zichzelf weggetoverd
v17
Een halfjaar lang zat Hans Kazan (54) in een
depressie, omdat zijn theater in Torremolinos moest
sluiten. De belangrijkste financier zag er geen heil
meer in en daarmee was de goochelaar in één klap
alles kwijt wat hij in tientallen jaren had opgebouwd.
Inmiddels maakt hij weer plannen. „Als ik me van
binnen klote voel, ga ik zingen."
PZC Zaterdag 6 oktober 2007
Hans Kazan:
door Dick Hofland foto's Phil Nijhuis
Hans Kazan
Geboren: 1953 in Den Haag.
Getrouwd met Wendy. Vijf
kinderen: Oscar, Renzo, Ste
ven, Lara en Maaike (overle
den).
Goochelt sinds zijn 9e voor
publiek, werd in 1972 we
reldkampioen.
Produceert sinds 1973
shows voor tv en presen
teerde bijna 900 keer het
programma Prijzenslag.
Opende in juni 2006 een ei
gen theater in Torremolinos,
met hulp van een financier,
die er vijf miljoen euro in
stak en zich in oktober terug
trok. Kazan had twee miljoen
in het project geïnvesteerd.
Het theater staat leeg en
mag van de plaatselijke auto
riteiten niet voor een ander
doel worden gebruikt. Het
mag vooralsnog ook niet
worden verkocht.
Hij is adviseur van de show
Magic Unlimited van zijn kin
deren Oscar en Renzo en
schoondochter Mara. Mo
menteel treden ze op in
Benalmadena, aan de Costa
del Sol. Volgend jaar willen
ze een theatertoer door Ne
derland maken.
Tot half oktober zit hij drie
weken met vrouw en kinde
ren ergens ter wereld in de
jungle voor het tv-program-
ma Groeten uit de rimboe van
SBS6, dat in het voorjaar van
2008 wordt uitgezonden.
nog vaak aan Maaike en hoe het nu zou
zijn als ze gezond was geweest. Dan had
ik nu een dochter van 30 gehad en een
dochter van 13, want zo oud is onze Lara
nu. Ik zeg thuis wel eens: pappa heeft een
toverstafje.
En dan te bedenken dat ik helemaal geen
kinderen wilde. Wendy wilde er twaalf en
die zei: als jij geen kinderen wil, dan schei
den hier onze wegen. Zei ik: nou, dan
doen we het gewoon. Ik met zo'n rotjeugd
achter de rug. Met een vader en moeder
die elkaar de hersens insloegen, ook nadat
ze gescheiden waren. Bracht mijn vader
me naar mijn moeder en als we dan aan
kwamen rijden, gooide zij de ramen wijd
open en begon hem keihard uit te schel
den. Ik schaamde me rot. En o wee, als ik
hem daarna gedag durfde te zwaaien. Dan
sloeg ze een stoel op mijn kop.
Tot mijn 24e was het verschrikke
lijk. Toen ontmoette ik Wendy
en met haar is het geluk in mijn
leven gekomen. Ze was nota be
ne mijn buurmeisje. Nou ja, ze woonde
naast me, maar in een huis met een groot
stuk grond en een gracht er omheen. Zij
zat vaak met een van haar broertjes in een
bootje. Ben ik langs de kant gaan zitten
met een hengel. Ik hield helemaal niet van
vissen, deed er ook geen aas aan, maar ik
dacht: als ze langskomt, ziet ze me en dan
raken we wel aan de praat. Dat is gebeurd.
Ik viste zonder aas, maar had toch beet.
Wendy en de kinderen zijn de belangrijk
ste reden waardoor ik er weer bovenop
ben gekomen. We zijn een hele hechte fa
milie. Verder heb ik totaal geen banden,
zelfs niet met mijn drie jaar jongere zus.
Geen familie, geen beste vrienden, nie
mand. Daarom kan ik overal leven waar ik
wil. Marbella is nu al acht jaar een hemels
oord voor ons, maar het is niet uitgesloten
dat we ooit nog in, ik zeg maar wat, Mexi
co terechtkomen en daar ook weer geluk
kig worden. Het is on-Nederlands, zoals
wij leven, meer Zuid-Europees. Als een fa
milie, inclusief de aanhang van de kinde
ren. Het is heel sociaal, je leeft met z'n
allen en ik heb op dat punt natuurlijk wel
geluk met mijn kinderen. Ik praat ook al
tijd over onze show, niet over mijn show
of hun show. Oscar, Steven en Lara wo
nen bij Wendy en mij. Renzo en zijn
vriendin Mara wonen samen, maar vlakbij
ons. We doen alles met elkaar, al sta ik
niet meer op het podium. Eerst verdiende
ik het geld en profiteerden zij er van, nu
verdienen zij het geld met hun show en
moet ik soms vragen of ik wat geld kan op
nemen. Het geld, het huis, de show, het is
niet van mij en niet van hen, het is van
ons.
Door al dat gedoe met het eigen theater
heb ik anderhalfjaar niet meer gegoo
cheld. Ik wist niet eens of ik het nog wel
kon. Kortgeleden deed ik, na wat tegen
stribbelen, een klein gastoptreden en ik
was totaal verkocht. Ik ben een entertai
ner. Ik ben anderhalfjaar alleen maar on
derhandelaar en regelaar geweest, ook na
de mislukking in Torremolinos, waardoor
de show nu in andere plaatsen langs de
Spaanse kust staat en daar groot succes
heeft. We hebben de hele zomer avond
aan avond opgetreden en de zalen zaten
altijd vol. Ik heb ook nog zo'n dik dossier
met mooie, lovende recensies. Dat heeft
me ook geholpen er overheen te komen.
Vooruitkijken, relativeren, hoe moeilijk
dat soms ook is, dat is het enige waardoor
je uit de ellende komt. Met hulp van ande
ren, anders lukt het niet. Mensen zoals
Gerrit van der Valk, die vlakbij woont en
me vaak opbelde. Hans, zei hij dan, het is
rot, maar dat is het risico van onderne
men. Je kunt slagen en mislukken, maar
ga altijd verder. Het is onvoorstelbaar hoe
veel e-mails ik heb gehad van volslagen
onbekenden, kinderen ook, die met me
meeleefden en me sterkte wensten. Soms
om een brok van in je keel te krijgen.
Ik ben nog wel voorzichtig, zeker met
mensen. Ik sta niet meteen open voor ie
dereen, al stap ik overal wel positief in. Ik
ben nu weer aan het praten om met Ma
gie Unlimited een toer langs alle grote thea
ters en schouwburgen in Nederland te re
gelen voor 2008 of 2009 en ik ga proberen
de show in Madrid op de planken te krij
gen. Ik barst weer van de ideeën en de
energie. Dat is mijn aard. In dat opzicht
ben ik niet veranderd. Maar ik weet nu
wat het betekent als iemand zegt dat hij
depressiefis. Ik vind het ook niet gek als je
daarvoor in therapie gaat en medicijnen
slikt. Aan mij was en is het niet besteed,
maar ik zal er niet meer mijn schouders
over ophalen.
Voor mij is het theater therapie. Vanaf het
moment dat ik de kraamverzorgster van
de buren een trucje met een lucifersdoosje
zag doen - doosje dicht, doosje open, luci
fers weg - wist ik: dit is het. Zij leerde me
die truc en ik deed 'm op school, waar
door ik als zeer verlegen, wat schichtig jon
getje, ineens de gevierde bink werd. Goo
chelen is het leven waar ik van ben gaan
houden en dat ik maar heel moeilijk kan
missen. Volgend seizoen doe ik in elk ge
val een paar kleine dingen in de show van
de kinderen, ben ik de 'special guestHeer
lijk, niet alleen maar met z'n allen. Wel als
de man op de achtergrond, die de zaken
regelt, meepraat over ideeën, een oogje in
het zeil houdt. Een wonder eigenlijk dat ik
weer zo optimistisch ben. Of misschien is
het wel gewoon overléven. Want als ik in
mijn leven iets heb geleerd, dan is het wel
dat ik ga zingen als ik echt vast zit en me
van binnen klote voel."
Het mislukte
theater van
Hanz Kazan in
Torremolinos.
