KFRST
Kees-Jan van der Klooster uit Vlissingen ziet er goed
uit. Heeft een leuke vriendin. Is sociaal zeer actief en
een succesvol topsporter. Kanttekening: de 30-jarige
liefhebber van extreme sporten is verlamd vanaf het
middel, gevolg van een snowboardongeval in 2001.
TEKST ONDINE VAN DER VLEUTEN - FOTO DOLPH CANTRIJN
IK
LEEF
NOG!
HET ZOU TE VERGAAN TE ZEG
GEN DAT HIJ DE DOOD IN DE
OGEN GEKEKEN HEEFT, maar
Magere Hein heeft hem wel op
de schouder getikt. De ontmoe
ting had plaats in maart 2001.
Kees-Jan van der Klooster, fer
vent snowboarder, wakeboarder
en skater, staat in het Franse wintersportgebied Port
du Soleil bovenop een berg voor de laatste afdaling
van die dag. Om hem heen strekken de Alpen zich
uit, de verse sneeuw kraakt onder zijn voeten en voor
hem ligt de helling, een eindeloze sneeuwzee van glin
sterend wit. Hij zet af en glijdt, oneindig lang, steeds
sneller, tot hij met zo'n 80 kilometer per uur over de
sneeuw surft.
Push the limits is het motto: met je vrienden trucs pro
beren, elkaar uitdagen. De een doet iets, de ander
doet het na. Kees-Jan, liefhebber van extreme spor
ten, kent de risico's. Een paar keer per dag landt er
een helikopter om gewonden op te halen. Met vijfdui
zend skiënde mensen op een berg is dat niet zo gek.
Maar zelfheeft hij nog nooit iets gebroken. Een ver
stuikte enkel, dat was nog wel het heftigste.
Die dag, terwijl hij tussen de bomen door laveert,
wordt de snowboarder verrast door een afgrond van
2,5 meter diepte. Hij stort omlaag, het hoofd naar be
neden. Kees-Jan heeft de tegenwoordigheid van geest
om tijdens zijn val een koprol te maken. Halverwege
die rol klapt hij tegen de grond, met gestrekte rug.
„Alsof je in het zwembad een salto maakt die je niet
afkunt maken. Die klap, als je rug het wateropper
vlak raakt. De sneeuw was bijna zo hard als steen. Er
gens achter mij zat een vriend. Ik riep om hulp, want
het zat niet goed, dat voelde ik gelijk. Ik ging over
eind zitten: de vreemdste beweging die ik ooit ge
maakt heb. Mijn onderlichaam deed namelijk niet
mee."
Hij moest 40 minuten wachten voor er hulp arriveer
de. „In die eerste minuten begon het accepteren al. Ik
realiseerde me dat ik misschien nooit meer zou kun
nen lopen. Ik dacht aan een vriend die eerder zijn
nek gebroken had en alleen zijn handen nog kan ge
bruiken, met moeite. Als hij nog plezier in het leven
heeft, kan ik er ook nog wat van maken, dacht ik."
DE ZOMER NA HET ONGELUK GING HIJ WEER
WAKEBOARDEN, met een speciale zitconstructie.
„Pluk de dag, is mijn motto. Geniet zo veel mogelijk.
Ik sta zonder angst in het leven, al ben ik me zeker be
wust van de gevaren. Roekeloos kun je me niet noe
men, maar het besef hoe relatief alles is, helpt wel om
met een zekere zorgeloosheid het leven door te gaan.
Er kan elke dag iets gebeuren waardoor het licht uit
gaat. Zelf denk ik dat het daarna echt afgelopen is. Ik
ben niet gelovig. Het gaat allemaal om hoe je in het
leven staat. De waardering voor de dingen die je nog
wél kunt doen, wordt veel groter. Kijk, je kunt jezelf
de put inpraten of zeggen: oké, ik heb dit nu, maar ik
lééf nog en ik kan nog een heleboel."
Dat blijkt. Kees-Jan sportte veel, maar na het ongeluk
is hij zelfs prof geworden. „Ik had nooit kunnen dro
men dat ik nog een medaille zou winnen op de X-Ga-
mes, de Olympische Spelen voor extreme sporten.
Voor valide sporters, hè! Na de kerst heb ik mijn eer
ste Europacupraces in het alpineskiën erop zitten."
Hij heeft de grootste site over zitski ter wereld opge
zet, www.sjeesonline.com, richtte de Stichting Zitski
Nederland op, laat scholieren ervaren hoe het is in
een rolstoel te zitten, timmert zelf behendigheidstra
jecten in elkaar waarmee rolstoelers leren drempeltjes
en andere obstakels te 'nemen' én is ambassadeur van
MEE (een stichting die gehandicapte mensen onder
steunt). „Ik probeer andere gehandicapten nu te laten
zien dat ook zij meer kunnen dan ze vaak denken.
Als ik zie hoe ik anderen inspireer, geeft dat mij weer
kracht."
Anderhalve maand voor het ongeluk had hij een meis
je leren kennen. Dat meisje is er nog steeds. „Onze
band is na dat ongeluk alleen maar sterker gewor
den."
Helaas kan Kees-Jan niet zeggen dat hij helemaal
geen zorgen kent. De baan die hij destijds als student
marketing had, heeft de Vlissinger op moeten geven
en daarmee is hij zijn financiële zekerheid kwijt.
„Voorheen kon ik altijd werken via uitzendbureaus.
Als ik me nu bij twintig uitzendbureaus inschrijf, mag
ik blij zijn met één reactie. De combinatie topsport en
werk is altijd lastig. Gelukkig dat ik als topsporter on
dersteund wordt door de Nederlandse Ski Vereni
ging. Ik kijk nu of ik mijn voorlichtingswerkzaamhe
den kan onderbrengen in een eigen bedrijfje, zodat ik
in de toekomst ook financieel weer mijn eigen boon
tjes kan doppen."
Jazz is zorgeloosheid in versneld tempo.
FRANCOISE SAGAN (FRANS SCHRIJFSTER)
24 DECEMBER 2007
