Dubbel gevoel in
De Veerse Toren
Een Kosovaar heeft niets met Servië
fyeooitdeCiH#
ï)c m bok
U6H /r^r
Vluchtelingen hopen
'voor familie' op snelle
onafhankelijkheid
PZC Zaterdag 15 december 2007 3 7
Prijs-kwaliteit:
Entourage:
Bediening aan tafel:
Helderheid van de kaart:
Horen, zien en ruiken: fraaie Delfts
blauwe tegeltjes bij een haard geven
de Herenzaal een oud-Hollands karak
ter. De allesbehalve comfortabele stoe
len al net zo.
Conclusie: In De Campveerse Toren
wordt de kunst van koken verstaan,
maar het koken wordt niet tot kunst
verheven. De prijzen vragen om iets
meer creativiteit.
Kijk voor eerdere afleveringen op
www.pzc.nl/smaakvan
onvoldoende goed
matig uitstekend
voldoende
Redacteuren Edith Ramakers en
Raymond de Frel richten hun vi
zier deze maand op locaties waar
je kan dineren en logeren. Ray
mond ging naar Auberge De Campveer
se Toren in Veere.
'Ga je naar De Campveerse Toren? Nou,
trek dan je pak maar aan', riep een colle
ga voordat ik richting Veere vertrok. Nu
houd ik niet zo van kledingvoorschrif
ten, dus ook dit keer geef ik niet toe. Het
blijkt ook helemaal niet nodig, al begrijp
ik de opmerking van mijn collega wel.
De Campveerse Toren is chique qua his
torie en menukaart. De verhalen over
het bruiloftsmaal dat Willem van Oranje
en Charlotte de Bourbon op 21 juni 1575
in deze stadsherberg hadden, laten we
even voor wat ze zijn. Net als het diner
van Prins Reinier en Grace Kelly hier op
30 juni 1958. Die dingen dragen allemaal
bij aan het prachtige verleden van de To
ren, maar wij kijken vandaag vooral naar
het heden. Het heden dat sinds acht jaar
onder leiding staat van de zussen Hendri-
na en Trijntje van Cranenburgh.
We nemen deze donderdagavond plaats
in de statige Herenkamer, omdat er in
het restaurant een partij aan de gang is.
Al na een kwartiertje krijg ik last van
mijn benen. En mijn tafelgenote ook. De
gammele houten stoeltjes horen mis
schien dan wel bij het historische karak
ter van De Campveerse Toren, ze zijn al
lesbehalve comfortabel. Hendrina van
Cranenburgh weet het. „We hebben de
juiste stoelen alleen nog niet gevonden",
zegt ze. Jammer, zeker ook omdat een
blik in het PZC-archief mij leert dat onze
culinaire voorganger Rien van Reems ze
ven jaar geleden ook al over de stoelen
klaagde.
We kiezen voor het vijfgangenmenu La
Tour (57 euro), dat wordt voorafgegaan
door een smakelijke amuse: een stukje
varkenszult. Nog geen twee minuten la
ter volgt de eerste gang: een grappig op
gemaakte brandade van heilbot, paprika-
coulis en een stukje gerookte paling. De
heilbot mag dan wat droog zijn, maar
dat mag de pret van dit eerste bordje niet
drukken. Een kleine vijf minuten na de
laatste hap volgt alweer gang twee: een
degelijke huisgerookte hertenham met
knolselderij vinaigrette en waterkers. En
drie kwartier na onze binnenkomst
wordt alweer het derde bord opgediend:
heerlijke mosselen a la marinière. De
snelle opeenvolging van de gangen is be
wust, zegt Van Cranenburgh. „Want te
lang wachten zorgt voor irritatie."
Daar heeft ze gelijk in, maar dit gaat wel
heel erg snel. Zeker na de stevige pan
mosselen is een wat langere adempauze
Chefkok Wulf Engel van de Campveerse Toren
foto Ruben Oreel
wenselijk, maar voor we het weten wor
den de dekschalen van onze hoofdge
rechten getrokken. De gebakken rood-
baars is zacht en ook met de geconfijte
prei, spinazie en saus met rode wijn is
niets mis. Mijn gebraden fazant met wit
lof, spruitjes en appelcalvadossaus is pri
ma, maar niet memorabel. Eigenlijk over
heerst dat gevoel steeds meer. Alles is lek
ker en voldoende in hoeveelheid, maar
voor 146 euro voor twee personen zou
iets meer verrassing op zijn plaats zijn.
Het afsluitende jaloeziegebakje met een
sabayon van witte chocolade brengt daar
geen verandering meer in.
De Campveerse Toren, Kaai 2, Veere. Tel:
0118-501291. www.campveersetoren.nl.
Open: 12-14.30 uur en 18-21 uur, nov tot apr
op ma en di gesloten. Pinnen: ja. Roken: na
nagerecht toegestaan. Rolstoelvriendelijk:
nee.
door Marcel Modde
ZIERIKZEE - Voor een nieuwe oor
log zijn ze niet bang. De Serven
zijn echt zo gek niet een land aan
te vallen dat door 'de hele wereld'
wordt erkend, zodra Kosovo eenzij
dig de onafhankelijkheid uitroept,
denken Jetton Osmani en zijn
landgenoten stellig. Maar toch,
mocht de zelfstandige status door
externe machtsinvloeden van lan-
'Kosovo is zo arm niet. We
hebben maar een klein
duwtje in de rug nodig'
den als Rusland worden dwarsge
zeten, dan wordt het volgens hen
geheid hommeles in de wijde re
gio. Buurland Albanië zal zijn Ko-
sovaarse 'broeders' dan een handje
helpen en ook de Bosniërs zouden
zich wellicht kunnen roeren. „Wij
zijn één volk", roept een Albanese
vriend van de vier in Zierikzee
woonachtige Kosovaren vol vuur.
Hij zit wel bij het gesprek, maar
doet er verder niet aan mee, be
zweert de dertiger bij aanvang.
Zijn naam geeft de Albanees daar
om niet prijs, ook al voert hij de
navolgende twee uur het hoogste
over een snelle onafhankelijkheid van hun land. VInr: Niko Marki, Prenk Co-
foto Marijke Folkertsma
Kosovaren in Zierikzee zijn hoopvol
jani, Jetton Osmani en Leka Gojani.
woord. „De UCK is nu een een
heid. Véél sterker dan toen in
1999!", wijst hij op de paramilitai
re groepering die destijds het gewa
pend verzet tegen de 'Servische be
zetter' leidde.
Jetton (31), Niko Marki (21), Prenk
(32) en Leka (30) Gojani volgen de
ontwikkelingen in hun moeder
land op afstand. Het is vooral span
nend voor hun achtergebleven va
ders, moeders en overige familiele
den, geven ze aan. Jetton: „Wij le
ven hier al in vrijheid en democra
tie." Niko: „De Albanese bevolking
in Kosovo is ver in de meerder
heid, maar wij zijn altijd als minde
ren behandeld door de Serven, al
tijd onderdrukt." Leka: „Onafhan
kelijkheid maakt eindelijk een ein
de aan dat gedoe van de afgelopen
honderd jaar." Prenk spreidt zijn
armen om zijn verbittering kracht
bij te zetten: „Nu zijn we officieel
geen land, ik heb geen paspoort.
Als ik papieren wil, moet ik bij de
Servische ambasade zijn. Maar ik
ben geen Serviër, ik spreek die taal
niet!"
De wrok zit diep, gevormd door
persoonlijke ervaringen en de
meest mensonterende verhalen
uit de oorlog in 1998 en 1999. Van
het viertal heeft alleen Leka die
strijd nog van dichtbij meege
maakt. Zijn familie vluchtte naar
Albanië. Reisdoel Italië bleek een
brug te ver en ze keerden terug
naar hun dorp. Een neef kwam
om het leven en een broer van Le
ka en Prenk verloor een deel van
zijn been toen hij op een mijn
liep. Prenk zat toen al veilig in Ne
derland, evenals Jetton en Niko.
Dat de Verenigde Naties na jaren
onderhandelen nog steeds geen
oplossing hebben gevonden voor
de (formeel) opstandige Servische
provincie, bewijst volgens hen al
leen hoe belangrijk iedereen Ko
sovo vindt. Het gebied staat sinds
1999 onder VN-bestuur. Bedrijven
staan te springen om te investeren,
menen ze te weten. Vooral de ijzer
mijnen zijn in dat verband interes
sant. „Kosovo is zo arm niet. We
hebben maar een klein duwtje in
de rug nodig", zegt Prenk. Jetton:
„Met de huidige werkloosheid zijn
er mensen zat om het werk te
doen." Linksom of rechtsom
maakt Kosovo zich uiterlijk ko
mend voorjaar los van Servië, ver
wacht de internationale gemeen
schap. Als dat moment daar is, ho
pen Jetton en zijn vrienden het
feest in hun geboorteland mee te
kunnen maken. Maar daarna ke
ren ze wel weer terug naar Neder
land. „Er is daar genoeg jeugd om
het land op te bouwen. Wij heb
ben nu hier onze toekomst."
