I
Veilige rit in Florida
0-\
v30
Zaterdag 17 november 2007 PZC
REIZEN
door Derk Bolt
In Florida zoeven we over de snelweg op zoek naar een ver
loren vader. De auto heb ik via internet besproken. Uiter
aard gekozen voor het goedkoopste model, maar vanwege
een upgrade cruisen we nu door de staat in een achtcilinder
Chevrolet Impala.
Onze Chevy is voorzien van alle gemakken. Zeg maar wat er
in moet zitten en we hebben het. Stoelen zijn verstelbaar met
een joystick, de bekerhouders komen elektrisch tevoorschijn,
de automatische stuurinstelling maakt het bijna mogelijk dat
je ook vanaf de achterbank kan chaufferen.
Vanuit Miami rijden we via de Everglades naar de westkust
van het wormvormige aanhangsel dat Florida heet. Onze sloep
doet het prima. Aan het einde van de dag belanden we in het
zeer leuke plaatsje Matlache (spreek uit 'Metlasjee'). Eigenlijk
een smalle strook land langs het water tussen Pine Island en
Cape Coral. Eén straat met daarlangs wat huizen, cafés en mo
tels. Prima. Wie hier lekker wil eten, moet naar 'Red's', mid
den op Pine Island.
Na het eten rijd ik in de stoere Impala terug. Ineens zie ik een
knopje op de achteruitkijkspiegel dat me nog niet eerder is op
gevallen. Uiteraard moet ik weten wat het is. Nonchalant stel
ik de spiegel bij en raak het rode knopje aan. Het duurt nog
geen seconde of de radio gaat uit en een luide vrouwenstem
meldt zich. „Dit is Debbie Huppeldepup, wat is uw noodge
val?" Ik ben met stomheid geslagen. Natuurlijk begrijp ik met
een dat het een soort noodknop
is, maar zomaar op de achteruit
kijkspiegel?
Al stamelend verzin ik in zwak
Engels een excuus. Verkeerd
knopje ingedrukt, sorry! Maar
daarmee neemt de mevrouw
geen genoegen. Of ik dat wel zeker weet, vraagt ze. „Ja me
vrouw", bevestig ik met onvaste stem. Ze zegt dat ze ziet waar
ik rijd en dat het daar slecht weer is. „Weet u zeker dat u geen
probleem heeft?" Het zweet breekt me uit. Nee mevrouw, per
ongeluk het knopje ingedrukt. Ze weet van geen ophouden.
Er is een 'patrolcar' in de buurt. Moet die even komen kijken?
„Nee mevrouw, hou nou toch op. Als u zo doorgaat, rijd ik
nog van de weg af." „Have you been drinking, sir", klinkt er
dreigend uit de luidspreker. Ik voel me nu zo betrapt dat ik
niet meer weet wat ik moet zeggen.
Ik probeer de conversatie gaande te houden tot we veilig bij
ons motel zijn. De rit duurt tien minuten en de sfeer wordt
dreigender. 'Vriendin Debby' is vast van plan een toevallig pa
trouillerende politieauto op me af te sturen. Ik heb twee glaas
jes wijn op en verder geen strafblad, dus geen reden om bang
te zijn, maar ik ben het toch. Wanneer ik even later opgelucht
voor het motel parkeer, duurt het nog geen twee minuten of
de 'cops' verschijnen.
Of we met onze handen op de auto de komst van de agenten
willen afwachten. Maar natuurlijk. Er volgt een stroef gesprek
dat pas ontspant als blijkt dat er echt niets aan de hand is.
De agenten leggen uit dat de 'remote assistance' niet opgeeft
als je met een smoesje komt over het per ongeluk indrukken
van een knopje. Wanneer een overvaller naast je in de auto
zit, zeg je natuurlijk wat die wil, verklaart een van de agenten.
Daarom word je net zo lang aan de praat gehouden tot een 'pa
trolcar' ziet wat er aan de hand is. Mooi zo. Ik bedank de he
ren en we nemen aan de overkant een biertje voor de schrik.
De Impala blijft thuis. Ik wil dat rode knopje niet meer zien.
Al stamelend verzin
ik in zwak
Engels een excuus
Derk bewaart minder goede herinneringen aan de Everglades, en
dan vooral de reis daarheen in zijn 'pratende' Chevrolet, foto GPD
Transamerica
Pyramid.
Veertig jaar geleden is het
alweer, de Flower Power.
De zomer van de liefde in San
Francisco. Een Amerikaanse
stad met Europese
ingrediënten, relaxed,
tolerant, verrassend, hip,
trendy en hier en daar nog
steeds ouderwets alternatief.
door Gerard Chel foto's GPD/Wegener
San Francisco
Oud-hippie
en gids Stan
nous, met op
de achter
grond het
huis waar
Grateful
Dead woon
de.
Hippie is hij gebleven, al heb
ben bloemen in zijn haar
plaats gemaakt voor een con
trasterend zwart T-shirt, met
daarop I'm boring. Stannous
gidst ons nonchalant maar gedreven door
de vroegere hippiewijk Haight Ashbury. Be
bloemde jongeren kwamen er veertig jaar
geleden samen op het snijpunt van de stra
ten Haight en Ashbury. Kunstenaars, musi
ci, dichters en schrijvers die zich miskend
voelden, kropen bij elkaar. Al snel zat hier
het alternatieve circuit, van beat generation
tot underground.
Liefde werd gepredikt, evenals vrede en
anarchie. Zocht je een kamergenoot, baan,
muzikant, marihuana of seks, dan nagelde
je een papiertje aan een van de houten tele
foonpalen. Die staan er nog steeds. Flarden
papier en een regiment nietjes zijn inmid
dels bedekt onder vele lagen bruine verf.
Een prachtige Victoriaanse wijk is het, in al
le morgelijke pastelkleuren, verlevendigd
door diverse beschermde muurschilderin
gen. Hier heerst de sfeer van niets moet, al
les mag.
De cafeetjes zijn bruin als bij ons. De eet
huisjes zijn kleurrijk en sfeervol, de bed
breakfast's hebben karakteristieke voorge
vels. In boetiekjes worden glitterjurken aan
geboden. Een wanordelijke, maar fantas-
Cel op gevangeniseiland Alcatraz.
Beschermde muurschildering in Little Italy.
