een België
une Belgique
ein Beigien
3 Talen,
3 Langues,
3Sprachen,
'Gewoon je werk doen,
alledrie de talen leren en
verder niet zeuren'
v15
PZC Zaterdag 10 november 2007
Een pro-Beigië sticker in drie talen.
hoofd en hart oplossen, niet met de vuisten."
Filip Bauer, lopend door de Lidl: „Laten we wat po
sitiever denken, dan komt de oplossing vanzelf. En
dat is: gewoon je werk doen, allemaal alledrie de ta
len leren en verder niet zeuren."
Joseph Miessen, bij de smid: „Het draait om de eco
nomie, zeggen ze. Heeft iemands uitgerekend wat
een splitsing kost? En wat moeten we met de ko
ning?"
Door naar de hoofdstad, naar Eupen. Met
weer een Lidl, en Domenico: „Zwitser
land, Italië er zijn genoeg landen met
een twee-, drie- of vierdeling. Laten we
daar eens kijken."
Veronique: „Splitsen kan niet, al was het uit respect
voor onze ouders. Hoeveel bloed is er vergoten op
Belgische grond, voor onze vrijheid en eenheid?
Dat mag niet verwateren in ruzie."
Op de markt, Richard: „Elke vakantie gaan alle Wa
len naar de kust en de Vlamingen naar de Arden
nen. We hebben elkaar nodig en dat weten we. Het
is een huwelijk: er wordt gemopperd, maar elke
avond is het toch samen onder de wol."
Bij het parlementsgebouw, Johan: „Een splitsing zal
nooit komen, dat is te extreem. Maar wel is duide
lijk dat er iets moet gebeuren. België is een bestuur
lijk monstrum, wij bestaan uit noodoplossingen en
compromissen. Er is nooit nagedacht over dit land."
Dat klopt. Splitsing is te zot om serieus te nemen,
maar de staatsinrichting is eveneens een Belgen
mop. Niet uit te leggen. België is bestuurlijk onbe
grijpelijk. Het is niet gegroeid, maar gemaakt. Fou
ten zijn niet verbeterd, maar worden elke keer gere
pareerd. Met lapmiddelen.
Het heeft een federaal parlement, daarnaast drie ge
westen, met elk een eigen parlement en minis
ter-president en drie gemeenschappen, vier taalge
bieden, plus kantons, provincies en arrondissemen
ten. Allemaal met eigen besturen, eigen taken en ei
gen regels.
Af en toe komt het Duitstalige erbij, dan weer niet.
Het Duitse deel heeft een regering, een parlement
en een gewestraad, maar het is geen gewest. De ge
westbevoegdheden worden uitgeoefend door het
Waalse gewest. Dat heeft een deel van die bevoegd
heden weer overgedragen aan de Duitse taalge
meenschap, die daarom anders in elkaar zit dan de
Waalse taalgemeenschap.
De Duitstalige regering telt één ministerie, met drie
ministers, maar de Waalse gewestregering heeft er
daarvan een van tafel gedwongen zodat de coalities
in Wallonië en Eupen samenvallen.
Bent u er nog? Toegegeven, dan lijkt een splitsing
niet vreemd. Vooral niet van Vlaamse zijde. Er zijn
bijna twee keer zoveel Vlamingen als Walen: 6 te
gen 3,5 miljoen. In Vlaanderen wordt meer dan
tweederde van het geld verdiend, dat steunend en
kreunend naar de Walen wordt overgemaakt.
Dat is zonde, vinden ze in Vlaanderen, het Vlaams
Belang voorop. Laat die Walen zelf maar werken
(Het werkloosheidspercentage in Wallonië is 16,
het hoogste van Europa).
Dus werd er weer geroepen om splitsing, maar dat
kan echt niet. Inderdaad: wat te doen met de ko
ning? En Brussel? Het zal geen Jerusalem worden,
maar er is nog zoveel meer. Knokke. De snelwegtol.
De zorg. Met daarenboven de verplichting van het
goede fatsoen: je hoort voor elkaar te zorgen.
Moet je het serieus nemen? De kranten analyseer
den het even, maar gingen al snel weer over op de
berichtjes hoe België en Brussel opdoken op eBay,
dat wedden op een splitsingsdatum een misdaad te
gen de staat blijkt. Er zijn cijfers, maar die zeggen
niks.
De ene keer is 65 procent voor splitsing, de andere
keer wil 90 procent dat alles blijft zoals het is.
Het volk zelf spreekt zwijgend. Ze hangen hun vlag
gen voor de ramen, zetten hun handtekening. Een
lijst van vakbonden telt 60.000 namen.
Dat is niks vergeleken bij de ware stem van het
volk: Marie-Claire Houard. Een doodgewone Bel
gische madam, ze is 45, moeder van twee meiden,
pensioenambtenaar in Luik. Maar ook de onge
kroonde koningin van de eenheid. Ze startte een pe
titie en kreeg 125.000 krabbels.
Heel, heel eerlijk gezegd kijkt ze niet eens op van
het succes. „Splitsing is zo evident iets wat alleen bij
politici leeft, dat kan nooit gedragen worden door
de bevolking. Weinig van wat mij en anderen bezig
houdt, komt in de Kamer terecht, maar wat hier ge
beurde was gewoon bizar. Het ging te ver."
Ze wilde iets doen. Maar wat? Een site? „Al surfend
stuitte ik op een site met standaard-petities. Spon
taan tikte ik een thema in: de eenheid van België.
Grapje. Ik sta altijd vroeg op, dit was om half zes.
Twee uur later hadden tweeduizend mensen gete
kend. Een paar uur later waren er weer duizenden
bij."
Marie-Claire had raakgeschoten. „Totaal
onbewust", roept ze, nog stééds ver
baasd. „Ik doe niet aan politiek, hou
niet van politiek en dit is ook geen po
litiek. Ik wil niets, niets zeggen, niet regeren, ik wil
alleen laten zien dat ik van mijn land houd. Van de
Vlaamse kust en de Waalse Ardennen. Ik wil niet
kiezen."
Het succes is niet te stuiten. Mensen tekenen op pa
pier, op internet, per sms. Ze krijgt honderden enve
loppen per dag. Haar echtgenoot zit ze thuis open
te ritsen. „Ik heb iets geraakt", zegt ze voorzichtig.
In vier weken tijd kreeg ze ook nog eens 250.000 eu
ro bijeen voor een huis-aan-huismailing.
Alles gaat in een pot, alles gaat naar de actie die poli
tici vraagt zich te richten op de werkelijke proble
men. Ze heeft, werkelijk waar, 4,5 miljoen flyers
klaarliggen, en toestemming voor een eindmars op
18 november door Brussel.
Daarna geen politiek. Wel, beloofd aan haar doch
ters, een cursus Nederlands. „Daar kan ik niet meer
omheen." En ja, ook volgens haar blijft België na
tuurlijk bestaan. „Dit land is uniek, te mooi om op
te geven."
Of, om met johann uit Eupen te spreken: „Dit land
moet blijven bestaan, al was het alleen juist om die
splitsingsgedachte. Dat is uniek, dat kom je nergens
tegen. Elkaar haten, maar niet heus. Dat is België."
