v13
PZC Zaterdag 10 november 2007
Bisschop Muskens: „Die traagheid waarmee je binnen de kerk veranderingen kan doorvoeren, kan mij soms irriteren. Dit is de kracht, maar ook de zwakte van de kerk."
nadering tot de islam. Geïnspireerd door
zijn jaren in Indonesië, waar 90 procent
van de bevolking islamitisch is, vindt Mus
kens dat katholiek Nederland zich opener
moet opstellen naar moslims. Wat de bis
schop betreft, kunnen we God Allah noe
men en wordt het Suikerfeest een nationa
le feestdag.
„Laten wij tweede pinksterdag inleveren.
Voor katholieken is dat een extra vrije dag
om lekker naar het strand te gaan. Dat
heeft helemaal niets meer te maken met
religieuze beleving. Voor moslims is het
Suikerfeest dé religieuze feestdag. Het zou
een prachtig gebaar zijn als dat in Neder
land een verplichte vrije dag wordt."
U blijft een roepende in de woestijn. Uw idee
krijgt nauwelijks bijval.
„Het is ongelofelijk hoe bekrompen wij in
deze Hollandse polder hiermee omgaan.
In Indonesië waar bijna iedereen moslim
is, zijn Kerstmis en zelfs Hemelvaartsdag
nationale feestdagen. Een aparte vrije dag
voor dat handjevol christenen! In Neder
land doen we moeilijk over de grote groep
moslims die hier woont! Onbegrijpelijk.
Nederland is een eenzijdig, klein land, met
één taal, dat nauwelijks openstaat voor an
dere culturen. Het ontbreekt ons aan so
ciaal gemak om met migranten om te
gaan. Dat moet je durven, dat moeten we
leren, maar we laten ons regeren door
angst. Dat bleek toen ik zei dat we God
ook Allah kunnen noemen. Religieus Ne
derland viel over mij heen. Terwijl christe
nen in Indonesië, maar ook katholieken in
Malta en de Palestijnse christenen in Naza
reth of Bethlehem, God gewoon Allah noe
men. In de Hollandse polder doen wij net
alsof de naam van God tot ons culturele
erfgoed behoort. Ongelofelijk."
Die toenadering tot de islam, wat wilt u daar
mee bereiken?
„Ik denk dat Marokkanen en Turken zich
dan beter thuis voelen in Nederland. Dat
leidt tot meer rust en vrede in de samenle
ving. Er ontstaat een betere verstandhou
ding tussen moslims en niet-moslims. Te
gelijkertijd moeten moslims ook meer
moeite doen om zich te verdiepen in de
westerse cultuur."
De kansel zal hij missen, zegt
Muskens, als hij zich straks te
rugtrekt in het klooster van de
benedictijnen in Teteringen.
Zijn ideeën kan hij niet meer spuien. Hij
speelt geen rol meer in het publieke debat.
„Ik heb alleen contact met de buitenwe
reld als er iemand bij mij op bezoek
komt", mompelt de bisschop. Het Acht
Uur-journaal, dat zal hij wel mogen zien,
verwacht hij. Misschien nog een keer een
documentaire op de Amerikaanse zender
National Geographic, maar dan houdt het
toch wel op.
Het reizen zal hij missen, mijmert de bis
schop. Vanaf de jaren zeventig had hij een
auto met chauffeur. Hij was zo'n type dat
graag op de weg zit. Zelfs zijn sigaar die
hem geestelijk rust geeft, moet er aan gelo
ven. Dat genot verdraagt zich niet met het
sobere leven van de monniken.
Ondanks het gemis van de aardse geneug
ten, is Tiny Muskens klaar voor de voorbe
reiding op de dood. Praktische zaken heeft
hij al tot in detail geregeld. Bij leven en
welzijn wil hij op 11 december 2010 het 'sa
crament voor de zieken' ontvangen. Dan
wordt hij 75 jaar en dan is het, wat hem be
treft, mooi geweest.
In de kist draagt hij zijn monnikenhabijt.
Hij wil worden bijgezet in het graf van
zijn vader en moeder op de begraafplaats
in het Brabantse Elshout, zijn geboorte
dorp.
„Met een gerust geweten ga ik nu het ge
loof voor mezelf belijden. Door meditatie,
stilte en gebed concentreer ik mij op de
eeuwigheid. 'Laat nu Heer uw dienaar in
vrede gaan, want ik heb het heil aan
schouwd dat Gij voor alle volkeren bereid
hebt'." De bisschop dooft zijn sigaar. Hij is
klaar met het leven.
