s spectrum Bordurenbreien en haken! RUDEN RIEMENS FOTOGRAFIE vooruitzicht Marjan Berk 1e PZC Zaterdag 5 januari 2008 Zakes Mda eder vooroorlogs meisje, en dan heb ik het over meisjes, die een héél stuk vóór de Twee de Wereldoorlog zijn geboren, leerde op .school op de handwerkles borduren. Zelfben ik nooit veel verder gekomen dan een groezelig ge kreukt lapje met lelijke kruissteekjes, maar mijn moeder borduurde haar eigen ontbijtlakens. Zij was van 1904, ik werd in 1932 geboren. Vroeger had je ontbijtlakens, boterham-tus- sen-de-middag-lakens (het woord lunch was nog niet ingeburgerd) en spierwitte warme-maaltijd-la- kens. En omdat ik me mijn moeder nog zo leven dig herinner, met zo'n laken op schoot met daarin een borduurraampje om de stof strak te trekken, en ik mij die geborduurde tafellakens ook nog voor de geest kan halen, was ik er van overtuigd dat de borduurkunst wat mijn persoon betreft een generatie had overgeslagen, maar dat mijn enige dochter absoluut moest leren borduren! Ik ben nogal dwingend (zeggen mijn kinderen) en zo ontstond er een levendige discussie tussen mijn dochter en mij over het nut van borduren. Ik zie nog mijn tienjarige kind op de stoep van een zo merhuisje, op haar schoot precies zo'n viezig bor- duurlapje als het vodje uit mijn jeugd. Ze móest van mij. En ze vertikte het! Zij heeft de strijd gewonnen, het talent van haar dooie grootmoeder is niet overgesprongen. Mis schien staat er in de toekomst nog eens een klein dochter op, die de intense drang tot het vervaardi gen van naaldwerken gaat voelen. Dan zal ik ach ter haar staan. Nu is het wel zo dat ik, ondanks eigen nontalent voor borduren, altijd buitengewoon gefascineerd raak door de naaldkunst van anderen. Toen ik dan ook hoorde dat CDA-Tweede Kamerlid Nicolien van Vroonhoven bekende, dat zij van borduren houdt, en door die bekentenis hoon en gelach haar deel werd, werd ik van haar bekentenis heel vrolijk. Want op mijn verre en nabije reizen kijk ik altijd naar dat lokale handwerk. Op het Griekse eiland Chios is een door de staat gesubsidieerde borduurschool, waar ik een tafellaken met in au thentiek patroon geborduurde rand kocht. In Tüz- goyu, in Midden-Anatolië, kocht ik een Oezbeekse lap, geborduurd door een vrouwencollectief dat met de financiële steun van een NGO de oude mo tieven weer had opgepakt en de meest waanzinni ge lappen borduurde! Op Kreta vond ik, op weg naar dat hoge plateau waar nog geen elektriciteit is aangelegd, een tafel kleed met daarin een antieke handgehaakte rand, een broze lap die ik altijd op de hand was. Ik heb ook een allerliefst stukje oud linnen met borduur werk van een Russische vrouw, een handtekening uit een verre streek. En wat de handvaardigheid van mijn moeder be treft: breien kon ze niet. Ze probeerde het wel, maar moest voor de moeilijke hiel van de sok al tijd naar de buurvrouw vluchten. Die hielp haar over die onneembare hobbel. Maar borduren, dat was haar sport Ik kon het één noch het ander. Ik heb eens een zwembroek voor mijn eerste vriend je gebreid. Maar na de eerste duik werd die broek plotseling zo geweldig groot, dat hij hulpeloos het afzakkend kledingstuk bij elkaar moest houden voor hij uit het water durfde te komen... Nee, eigenlijk kan ik alleen maar een beetje koke en een beetje schrijven.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2008 | | pagina 89