Zelfdoding
'Moeilijk om de juiste toon te vinden'
Vorig jaar
pleegden in
ons land
1524 mensen
zelfmoord
In het verkeer kwamen in 2006 811 mensen om het leven. Het aantal
zelfdodingen is bijna twee keer zo hoog. Met een betere preventie en
meer gerichte zorg zijn er levens te redden. Na twee jaar behandeling
wil zo'n 60 procent van de suïcidalen niet meer dood.
door Niek Opten en Joost de Poel
foto Mark Kohn/Hollandse Hoogte
10 Dinsdag 11 december 2007
PZC
Zelfmoord is nog altijd
een taboe, vindt Stefan
Boonen. De Belgische au
teur ervoer het toen hij
op een boekenmarkt too procent
Lena uitstalde, zijn boek over een
jongen die de zelfdoding van zijn
oudere zus moet zien te verwer
ken. „Een meisje op die markt
vroeg aan haar moeder: 'mag ik
dat boek kopen?' Maar toen die
zag wat het onderwerp was, ging
de koop niet door."
Boonen zegt die reflex vaker te
zijn tegengekomen: zelfdoding, dat
is toch geen onderwerp voor kin
deren? De Belg weet inmiddels be
ter. In zijn boek too procent Lena,
gemaakt in samenspraak met een
werkgroep van nabestaanden,
wordt ene Bas met nieuws gecon
fronteerd dat hij nooit had zien
aankomen: de zelfmoord van zus
Lena. Boonen beschrijft hoe de
jongen worstelt met het verdriet.
Ondanks de steun van ouders,
vriendjes en een hond voelt hij
zich soms alleen.
Boonen merkte in zijn research
voor het kinderboek, dat ook in
Nederland verkrijgbaar is, dat het
verdriet van kinderen regelmatig
wordt onderschat. „Ik heb in de
voorbereidingsfase kinderen ge
sproken die een dierbare hadden
verloren door zelfdoding. Dan
hoor je bijvoorbeeld dat er bij het
condoleren van de familie 'verge
ten' wordt het kind de hand te
schudden."
Boonen merkte tot zijn verrassing
ook dat 'er weinig kinderboeken
zijn over het onderwerp'. „Kinde
ren verwerken het verlies van een
naaste door zelfdoding toch op
een eigen manier. Ook zij moeten
het verdriet een plek zien te geven
en voelen de noodzaak af en toe te
vluchten in spel en sport. Maar ik
zou zeggen: neem het verdriet van
deze kinderen vooral serieus. Ik
vond het zelf ook best moeilijk
om de juiste toon te vinden voor
het boek. Het is een werk gewor
den over verdriet, maar ook over
hoop. En ik heb er een bepaalde
lichtheid in proberen te stoppen,
zonder grappig te willen zijn."
Het boek leverde hem al menige
reactie op van lezers: „Een moeder
met vier kinderen van wie de va
der er niet meer is, schreef me: 'dit
boek heeft ons gezin toch weer
dichter bij elkaar gebracht'."
