Familievermaak in
Doen we de auto weg?
v30 Prisma
Zaterdag 13 oktober 2007 PZC
LIZAS tw j-.v door Liza van Sambeek
Geen kilometerslange
stranden, geen
megapretparken waar niets
te gek is om het vooral de
kleintjes naar de zin te
maken. Toch heeft een
vakantie met het gezin in de
Franse Alpenstreek Vercors
genoeg kans van slagen.
door Bauke Boersma
Fransen arrogant? Nogal
onvriendelijk tegen toeris
ten? En zó chauvinistisch
dat ze domweg weigeren
een andere dan hun eigen
taal te spreken? Wie met dat hard
nekkige (voor)oordeel naar de Ver
cors afreist, wordt tijdens het ver
blijf in het Alpengebied ongetwij
feld aangenaam verrast.
Met het in een grijs verleden opge
dane huis-tuin-en-keuken-Frans
kom je een eind in de streek die
even ten (zuid)westen van Greno
ble en ruim 100 kilometer ten
zuidoosten van Lyon ligt. Maar
waar dat niet toereikend is, zijn de
inwoners van de Vercors niet te be
roerd zich te wagen aan een exerci
tie Engels. Weliswaar van het ni
veau Allo, Allo, maar met het nodi
ge geduld van beide kanten, wordt
nagenoeg elk probleem in een oog
wenk opgelost. „In bijvoorbeeld
de Ardèche is dat anders, maar
hier zijn de mensen enorm vrien
delijk en behulpzaam en doen ze
hun best het de toeristen naar de
zin te maken", zegt Tietsje Abee.
De geboren Rotterdamse, maar al
jaren in Friesland wonende en
vlekkeloos Fries sprekende predi
kante zit na een fietstocht door de
bergen op een zonnig terras in
Pont-en-Royans achter een glas al
coholvrij, koel bier. Na 13 seizoe
nen vakantie in de Vercors mag ze
gerust ervaringsdeskundige heten.
Abee zag in al die jaren gezinnen
komen en gaan en weet dat de Ver
cors een prima streek is voor va
kantie met het gezin. „Al moet je
geen kinderen hebben die de hele
dag vermaakt moeten worden.
Dan ben je waarschijnlijk beter af
aan de Costa's. Of in streken waar
veel pretparken en andere soorten
van puur kindervermaak zijn."
De eigen ervaring leert dat Abee
de waarheid geen geweld aandoet.
Inderdaad is de Vercors geen grote
aaneenschakeling van specifiek kin
dervertier, maar wie volwassenen
en kinderplezier uitgekiend combi
neert én ook nog in het 'bezit' is
van een kind dat meer verdraagt
dan louter vermaak, amuseert zich
er kostelijk. Neem de grotten van
Chorange, op zo'n 20 kilometer rij
den van Villard de Lans, een van
de bekendste plaatsen in de regio.
Zo op het eerste gezicht vooral in
teressant voor volwassenen en de
wat oudere jeugd, maar ook de
5-jarige Jildou kijkt haar ogen uit
in één van de vijf voor publiek toe
gankelijke grotten in de Vercors.
En ze hangt aan de lippen van
gids Jean-Louis Astier-Mayet (of
liever: aan die van de vertalende
moeder en vader), die de kleine
trakteert op fossiele stenen. Mooi
om op school te showen. Ze kent
eigenlijk maar één 'ik wil zo snel
mogelijk weg'-moment. Dat is als
Astier-Mayet, al dertig jaar betrok
ken bij de grotten van Chorange,
de bezoekers wil laten horen hoe
fabelachtig de akoestiek in de grot
ten is. Voordat de klanken van
eerst Karl Orffs Carmina Burana
en later The discovery of Paradise
van Vangelis aanzwellen, wordt
het even aardedonker in de grot.
Maar de prachtige lichtshow die
de muziek begeleidt, neemt de
angst bij de kleine vlot weer weg.
De rondleiding, inclusief
wandeling over kronke
lende bergpaden en
langs ruisende waterval
len, duurt al met al anderhalf uur,
maar van enige verveling is bij de
kleuter allerminst sprake. Hoe an
ders is dat bij het watermuseum in
Pont-en-Royans, waar alle denkba
re facetten van water worden be
licht. Interessant, maar louter in
het Frans beschreven. Voor de
ouders al moeilijk te volgen, laat
staan voor Jildou. „Het gebrek aan
vertalingen bij enkele organisaties
baart ons zorgen", zegt Laura Loca-
telli van het bureau voor toerisme.
„Daarom verzorgen we een cursus
Engels voor geïnteresseerde onder
nemers, dat moet bijdragen aan be
tere ontvangst van toeristen en ver
taling van documenten. Ik denk
dat het niet lang duurt voor elke
toeristische organisatie hier over
de nodig vertaalkennis beschikt."
Dat zou een goede zaak zijn. Dan
kunnen vader en moeder de fasci
natie van dochterlief voor het on-
dergestroomde huis waarin meu-
Het wordt de eeuw van de trein. Althans, dat zeggen ze
bij de spoorwegen en ik denk dat het daar werkelijk
naar toe gaat. De eeuw van de auto is voorbij. Die
heeft zichzelf door eigen succes en gulzigheid onmogelijk ge
maakt.
Wie geld had, veroorloofde zich een auto en die auto reed hen
naar de gewenste bestemming, op alle momenten van de dag,
wist men in die tijd. Van parkeergarages, parkeervergunnin-
gen, roetfilters en eindeloze files hadden we geen last. Mobili
teit was vanzelfsprekend en weinig mensen bekommerden
zich over de natuurgebieden die moesten worden doorkruist
om reislustigen te voorzien van het benodigde asfalt. Het was
in 1984, na terugkomst van een sabbatical year in Californië,
dat ik me voor het eerst realiseerde dat we in ons kleine kikker
landje op weg waren naar een kopie van de verkeerscongesties
zoals ik ze meemaakte in Los Angeles. Na die tijd ontdekte ik
dat onze snelwegen, inmiddels zes- en achtbaans geworden,
zelfs om zeven uur 's ochtends in de Randstad al moeite had
den om het aanbod te verwerken.
Ontkennen, dat is wat ik deed. Het kwam niet in mijn hoofd
op om de trein te nemen. Het heeft jaren geduurd eer ik in de
planning van mijn agenda rekening hield met de toenemende
vertragingen die onverwachte ongelukken, wegwerkzaamhe
den, flessenhalsfiles en de namiddagspits met zich meebrach
ten. Zo kon het gebeuren dat ik 's ochtends vroeg als consul
tant, opgefokt met koffie, yog-
1 hurt, en'make-up gedoe in de
Inmiddels weet ik achteruitkijkspiegel', in de auto
alles van vertrek- en zat om bijtijds op mijn bestem
ming te zijn. Een plek waar ik
aankomsttijden mijn brood mocht verdienen en
waar managers in driedelig grijs
hun dure uren spendeerden aan mijn wijze adviezen. Zoals
het ook de tijd was van ondeugdelijke, via de fax toegezonden
routebeschrijvingen... Ik bedoel van TomTom of van GSM was
nog geen sprake.
Tijdverlies, omzwervingen, paniek, ik heb het allemaal meege
maakt. Te vaak heb ik moeten ervaren dat ik, wegens files, een
ongeluk of anderszins, te laat aan een klus moest beginnen en
me moest verontschuldigen omdat het niet aan mij lag. Later
werd ik zo wijs om wegens stressreductie de avond vooraf
gaand aan de klus een hotel in de buurt te boeken. Maar de
trein? Die kwam niet zomaar in me op, dat was zo ongeveer
het laatste wat je deed. Maar ook die stap heb ik genomen.
Het was voor een klus in Leeuwarden en ik dacht: het scheelt
me toch vier uur autorijden, bovendien kan ik twee uur wer
ken in de trein. Mijn trein vertrok uit Utrecht en twee uur Ia-
ter arriveerde ik in Groningen. Ik had zo slim moeten zijn me
te realiseren dat de achterste helft van de trein in Zwolle werd
afgekoppeld voor de rit naar Leeuwarden. Ik zat in het voorste
deel, te werken. Nou ja, je begrijpt het: paniek, voor een ver
mogen een taxi naar Leeuwarden, en ook daar een half uur te
laat. Inmiddels ben ik oud en wijs en weet ik alles van vertrek
en aankomsttijden.
Toch blijft de auto trekken en je hebt hem niet voor niks. Dus
onlangs tóch met de auto naar de vlieghaven Eindhoven om
voor een prikkie naar Spanje te vliegen. Auto op lang parke
ren, kosten 120 euro. Toen we terugkwamen tóch een riant ge
voel, de auto voor de deur. En daarna weer van een koude ker
mis thuiskomen. We hebben er twee uur en tien minuten
over gedaan om in Utrecht te komen. We nemen de trein, de
volgende keer. Het was toch een foutje. Waarom hebben we
die auto eigenlijk nog?
Liza zweert het langparkeren ook af. foto CPD
