spectrum 12
Warme broodjes
PZC
Zaterdag 5 januari 2008
Vraag aan een Vlaming die in het bui
tenland woont wat hij het meest mist
van 'thuis'. Hij zal niet in de eerste
plaats de frietjes of het bier noemen,
maar de 'warme broodjes op zondagmorgen'.
Toen ik dat voor het eerst hoorde, dacht ik:
maar wij hebben in Nederland toch óók warme
broodjes, zij het niet op zondagmorgen. Maar
dat bleek toch een wereld van verschil.
De verse warme broodjes op zondagmorgen
zijn een ritueel. Ten eerste zijn alle warme bak
kers in ons dorp elke zondagmorgen open (de
supermarkt ook), wat best handig kan zijn.
Maar bovendien staan elke zondagochtend de
mensen in de rij om een versgebakken brood of
warme broodjes mee te nemen. Het is net
zo Vlaams als de frieten en het bier.
Op een website van Vlamingen in Neder
land werd het gemis aan de broodjes een
van de grootste 'ergernissen' genoemd
over het leven in ons land. Er zijn zelfs
Vlamingen die in Limburg of Noord-Bra
bant wonen en er elke zondagmorgen
even de grens voor over wippen. Inmid
dels beginnen wij ons ook aan dat ritueel
aan te passen. De voeding van de mens is
hier immers prioriteit nummer één.
Onze bakker is elke zondag open van ze
ven uur 's morgens tot vier uur 's mid
dags. Een last voor het personeel? Nee
hoor, zo is dat hier nu eenmaal, zei de da
me achter de toonbank. „Dat geldt voor al
onze 35 filialen." Omgekeerd dacht ik: wat
mis ik nu voor bijzonders uit Nederland
wat hier niet te krijgen is? In de categorie
eten zou ik het niet weten. Ie hoeft hier
maar een supermarkt binnen te gaan en je
beseft dat Appie niet zaligmakend is. En
als het moet, hebben ze hier alles wat we
in Nederland zo lekker vonden: boer'nvla
uit Groningen, echte Gouda en in de diep
vries liggen zelfs de bitterballen van Cora.
Natuurlijk zijn er tal van diepgaande verschillen
tussen het leven in Nederland of dat in België -
we lijken minder op elkaar dan we zelf vaak
denken - maar het zijn juist de triviale zaken
die vaak het meest verbazen. Zo wees op de eer
dergenoemde website een Vlaming in Neder
land op de totaal verschillende 'afvalcultuur'. In
andere woorden: Vlamingen zijn 'scheiders',
wij zijn 'mengers'.
Toen ik een jaar geleden hier kwam wonen,
had ik uit Nederland nog een rol vuilniszakken
over. Stevige, KOMO-gekeurde zakken. Niets
vermoedend vulde ik ze met het verhuisafval
en zette ze aan de straat. Een week later ston
den ze er nog. Navraag bij de buren leerde dat
je je afval niet in zomaar een zak mag buitenzet
ten. Het moet in een 'officiële zak', met naam
en logo van de gemeente erop, anders neemt de
vuilnisman ze niet mee.
Te koop bij de supermarkt, dat wel, voor maar
liefst 1,50 per stuk! 15 euro voor een rol, dat tikt
aan. Bovendien moest ik niet alleen groene,
maar ook blauwe kopen. Groene voor gewoon
afval, blauwe voor plastic en melkpakken en zo.
En ik moest stickers hebben voor het gft-afval.
Stickers? Ja, voor maar liefst 30 euro moest ik
een sticker kopen voor op de gft-container. Zon
der sticker neemt de vuilnisman het tuin- en
eetafval niet mee.
Voor elke soort afval is er bovendien een aparte
ophaaldag. Groen op dinsdag blauw op donder
dag, gft om de week, en eens in de maand ko
men ze dan nog oud papier ophalen. In de keu
ken sta je je suf te scheiden met verschillende
zakken in verschillende emmertjes. En wee je
gebeente als je het niet goed doet. Dan plakt de
vuilnisman een grote rode sticker op je zak, en
die blijft tot in de eeuwigheid aan de stoeprand
staan.
Het zijn maar van die kleine eigenaardigheden
waaraan je moet wennen als je in een ander
land gaat wonen. Ik ben er nog niet uit wie het
het zwaarst heeft: ik als inmiddels semi-profes-
sioneel afvalscheider in Vlaanderen. Of die Vla
ming in Nederland die zijn zondag moet begin
nen zonder zijn zo 'begeerde' verse warme
broodjes.
Foto boven: De lobby van het Venetian Hotel en Casino in Macau.
Foto onder: Het Grand Lisboa hotel is met 52 etages veruit het hoog
ste gebouw van Macau.
CHINA
GROTE
OCEAAN
TAIWAN
O Hongkong
FILIPPIJNEN
MACAU
CHINA
ZUID-
CHINESE
ZEE
