achterop de
Mobylette geplaatst en regelrecht naar
een doe-het-zelfzaak gereden, waar hij
aan het werk werd gezet: boutjes en
moertjes verkopen, planken en platen
op maat zagen. Leuk is anders, dacht
Cor. Hij kwam bij de Bijenkorf terecht,
werd er verkoper op de afdeling fourni
turen; 'gordijnstoffen, -rails en rolle
tjes, noem maar op'. Ook daar duurde
zijn carrière niet heel lang. Hij werd
vertegenwoordiger in telefoonbeant
woorders, 'toentertijd nog iets heel bij
zonders'. „ik reed 's maandags met een
wagen vol weg en als ik vrijdags thuis
kwam, was die wagen helemaal leeg.
Ik zocht iedere arts, notaris en advo
caat op om ze zo'n ding te verkopen."
Tegen de twintig was-ie toen hij be
sloot het avontuur te zoeken. Samen
met twee broers emigreerde hij. Met
slechts een koffer kleren en een paar
honderd gulden op zak stapte hij aan
boord van een schip dat hem naar Au
stralië ('Ik sprak a little bit English')
bracht, waar hij in de bouw ging.
„Flats bouwen, kantoren bouwen. Ik
bed uit om autootjes af te tanken die
's nachts hadden gereden voor de
Nachtveiligheidsdienst in Den Haag."
Er reden veel van die autootjes rond,
maar daarmee kon niet worden voor
komen dat ook in de keurige Beeklaan
de criminaliteit toenam: vernielingen,
inbraken, overvallen. „Hele winkelrui
ten eruit, automaten werden met keil-
bouten en al van de muur gerukt, twee
keer ingebroken, complete voorraad
weg. Het was geen doen meer."
Winkel verkocht en via-via belandden
de Van de Zandtjes in Roosendaal.
Daar werd hij groundsman op een def
tig tennnispark ('Ik moest er in opdracht
van het bestuur op letten dat de leden uit
sluitend in witte kleding op de baan ver
schenen') en verkocht in het clubhuis
bier en broodjes. „Wat bleek? Die kan
tine werd het beste café van Roosen
daal. Féésten, tot diep in de nacht. Er
waren weken bij dat er veertig tot vijf
tig vaten bier doorheen gingen. Als je
weet hóéveel dat is. Die bierkraan
moet constant hebben opengestaan,
anders krijg je dat nooit weggetapt."
Mooie tijd, daar in Roosendaal. In het
zomerseizoen werd er goed verdiend
en in de wintermaanden reisden ze de
wereld rond: Cuba, Azië, véél gezien.
„Maar als je alles wat je in de zomer
verdient 's winters opmaakt - dat
schiet niet op."
Het was in de jaren dat overal tennis
hallen werden gebouwd. Cor en Lies
van de Zandt richtten een bv'tje op,
'scharrelden geld bij elkaar' en stapten
in het Belgische Kalmthout en in
Goes-zuid in de exploitatie van tennis
hallen. „Schitterende jaren gehad."
Maar de economie kachelde achteruit,
de rente steeg tot duizelingwekkende
hoogte en uiteindelijk restte slechts
strudel de oven in staan schuiven." Tot
dat de klandizie daarvan de buik vol
kreeg.
De Stadsschuur werd een restaurant
('Kwestie van goede koks zoeken en perso
neel waartegen je chapeau kunt zeggen'),
dat in de Michelin-gids met drie bestek-
jes wordt gewaardeerd. En waar die
ster blijft? Ach, wat zal hij daarvan zeg
gen - zo'n ster, enig idee wat daarbij
komt kijken? „Mischien komt er nog
wel eens een ster op ons padje. Maar ik
weet wat er allemaal gedaan moet wor
den om op zo'n niveau te komen. Ik
las van de week toevallig een stuk over
Sergio Herman van Oud Sluis. Die jon
gen houdt dat geen tien jaar vol. Er
wordt zóveel van je verlangd."
Dan zijn er ook nog z'n 'onroerend
goed-avontuurtjes'; pandje kopen,
pandje verkopen. Een paar jaar gele
den kocht hij het voormalige GAK-ge-
bouw in Goes om er een hotel te vesti
gen. Hij heeft de boel inmiddels weer
doorverkocht, maar is als 'adviseur'
nog altijd bij de plannen betrokken.
Erg vlotten doen ze niet, die hotelplan
nen. Schuld van de gemeente. „Zolang
de gemeente aan drie verschillende par
tijen toestemming geeft om een hotel
te ontwikkelen waardoor er misschien
tweehonderd of driehonderd hotelka
mers bijkomen, beginnen we er niet
aan. Alle rapporten wijzen uit, dat er
in het centrum plaats is voor honderd
tot honderdtwintig kamers. Alles wat
daar bovenop komt, gaat ter ziele. Dus
wachten we gewoon af tot een van de
gegadigden zich terugtrekt."
De eenvoudige Haagse jongen, die zich
met fietstassen vol sigaren naar het
Westland trapte, is aardig terechtgeko
men. Respectabel restaurant, prettig in
komen, bungalow aan het Goese Meer,
fraai appartement ('Als we even een
break nodig hebben, gaan we daar naar
toe') aan de Spaanse kust en hij 'ver
keert in de gelukkige omstandigheid
ook iets voor anderen te kunnen
doen'.
Op het blankhouten bergmeubel staat
een foto van hun Cambodjaanse 'pleeg
dochter' Pheak Per en haar broers en
zus, die vanuit het Goese Meer finan
cieel worden ondersteund „We heb
ben het hele gezin min of meer ge
adopteerd." Hij pakt een dvd met beel
den van een hotelschool in Sihanouk-
ville, die mede dankzij inspanningen
van Van de Zandt tot stand kwam.
Ontwikkelingswerk pur sang, vindt hij
„Het toerisme in Cambodja is boom
ing, maar er zijn veel te weinig jongens
en meisjes die het horecavak kennen.
Er is een enorme vraag naar vakbe
kwaam horecapersoneel. Het gemiddel
de jaarinkomen van een Cambodjaan
bedraagt zo'n 250 dollar, nog geen dol
lar per dag. Er wordt geknokt om die
jongens en meisjes die van de hotel
school afkomen, die krijgen 150 dollar
per maand!" Hij is er, samen met Lies,
al een paar keer gaan kijken. „Die men
sen zijn zó dankbaar; elke keer als ik
die poort uitrijd kan ik wel janken."
In oktober vieren Cor en Lies van de
Zandt het 25-jarig bestaan van hun
'schuur'. Zo'n duizend gasten worden
er in de Goese Grote Kerk verwacht en
de opbrengst daarvan gaat - bijna van
zelfsprekend - naar Cambodja.
Mooi moment ook om met De Stads
schuur te stoppen? Die vraag ('Ik krijg
het er benauwd van') vreesde hij al.
„Het zal er een keer van moeten ko
men, mijn opvolger loopt zich al
warm, maar makkelijk zal het niet zijn.
Een paar jaar geleden was er ook spra
ke van dat ik De Stadsschuur zou over
dragen. Dat is er toen niet van geko
men. 'Da's maar goed ook', zei mijn
huisarts destijds, 'je kunt die schuur he
lemaal niet missen.' En ik ben bang dat
hij gelijk heeft."
paspoort
Cornells Gerardus Maria van
de Zandt
Geboren: 13 februari 1950 in
Den Haag
Woonplaats: Goes
Opleiding: LTS en Handels
avondschool (beide niet afge
maakt)
Werk: verkoper, bouwvakker,
sigarenwinkelier, tennishalex
ploitant, horecaondernemer
Getrouwd met: Lies Moers
