Een tegel in Zaamslag n
Elke traan zal
uit de kijker worden geperst
VIJF VRAGEN OVER
36 1 Donderdag 20 december 2007 PZC
Muziektheater GOV begint zaterdag in thea
ter De Mythe in Goes de opvoeringsreeks
van de musical Oliver naar het bekende
boek van Charles Dickens.
Naam: Eddie Bogaert
Leeftijd: 57 jaar
Woonplaats: 's Gravenpolder
Functie: Productieleider bij Muziektheater GOV
door Ali Pankow
Was de GOV toe aan een kerstproductie?
„Ik weet niet of we specifiek toe waren aan een kerstvoorstelling, maar
op de vraag welke bijzondere dingen de leden eens zouden willen doen,
kwam heel duidelijk de musical Oliver naar voren. De mensen associë
ren het vaak met Kerstmis, maar het is niet specifiek een kerstverhaal.
Het zou bijvoorbeeld even goed in maart gespeeld kunnen worden.
Maar het blijft een verhaal van Dickens en daar zitten wel veel elemen
ten in die passen in de kerstperiode."
Heeft de GOV extra jongeren moeten aantrekken voor deze productie?
„Ja, want het aantal eigen jeugdleden was te klein. Op de auditie die we
daarvoor hebben uitgeschreven, kwamen vijftig a zestig kinderen af Uit
eindelijk zijn er vijfendertig overgebleven in de leeftijd tussen zes en vijf
tien jaar. Ze komen echt overal vandaan, van Tholen tot Breskens. We
hoopten onder hen in elk geval twee talentjes voor de hoofdrollen van
Oliver en Glipper aan te treffen. Dat bleken er zelfs vier te zijn, zodat we
die rollen nu laten dubbelen. Ze spelen afwisselend die hoofdrollen of
doen mee in het koor."
Denkt u dat er na Oliver wat jongeren vast betrokken blijven?
„Sommigen hebben al auditie gedaan voor The Sound of Music, onze vol
gende productie. Dat zijn er zelfs meer dan we er kunnen plaatsen. De
familie Von Trapp in het verhaal telt nou eenmaal maar zeven kinderen.
Dat kunnen we niet oprekken. Maar er zijn ook jongeren die graag wil
len meedoen in de andere productie voor het volgend seizoen: Der Zi
geunerbaron. Dat zou je van de jeugd misschien niet direct verwachten,
maar het viel me een paar jaar geleden bij de opera Carmen ook al op
dat jongeren dat zwaardere werk ook best leuk vinden."
Blijkbaar bestaat er bij het publiek grote behoefte aan een familievoorstel
ling als Oliver in deze periode.
„Dat was bijna onvoorstelbaar. De vijf voorstellingen in De Mythe in
Goes waren eind september allemaal al uitverkocht. Inmiddels geldt dat
ook voor de laatste voorstelling op 5 januari in de Stadsschouwburg in
Middelburg. Voor de uitvoering op zondag 30 december in het Schelde-
theater in Terneuzen met 1750 plaatsen zijn nog maar 60 kaartjes ver
krijgbaar. Enerzijds is het jammer dat we veel mensen moeten teleurstel
len, anderzijds leek het ons beter geen extra voorstelling in te lassen. Dat
zou toch vooral op de jongeren een te zware wissel gaan trekken. Het is
al spannend genoeg met zo'n intensieve opvoeringsreeks in een korte pe
riode."
Gaat na Oliver meteen de knop om naar de nieuwe uitdagingen?
„Dat gaat inderdaad vrij snel. We hebben op 16 januari nog een evalua
tie over Oliver en een week later beginnen we dan al met de repetities
voor The Sound of Music. Dat is in verhouding een kleinschalige produc
tie waar circa 25 mensen aan meedoen. We treden daarmee in wat meer
zalen op, dus ook in De Schutse in Haamstede, het Ledeltheater in Oost
burg en De Stenge in Heinkenszand. Daarnaast zal er gelijktijdig gerepe
teerd worden voor Der Zigeunerbaron. Daarvoor gaan we samenwerken
met het Zeeuws Mannenkoor. Dat is best een bijzondere uitdaging."
Musical Oliver, Goes, Theater De Mythe: 22 dec. 20.00 u„ 23 en 26 dec. 14.30 uur,
27 en 28 dec. 20.00 uur; Terneuzen, Scheldetheater: 30 dec. 15 uur; Middelburg,
Stadsschouwburg: 5 jan. 20.00 uur.
PZC-columnist, jurist en
liedjesschrijver Maikel Harte
uit Terneuzen beschouwt
komende weken in een
eindejaarsshow het Zeeuwse
2007 met een kwinkslag.
door Raymond de Frel
De avonden die Maikel
Harte thuis is, hangt
hij weieens onderuitge
zakt op de bank. Gitaar
op zijn buik en pingelen maar.
Niet omdat het moet, maar om-
dat-ie het wil. Maar omdat hij het
zo graag wil, moet het gevoelsma
tig ook weer. De echte dwang is
echter niet meer aanwezig, hij
doet het wanneer het hem uit
komt. „Ik heb dat nodig, dus ja: ik
móet spelen. En dan rollen er lied
jes uit. Ik ga er dus niet bewust
voor zitten, ik begin gewoon wat
te pielen. Soms borrelt er dan wat
boven. Niet meer zo veel als in de
periode met De Lamaketta's, dat
niet. Maar mijn vrouw Monique
vroeg zich een tijdje geleden af of
het nou echt zo bleef dat alleen zij
die liedjes thuis op de bank zou
horen. Volgens haar kon ik er veel
meer mensen een plezier mee
doen", onthult Harte. Zijn broer
Jan dacht er al net zo over.
Harte trok ruim een jaar geleden
de stekker uit de succesvolle dia
lectband De Lamaketta's, omdat
hij het 'beu' was. Hij had soms het
gevoel te worden geleefd, ook om
dat de band het regionale karakter
begon te ontstijgen. „Het begon
steeds meer op een bedrijf te lij
ken. Ik weet het, er zijn mensen
die denken: hè, hij had het toch ge
had met De Lamaketta's? En nou
staat-ie toch weer op het podium.
Maar ik heb nog altijd het idee dat
er door dat besluit iets van mijn
schouders is gevallen. Ik ben te so
listisch ingesteld voor een band. Ik
ga gewoon graag mijn eigen gang.
De Lamaketta's was een concept,
maar daarin kon ik niet al mijn
creativiteit kwijt. In een theater
show kan dat al veel meer. Men
sen die naar de schouwburg ko
men met de verwachting ander
half uur de Lamaketta's te horen,
kunnen beter al op voorhand hun
geld terugvragen."
De bandverplichtingen werden
Maikel Harte: „Mensen die verwachten anderhalf uur de Lamaketta's te horen, ku
Heimwee Maik te veel, ze beperk
ten hem in zijn vrijheid. Maar die
creativiteit? Die moet er toch uit.
Zijn zaterdagse column in de PZC
biedt gedeeltelijk uitkomst, maar
Harte wil zich ook op andere vlak
ken ontplooien. „Ik heb al eens
filmpjes gemaakt en het vorig jaar
geprobeerd met het kerstspel Oh
Maria, het is een neger. Dat soort
dingen wil ik zeker meer gaan
doen. Maar alleen op de momen
ten dat het mij uitkomt. Dat is
nou het mooie van solo op te tre-
P.S. I LOVE YOU
Hilary Swank en Gerard Butler in P.S. I love you. foto GPD
Romantiek, rouwverwerking en re
lativerende humor sluiten een on
gemakkelijk huwelijk in P.S. I love
you. En over ongemakkelijke huwe
lijken gesproken: de New Yorkse
schoonheid Holly (Hilary Swank)
en haar masculiene Ierse echtge
noot Gerry (Gerard Butler) maken
het zichzelf niet gemakkelijk. In de
toneelmatige openingsscène ma
ken ze elkaar stevige verwijten:
over ouders die hun huwelijk niet
goedkeuren, over hun uitgestelde
kinderwens omdat ze (zoge
naamd) in een piepklein flatje wo
nen, over hun gebrekkige carrière
perspectieven en over hun enor
me persoonlijke verschillen. Na al
dat gekibbel vallen ze uiteraard ge
passioneerd in eikaars armen.
De problemen worden groter als
Gerry overleden blijkt te zijn aan
Film. Regie: Richard LaGravenese.
Met: Hilary Swank, Gerard Butler
e.a. Te zien in Vlissingen.
door Fritz de Jong
kanker. Daarmee is hij nog lang
niet uit Holly's leven verdwenen,
want tijdens zijn ziekte heeft hij er
voor gezorgd dat hij zijn grote lief
de nog een jaar lang kan bestoken
met emotionele brieven, die eindi
gen met het p.s.-je uit de titel. Tij
dens het rouwproces wordt Holly
niet alleen bijgestaan door haar do
de ex, maar ook door haar kleur
rijk bedoelde vriendinnen (Lisa
Kudrow en Gena Gershon) en een
supernuchtere moeder (Kathy Ba
tes). Aangespoord door Gerry's
brieven reizen Holly en haar vrien
dinnen af naar zijn vaderland, dat
is gefotografeerd als een reclame
spotje voor het Iers verkeersbu
reau.
Talloze pogingen tot relativerende
humor kunnen het slijmerige sen
timent niet verhullen. De hele op
zet van de film - van de openings
scène tot de vele gastoptredens
van de overleden Gerry - voelt ma
nipulatief aan: elke traan moet en
zal uit de kijker worden geperst.
Daar is ongetwijfeld een publiek
voor, maar bij ondergetekende
werkte het averechts. De enige
lichtpuntjes in deze terminaal lang
dradige draak zijn de solide optre
dens van Oscarwinnaressen Hilary
Swank en Kathy Bates.
