L
Ria Warrens:
Ik wil werken
Helemaal happy nu ik weer aan het werk ben
'Het is heel frustrerend dat ze je blijkbaar niet de moeite waard vinden'
Ria Warrens uit Goes besloot na zeker honderd vruchteloze sollicitaties voor zichzelf te beginnen
PZC Donderdag 15 november 2007 13
Liesbeth en Ruud Bouwmeester uit En
schede sloten vorig jaar een weddenschap:
wie krijgt het eerst een baan. Zij zat na een
paar jaar WW weer in de bijstand, hij ge
deeltelijk in de WAO. De afgesproken prijs
was symbolisch, vijf euro, maar de belo
ning veel groter: werk.
„Na mijn havo ben ik direct gaan werken.
Toen ik mijn eerste kind kreeg ben ik daar
mee heel bewust gestopt", vertelt de 41-jari-
ge Liesbeth, moeder van twee kinderen
van nu zestien en twaalf jaar oud. „Ik vond
het heerlijk alle aandacht aan de kinderen
te kunnen besteden."
Naarmate ze groter werden dacht Liesbeth
steeds vaker aan een baan buitenshuis. Te
meer omdat haar man tien jaar geleden
met zijn werk als voeger moest stoppen
vanwege rugklachten. „Hij heeft een re-in-
tegratietraject gevolgd voor vrachtwa
genchauffeur, maar hij werd slecht bege
leid. Bovendien zat de economie tegen."
Hoe langer de situatie duurde, hoe verve
lender de twee Tukkers het vonden. „We
zijn niet op luxe gesteld, financieel konden
we het wel bolwerken. We hebben ons ge
lukkig nooit in de schulden hoeven steken.
Als echt de nood aan de man was, hadden
we altijd onze familie nog om op terug te
vallen. Maar het doet pijn als je kinderen
niet mee kunnen op voetbalkamp. Dat
kostte 'maar vijftig euro'; voor ons een
heel bedrag. Het is een naar idee dat je af
hankelijk bent, dat je je hand moet ophou
den."
Een paar jaar geleden kon Liesbeth aan de
slag als receptioniste bij een koeriersbe
drijf, maar toen het wat slechter ging met
het bedrijf stond ze weer op straat.
Terug naar de weddenschap. Die heeft Lies
beth gewonnen. Sinds kort heeft ze een
baan als administratief medewerkster voor
onbepaalde tijd bij R.T.V. Personeelsdien
sten in Enschede. Daarnaast volgt ze een
opleiding basiskennis boekhouden. Met
dank aan WorkStep, een initiatief van de
gemeente Enschede om mensen naar een
betaalde baan te begeleiden. „Op eigen
houtje had ik het denk ik niet gered. Zij
hebben me enorm gestimuleerd, bevestig
den mijn capaciteiten."
Wat ook hielp was dat Liesbeth verplicht
aan de slag moest in de sociale werkplaats.
„Heel nuttig, want je komt weer in een
werkritme. Ik kwam weer met een verhaal
tje thuis aan het eind van de middag. Maar
het is geen omgeving waar ik lang zou wil
len werken."
Liesbeth vertelt enthousiast, ze is naar ei
gen zeggen 'helemaal happy' sinds ze weer
aan de slag is. Nu haar man nog een baan.
,Ja, die is nog steeds zoekende. Hij doet
erg zijn best. Hij heeft al een paar keer een
proefplaats gedaan, dan werk je twee maan
den met behoud van uitkering om te kij
ken of het bevalt. Sommige werkgevers ma
ken daar helaas misbruik van. Dan hebben
ze een lekker goedkope kracht aan je ge
had."
door Cornelleke Blok
Ze liet zich omscholen, solliciteerde zich rot,
maar toch lukte het haar niet om een baan te
vinden. Ria Warrens (53) uit Goes besloot het
heft in eigen hand te nemen en begon een ei
gen bedrijf: maaltijd@home. Met succes, want
volgend jaar kan ze eindelijk zonder haar bij
standsuitkering. „Ik wil werken."
Acht jaar geleden belandde ze in de bijstand,
nadat ze 21 jaar in de horeca had gewerkt. „Dat
kwam door een echtscheiding. Ik werkte in het
bedrijf van mijn ex-man." Daarna wilde ze iets
anders. „Ik was altijd tot 's avonds laat in touw.
Dat wilde ik niet meer. Ik ben een opleiding
tot sociaal dienstverlener gaan volgen."
Toen ze die na drie jaar had afgerond en een
baan wilde zoeken, liep ze tegen een muur van
afwijzingen op. „Ik heb wel honderd sollicita
tiebrieven gestuurd in twee jaar tijd. Ik sollici
teerde op allerlei functies. In al die tijd ben ik
twee keer uitgenodigd voor een gesprek. Waar
schijnlijk vonden ze me te oud. Het is heel frus
trerend dat ze je blijkbaar niet de moeite waard
vinden. )e kan niet werken, ook al wil je het
wel. Ik kon natuurlijk wel gaan poetsen, maar
dat is niet mijn ding. Daar zou ik pas écht onge
lukkig van worden, want ik weet dat ik meer
in huis heb."
Eind 2005 besloot Ria haar eigen bedrijf te be
ginnen: maaltijdOhome. Ze bezorgt koelvers-
en diepvriesmaaltijden bij mensen in de hele
provincie. Veel ouderen maken gebruik van
haar diensten, maar ook mensen die geen zin
of tijd hebben om te koken. „Ik kwam op het
idee door mijn moeder, die in Limburg woont.
Daar bestond al zo'n bedrijfje. Ik moest een on
dernemingsplan schrijven, een psychologische
test doen en workshops volgen. Gelukkig was
de bank ook enthousiast over mijn plan. Daar
naast springt de gemeente bij."
Ria mag haar bedrijf drie jaar opzetten, met be
houd van haar uitkering. Volgend jaar septem
ber is die termijn voorbij. Dan moet ze het zon
der de bijstand doen. „Dat gaat wel lukken. Er
zit groei in de omzetcijfers en ik heb mijn be-
zorgingsgebied uitgebreid."
Maar een vetpot is 't nog altijd niet. „Het is
moeilijk om rond te komen. Ik kan nooit op
stap of op vakantie. Met mijn zaakje gaat dat
ook niet, dus dat maakt het makkelijker. Ik ga
wel eens een weekend naar mijn moeder. Kle
ren heb ik dit jaar nog niet gekocht, maar dat
geeft niet. Ik vind luxe ook niet zo belangrijk.
Ik word gelukkiger van het werk dat ik doe.
Mensen zijn er heel blij mee. Het sociale aspect
spreekt me aan: ik haal ook de krant uit de bus
of ik geef mensen advies over hoe ze met een
klein budget kunnen omgaan. Ik ben immers
ervaringsdeskundige. Als ik soms de proble
men van mijn klanten zie, dan zijn die van mij
maar klein."
Ria Warrens
