ld leerde mensen leven
illen uitdelen
iet huis van de zusters te vinden was
Gebutst en gedeukt,
maar ik ben er nog
mKmavmnrrn
1930
Jan de Bree was in de
jaren vijftig tbc-patiënt
in Oostkapelle.
Meldweek over WMO
en Zeeuwse thuiszorg
Trix Eversen leerde
lopen in het
zeehospitium.
Onze
Parketvloeren:
Basis voor
ideaal wonen!
PZC Woensdag 3 oktober 2007 I 3 7
■BBK«
foto Lex de Meester
De dokter vergeleek zijn rug
gengraat met een ketting.
Elke wervel een schakel.
Helaas waren drie van die schakels
aan het roesten. Daar moest dus
wat aan gebeuren.
Het was bot-tuberculose, vertelt
Jan de Bree (Veere, 1940). Rond
zijn elfde kreeg hij last van zijn
rug. De huisarts bezigde aanvanke
lijk termen als 'spit' en 'lende
schot'. Toen er in maart 1953 foto's
werden gemaakt in het ziekenhuis
van Middelburg, werd hij meteen
twee weken in een isoleercel ge
stopt. Tbc, geen twijfel mogelijk.
Jan mocht naar Oostkapelle. Hij
herinnert zich: „Ik voelde me er
vrijwel meteen als God in Frank
rijk. Ik kwam op een nieuwe afde
ling terecht, waar je zo het bos in
keek. Pijn had ik niet, ik voelde
me niet ziek. Ik werd wel van mijn
nek tot mijn knieën in het gips ge
stopt." Rust en nog eens rust, dat
was het devies. Daar was niks mis
mee, vond Jan. „Het was een gezel
lige bedoening. Met een maat ging
ik er regelmatig op uit. Toen we be-
dige regeling, waarbij de brand
weer verantwoordelijk is voor de
distributie van de pillen.
Bij een ramp heeft de brandweer
wel wat beters te doen. De brand
weer kan bovendien niet beoorde
len wie wel of niet een pil moet
hebben, aldus de Borselse burge
meester.
Hij dringt aan op een duidelijke
en uitvoerbare regeling. Het liefst
wil hij dat de pillen van tevoren
worden uitgedeeld.
De richtlijn is duidelijk, aldus het
ministerie. De gemeente mag de
pillen wel degelijk van tevoren uit
delen, en wel aan bewoners tot
veertig jaar.
Bij oudere mensen heeft jodium
namelijk geen effect, aldus de
woordvoerster van het ministerie
van VWS.
Binnen enkele weken krijgt de ge
meente een uitleg, opgesteld door
de GGD Nederland, waarin staat
hoe de opslag en de distributie
van de jodiumpillen het best kan
worden geregeld.
trapt werden moest hij naar huis
en bleef ik alleen achter. Het had
een straf moeten zijn, maar het
werd mijn beste tijd op Zonne
veld. Ik kon 's nachts ongezien de
zaal verlaten en wist waar het zus
terhuis was." Jan was inmiddels
zo'n vier jaar patiënt in het zeehos
pitium. Hij werd geopereerd, een
half jaar later mocht hij naar huis.
Via het arbeidsbureau volgde hij
een vakopleiding voor volwasse
nen en werd machinebankwerker,
eerst bij een fietsenmaker, later bij
Vitrite. Zijn rug heeft zich al die ja
ren goed gehouden. „Ik rijd nog
steeds motor."
GOES - De huishoudelijke verzor
ging moet door de intrede van de
wet WMO via de gemeente. Het
Klaverblad wil weten of mensen
daardoor minder of een andere
hulp krijgen en of ze naar een an
dere thuiszorgaanbieder zijn over
gestapt. Het platform voor zorgge
bruikers houdt van 8 tot en met 12
oktober een meldweek om reac
ties te verzamelen. De uitkomst
gaat naar de gemeenten en de
thuiszorgorganisaties. Reageren
kan op 0113-212783 (9.00-13.00 u)
of via www.klaverbladzeeland.nl
Revalidatie, het weer mobiel
maken van mensen. Trix
Eversen uit Middelburg
heeft in dat opzicht goede herinne
ringen aan Zeehospitium Zonne
veld. Twee weken nadat ze op 11
maart 1981 was geboren, werd ze
ziek. De huisarts zag meteen dat
het meer was dan een griepje. Een
kinderarts bevestigde zijn diag
nose, maar kon ook niet zeggen
wat het dan wel was. Pas in het So-
phia-kinderziekenhuis in Rotter
dam werd vastgesteld dat ze een
hersenvliesontsteking had.
Er werden twee drains geïmplan
teerd. „Voel maar", zegt ze. „Het
zijn twee bulten achter op mijn
hoofd. Dat zijn de pompjes. Aan
de linker drain zit een afvoer." De
eerste jaren moest dat buisje meer
dere keren verlengd worden, het
groeide immers niet mee.
Door haar ziekte was haar even
wichtsorgaan aangetast. Trix liep
laat en moest ondersteund wor
den. Februari 1983 ging ze naar
Zonneveld. Niet intern, ze werd el
ke dag met de taxi gebracht en ge
haald. Ze kreeg regulier onderwijs.
Hans Gerrits was haar revalidatie
arts, die evenwichtsoefeningen
met haar deed en haar reflexen oe
fende. „Zeker in het begin was het
hard werken. De zogenaamde sta-
tafel ging elke dag mee naar huis.
Mijn opa had een loopauto ge
maakt. Voor het contragewicht
werd er een zak zand in gelegd.
Ralf, mijn drie jaar jongere broer,
zat er ook regelmatig in."
Rond haar elfde jaar kreeg ze in de
gaten dat ze anders was dan ande
ren. Ze was niet groot, maar dat
kon in de familie zitten. „Ik voelde
bij mijn moeder dat ze geen bul
ten op haar hoofd had. Dat was
confronterend: ik had iets extra's
nodig om in leven te blijven. Op
een leeftijd dat je er juist bij wilt
horen, is dat niet leuk. Nu denk ik
daar heel anders over. Ik ben dan
wel gebutst en gedeukt, maar ik
ben er nog."
Dat Zonneveld helemaal van de
aardbodem is verdwenen, vindt ze
jammer. „Ik heb er toch menig
'Ik had iets extra's nodig om
in leven te blijven, dat was
confronterend'
jaartje gesleten. Tot september
1994, om precies te zijn. Toen ben
ik overgegaan naar de Sprienke in
Goes, de afdeling voor Voortgezet
Speciaal Onderwijs. Wat Zonne
veld betreft: ik kwam er binnen,
schuivend op mijn kontje, en ik
ging er lopend vandaan. Dat is een
grote overwinning geweest. Ik zal
altijd het gevoel houden, dat ik
heel veel bereikt heb op Zonne
veld."
Trix woont zelfstandig aan de
Walensingel in Middelburg. Alleen
voor hoogtekarweitjes als ramen
zemen heeft ze een hulp, omdat
ze de keukentrap niet op durft.
Via een stageplek kon ze als
data-typiste gaan werken in het
Zeeuws Archief. Inmiddels voelt
ze zich een gewaardeerd manusje
van alles, ze mag bij voorbeeld
ook foto's beschrijven. „Dat
zelfstandige leven, dat heb ik
helemaal aan Zonneveld te dan
ken."
Amundsenweg 15 4462 GP Goes
T 0113 - 233365
www.vandendongenparket.nl
