Ik heb me binnen het geloof nooit beperkt gevoeld v4 Spectrum 'Een mooie gedachte: samen verder onder één naam, maar het werkte niet' Zaterdag 13 oktober 2007 PZC door Ali Pankow foto Mechteld Jansen Vertrouwen in de mensheid. Openstaan voor andere culturen. Ruimte creëren voor minder bedeelden. Reizen om zelf te kunnen zien, horen en constateren. Ervaringen delen door middel van proza en poëzie. Met het christelijk geloof als basis zijn dat de rode draden in het leven van Ariene van Westen. Met ragfijn spinsel zitten ze alle met elkaar verweven. A riene van Westen brengt haar credo 'Hoofd om hoog' in praktijk. Vrijwel altijd krult er een glim lach rond haar lippen. Dat wil niet zeggen dat ze doof en blind is voor de narigheid in de we reld. Maar ze laat daardoor de moed niet zakken. Binnen haar eigen moge lijkheden en zelf gestelde grenzen draagt ze graag bij aan een betere we reld. Ze laaft zich daarbij aan het vele positieve dat die wereld haar te bieden heeft: geloof, het gezin, reizen, de vele contacten binnen de samenleving, lite ratuur en onverwachte mogelijkheden die zich aandienen. Ariene werd geboren als tweede kind in een christelijk gereformeerd gezin. Ze heeft een zes jaar oudere broer. Dat 'christelijk gereformeerd' klinkt zwaar der dan het in de praktijk was, vindt ze zelf „Het behoort tot mijn nestgeur, maar ik heb me daarbinnen nooit be perkt gevoeld. Zondag was een dag van de gemeenschap. Dan gingen we 's ochtends naar de kerk en 's avonds ging ik naar opa en oma en luisterde naar de dienst via de kerktelefoon. Dat vond ik allemaal prettig. daar diepe discussies gevoerd", memo reert Ariene. Toch bleef ze niet in dat mooie studen tenhuis aan de Mr. Sickeszlaan. Zodra ze hoorde over het zogeheten Convi- vium deed ze alle moeite daar te wor den toegelaten. Het betreft huisvesting van de Stichting HOC Ruimzicht voor studenten, die op basis van christelijke idealen enkele jaren met elkaar onder één dak willen wonen en zich concreet willen inzetten voor de samenleving. „Cor den Boer uit Zierikzee zat daar al en ik wilde er ook graag bij. Dat is ge lukt. Een van de voorwaarden was dat je als bewoners twee keer per week met elkaar de maaltijd gebruikte. Ver der moest je meedoen met een van de drie werkgroepen die actief waren voor verstandelijk gehandicapten, voor het buurthuiswerk of binnen het Huis van Bewaring. Ik herinner me nog steeds die mooie gang in dat huis met al die deuren. Als je daar stond had je de keus: ga ik naar die of naar die me destudent, naar de gemeenschappelij ke woonkamer of wil ik even alleen zijn in mijn eigen kamer. Op die gang kon je een beslissing nemen", schetst Ariene. vulde in Opper-Volta (het huidige Bur kina Faso) was ze niet meer te houden. „Ik wilde erheen, maakte plannen met zijn broer Hans en wist mijn ouders te overtuigen van het belang van die reis. Ik ben er drie weken geweest. Ik heb er samen met die twee broers ook door heel Ivoorkust gereisd, van het ar me noorden naar het rijkere zuiden. Dat heeft een geweldige indruk op me gemaakt. Ik voelde veel van die emo ties terug bij het lezen van het boek Een wereld valt uiteen van Chinua Ache- be. Die prachtige Ibo-taal van de gewo ne mensen zelf zit er zo mooi in verwe ven. Kees Slager kan dat ook zo goed in zijn boeken, de mensen hun eigen taal laten spreken." Meer dan twintig jaar later, tij dens haar reis door Mali sa men met een vriendin (2003), werd Ariene opnieuw getrof fen door het feit dat de mensen in Afri ka heel arm zijn, maar daar nooit over klagen. „Ze vertellen over hun trots, over wat hen blij en gelukkig maakt en over hetgeen hun leven zin geeft." Ook wat die fierheid betreft verwijst ze naar de literatuur. Die stimulans om Ik kreeg ook alle mogelijkheden en ruimte. Ik ging naar café Old Dutch en naar jeugdsoos Brogum, maar ik heb ook aan de wieg gestaan van de christe- lijk-gereformeerde jeugdsoos in De Beddeweeg in Zierikzee." Ze denkt met veel plezier terug aan haar jeugd en de contacten met andere jongeren. Zij heeft de kerkzuilen altijd gerelativeerd. Het ging Ariene in de eerste plaats om de inhoud en niet om het soort kerk. Belijdenis doen beteken de voor haar 'ja zeggen' tegen het ge loof, in verbondenheid met de kerk van de oecumene. „Wat ik later wel heel pijnlijk heb ge vonden is dat de jongeren met wie ik was opgegroeid niet de ruimte kregen hun eigen verantwoordelijkheid te ne men binnen die kerk op het moment dat ze dat graag wilden." Zelfheeft ze zich nooit het chris telijke meisje gevoeld dat bui ten de wereldlijke samenleving zou staan. Als puber al stond ze er mid denin. Na de middelbare school koos ze voor een studie Franse taal en litera tuur in Utrecht. Ze kwam er in contact met een stel overtuigde communisten, jonge CPN'ers, die om een centje bij te verdienen dagblad De Waarheid be zorgden. „Een fantastische tijd, wat hebben we De pontifex of huisoverste in dat convi- vium in de Kapelstraat - 'we noemden het Akapella' - was Piter Goodijk, een enthousiaste theologiestudent uit Fries land en inmiddels alweer elf jaar her vormd predikant in Renesse. Ariene is in 1983 met hem getrouwd. Het was geen liefde op allereerste ge zicht. „De vonk sloeg enige tijd later over, tijdens een feestje in een gekraak te melkfabriek. De avond daarna gin gen we met ons hele huis naar de film Ik heb je nooit een rozentuin beloofd. Toen is het begonnen." Ariene giechelt en bloost even en voegt er dan aan toe: „De film Gandhi betekent ook veel voor ons. Na afloop daarvan heeft hij me in café 't Lieverd je in Utrecht ten huwelijk gevraagd." Maar voordat er werd getrouwd, was er de studie. Ariene besloot zich na haar kandidaats Frans toe te leggen op Afrikaanse literatuur. Dat kon echter alleen als onderdeel van een studie Al gemene Literatuurwetenschap. Omdat Mineke Schipper daar hoogleraar was, koos ze voor Amsterdam. Heen en weer reizen naar Utrecht was geen pro bleem. Haar belangstelling voor Afrika was al vroeg gewekt. Toen ze hoorde dat één van haar vroegere vrienden in Zierik zee - Wim de Ruiter - als zogeheten SNV'er vervangende dienstplicht ver als mens steeds je hoofd omhoog te houden, vindt ze vooral terug in het boek Wind en Zeil van Simone Schwarz-Bart. Volgens Ariene ligt een vergelijkbare zelfbewustwording ten grondslag aan de organisatie De Vierde Wereld, waar bij zij en haar man betrokken waren tijdens de eerste jaren van hun huwe lijk in Utrecht. De Vierde Wereld is een omschrijving voor een groep arme mensen wereldwijd, die van generatie op generatie arm blijft omdat zij er niet in slagen het mechanisme van hun armoede op eigen houtje te door breken. Grondlegger Père Joseph Wré- sinski stichtte de organisatie met het doel deze mensen te helpen zich te ver enigingen om hun rechten gerespec teerd te krijgen. Ariene slaat direct een brug met haar huidige werk voor Space Station. Dat is de naam van een project voor meer voudig gehandicapten. In de vorm van theaterworkshops worden deze men sen zintuiglijke ervaringen geboden. Ook hier gaat het om het creëren van ruimte en beweging voor een specifiek doelgroep. Zij werkt binnen Space Station onder meer volgens de werkwijze van de Bra ziliaanse theatermaker Augustus Boal. Hij ontwierp een concept voor het zo geheten 'theater van de onderdrukten' ofwel volkstheater gericht op bewust- zijnsontwikkeling. Over haar tocht door Mali schreef Arie ne een gedetailleerd reisverslag. Zij bracht in dat land onder meer een be zoek aan de Nederlandse filmmaker/ auteur Ton van der Lee in zijn woning in Djenné, die hij beschrijft in het boek Zandkasteel. Literatuur neemt een prominente plek in het leven van Ariene van Westen in. Na afronding van haar studie werkte zij zes jaar op de boekenafdeling van de Bijenkorf in Utrecht. „Daar was ik betrokken bij de hele lijn van bedrijfsvoering. Vanaf het afhalen met een karretje vanaf het laad- perron tot aan het bestellen van de nieuwe voorraad. Bovendien gaf het bedrijf zelf boeken uit, inspelend op thema's die in de lucht hingen, Ero tisch Universum bijvoorbeeld en Perfec te Puber. Dat ze altijd haar meisjesnaam is blij ven gebruiken in plaats van die van haar man is een bewuste keuze. „Het was wel de bedoeling mezelf Goodijk te gaan noemen. Op zich vond ik het een mooie gedachte, samen verder te gaan onder één naam. Maar het werkte niet, ik kon er maar niet aan wennen. Toen heb ik besloten het maar bij Van Westen te houden." Zo was het eveneens een bewuste keus hun beider taken duidelijk gescheiden te houden. Ze omschrijft zichzelf als een 'betrokken gemeentelid', maar dat is heel wat anders dan de vrouw van de dominee die in het kielzog van haar man ook enkele taken uitvoert. „Over die keuze hebben we vooraf duidelijke gesprekken gevoerd met het kerkbe stuur. Passend binnen de gemeen schap van Renesse heeft dit nooit tot problemen geleid." Paspoort Naam: Adriana Wilhelmina Janna van Westen Geboren: 3 mei 1960 in Zierikzee Woonplaats: Renesse Beroep: Artistiek leider Space Sta tion, landelijk projectgroeplid Cul tuur van Passage, oprichtster Poëzie- kamer Schouwen-Duiveland (2005). Opleiding: VWO Goes (toenmalig CLVZ), kandidaatsopleiding Franse taal en literatuur aan de Universiteit Utrecht, Algemene Literatuurweten schap aan de Universiteit Amster dam. Burgerlijke staat: gehuwd met Piter Goodijk, moeder van twee zoons: Piter-Jan (17) en Lentin (13). Hobby's: Fietsen, skaten, naar mu ziek luisteren.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2007 | | pagina 80