'Ik was een dondersteen op school'
Donderdag 10 januari 2008 5
Jacqueline Kooy: „Elke les ruim ik tijd in om even contact met de kinderen te hebben."
Beste lerares van
Zeeland is even een
'ster' in Zierikzee.
Weet wat je te
wachten staat als
je in de race bent
voor de PZC-ere-
titel 'Beste leraar
of lerares van Zeeland'. Laat staan
als je wint! De scholen van de vier
genomineerde docenten zijn in de
ban van de wedstrijd, maar het
Pontes Pieter Zeeman in Zierikzee
staat vlak voor de kerstvakantie
écht op z'n kop. 'Jacqueline Kooij
for president!' prijkt er in glim
mende letters op een T-shirt dat in
haar klas hangt. „Dat hebben de
ckv-leerlingen voor me gemaakt."
Collega-docenten houden promo
tiecampagnes. Leerlingen klikken
en sms'en zich suf om Jacqueline
Kooij te laten winnen. Zelfs tij
dens de les. „De leerlingen, die vin
den 't het allerleukst", lacht de
winnares. „Kinderen die normaal
nooit met elkaar praten, spraken el
kaar ineens aan met 'Heb je al ge'
smst?' Hele vriendenkringen wer
den ingeschakeld. Zo'n wedstrijd
schept een band."
Kooij (40) haalde veruit de meeste
stemmen. Met de wisselbokaal op
zak is ze voor even dé ster van Zie
rikzee.
Alleen de sterallures, daar heeft ze
geen last van. „PflL.her gaat wel
ver hoor", zegt ze bijna veront
schuldigend. „Ik geef maar ge
woon les, net als zoveel mensen
hier op school. Iedereen doet z'n
en. Ik wil ze leren dat het belang
rijk is om goed te kunnen lezen en
schrijven. Daarvoor moet je ze we
ten te prikkelen."
Straffen, daar gelooft ze niet in. „Ik
heb een jongen in de klas, die al
tijd zijn boeken vergeet. Dan kun
je heel boos worden, maar het
heeft geen zin. Ik zeg dan: laat je
boeken hier liggen. Waarom zou
je die strijd telkens aangaan?"
De e-mails die de Zierikzeese scho
lieren naar de PZC-redactie stuur
den, waren bijna ontroerend. 'Ze
begrijpt ons', schreef de één. 'Ze
staat altijd voor je klaar en heeft
respect voor de leerlingen', mailde
een volgende.
„Ik spreek de kinderen aan. Elke
les ruim ik tijd in om even contact
te hebben. Ik toon interesse. Als
een kind een nieuwe bril heeft,
Leerlingen komen met
problemen omdat ze weten
dat het bij mij veilig is
dan zeg ik dat. Ik vraag een meisje
naar die ruzie met haar vriendje.
Dat stellen ze op prijs. Leerlingen
komen ook heel vaak met proble
men naar me toe. Ze weten dat
het bij mij veilig is. Tja, dat werkt
als een soort mond-tot-mond re
clame. Soms hebben ze liefdesver
driet, soms zitten ze écht in de
knoop met zichzelf Dan ga ik met
de ouders praten. Nee, dat hóefik
niet te doen, maar je kiest voor die
kinderen. Als een kind zich kwets
baar op wil stellen, ga ik niet zeg
gen: sorry, maar mijn uren zijn
voorbij."
Tegelijkertijd stelt ze zichzelf ook
kwetsbaar op. „Ik laat mezelf zien.
Als ik iets niet weet, dan geef ik
dat toe. Als ik een weekend ben
wezen dansen tot midden in de
nacht, dan vertel ik daarover in de
klas. 'Oh, danst u ook?', zeggen ze
dan. Dat vinden ze prachtig. Als ik
een dag hoofdpijn heb, zeg ik: 'jon
gens, het is niet mijn dag. Ik ben
wat kortaf, maar dat ligt niet aan
jullie.' Aan de andere kant mats ik
een leerling ook wel eens, als 'ie
niet zo goed in z'n vel zit. Zo
kweek je over en weer begrip. Ik
respecteer de kinderen. Zij respec
teren mij."
Het betaalt zich uit, zo blijkt uit
een e-mail van een leerlinge. „Ze
had vorig jaar een moeilijk jaar,
maar toch bleef ze altijd lachen",
mailt een meisje. „Ze moet in het
zonnetje gezet worden, omdat ze
een zonnetje is voor iedereen."
Kooij glimlacht. „Ik weet wel wie
die e-mail heeft gestuurd. Afgelo
pen jaar overleed mijn broer. Dat
was verschrikkelijk, maar die kin
deren gingen er zo netjes mee om.
Daar heb ik veel steun aan gehad.
We hebben het er ook veel over ge
praat. Ja, daar zaten ook huillessen
bij. Kinderen reageren vanuit ge
voel. Ze zeggen gewoon 'wat rot!'
Toen ik deze de beker won, zeiden
ze tegen me: "Wat fijn dat u nu ge
wonnen heeft, na zo'n vervelend
jaar.' Ze gunnen je de leuke din
gen in 't leven. Dat is hartverwar
mend."
Cornelleke Blok
best. Het is ongelooflijk. Ik krijg
bossen bloemen, kaartjes van win
keliers, zelfs post van de haven
meester! Iedereen feliciteert me.
Toen ik even
friet ging ha
len, riepen
de kinderen
me na op
straat: 'daar
gaat de beste le
rares van Zee
land!"'
Ze heeft iets
0 n d e u -
gends. Lacht
voortdurend en praat
honderduit. De lerares
Nederlands en Engels
noemt zichzelf 'onrustig'
„Ik was vroeger een don
dersteen op school." Haar
ogen twinkelen. „Ik ben
zelfs op de universiteit een
keer de collegezaal uitge
stuurd. Er zaten daar
achthonderd studenten.
Heel erg was dat", gie
chelt ze, enigszins be
schaamd.
Ze houdt van lezen, ten
nissen, zeilen en klussen in haar
Zierikzeese 'Pippi Langkous'-huis,
met uitzicht op de Oosterschelde.
Ze is getrouwd en moeder van
twee dochters. „Ik hou van dan
sen, uitgaan en véél shoppen. En
elk jaar gaan we, samen met de
kinderen op reis. Met de rugzak
naar India, Guatemala, Thailand of
Vietnam."
Ze is gewend aan andere culturen.
„Ik heb tot mijn achttiende in het
buitenland gewoond, omdat mijn
vader voor Buitenlandse Zaken
werkte. Ik ben in Pakistan geboren
en woonde
onder andere
in Marokko,
Duitsland en
België."
Haar middelba
re schooltijd
bracht ze door
in België. „Dat
was verschrikke
lijk. Iedereen
moest kaarsrecht zit
ten. Ik moest een
schooluniform aan:
drie plooien voor en
drie achter. )e mocht
geen eigen mening heb
ben en als je een probleem
had, ging je écht niet naar je
docent. De afstand was
groot."
Misschien heeft het iets
met die ervaringen te
maken dat Kooij haar les
sen zelf heel anders aan
pakt. „Ik ben heel intuï
tief bezig. Ik wijk soms
af van het pad en houd
me niet strak aan het lesprogram
ma. Ik probeer in te spelen op de
actualiteit. Als iemand liefdesver
driet heeft, probeer ik daar in de
klas aandacht aan te besteden. Na
tuurlijk moet je ook saaie theorie
lessen geven, maar die giet ik dan
in de vorm van een quiz of een
spelletje. De winnaar is 'kampioen
van de dag'. Ik probeer ze de liefde
voor het Nederlands bij te breng-
