De acteurs waren zo vertrouwd,
het verhaal was zo herkenbaardat het
min of meer hypnotiserend werkte.
PZC Maandag 1 oktober 2007 1 9
FILM
BERGEN OP ZOOM
Cinem'actueel, Knocked Up: 20.00 uur;
The Bourne Ultimatum: 20.00 uur;
1408: 20.00 uur;
Angel: 20.30 uur;
MIDDELBURG
Schuttershof, La Marea: 20.00 uur;
OOSTBURG
Ledeitheater, Harry Potter (ov): 20.00
uur;
TERNEUZEN
Merral, Knocked Up: 20.15 uur;
No Reservations: 20.15 uur;
The Bourne Ultimatum: 20.00 uur;
VLISSINGEN
CineCity, 1408: 22.00 uur;
A mighty Heart: 16.15,19.15 en 21.45
uur;.
Bratz: 14.00 uur;
Een manier om thuis te komen, Umoja li
ve: 14.00 en 19.00 uur;
Hairspray: 19.15 uur;
Harry Potter: 16.15 uur;
Knocked Up: 13.45, 16.30, 19.15 en
22.00 uur;
Mr Brooks: 21.45 uur;
No reservations: 16.15 en 19.00 uur;
Ratatouille: 13.45 en 16.30 uur;
The Bourne Ultimatum: 13.45, 16.30,
19.00 en 21.45 uur;
The Brave One: 16.15,19.15 en 22.00
uur;
The Simpsons: 14.00 uur;
Zoop in Zuid-Amerika: 14.00 uur;
Sneak preview: 22.00 uur
Een hoed gebaseerd op de vorm van het sieraad Zeeuw
se knop. Het is een ontwerp van Monique Domman-
schet uit Goes. De hoed is samen met een baret uit
dezelfde serie (zie foto) onderdeel van de expositie
Nieuw Zeeuws Product, die te zien is bij CBK Zeeland
(centrum voor beeldende kunst, vormgeving en
architectuur) aan de Balans in Middelburg. CBK Zeeland
riep vormgevers, beeldend kunstenaars en architecten
op nieuwe Zeeuwse producten te ontwerpen, met een
verkoopprijs van maximaal 250 euro. Dat leverde tiental
len, vaak verrassende inzendingen op. Op de tentoonstel
ling zijn ontwerpen te zien van onder anderen Machteld
van der Wijst, Teja van Hoften, Carolina Apolonia, Toos
van Holstein, Caroline Passenier, Bianca Runge, Sela,
Conny Umbgrove en Barbara Voit. De expositie is op
werkdagen geopend van 9.00 tot 17.00 uur en komen
de zondag van 13.00 tot 17.00 uur.
foto Ruben Oreel
NADER BESCHOUWD
In de laatste jaren wordt in de titelrol
van een film steeds vaker vermeld
wie de casting verzorgde. In evengro-
te letters en met evenveel seconden
als er aan cameraman en regisseur wordt
besteed. Casting is een volwaardig onder
deel geworden van het artistiek proces,
kennelijk. Als dan vervolgens Harvey Kei
tel, Al Pacino, Judi Dench, Juliette Bino
che of nog een andere markante acteur in
z'n zoveelste vermomming op het doek
verschijnt, moet ik altijd glimlachen. Wat
valt daar nog aan te casten? Dat is hope
lijk toch iets méér dan namen en gages
op elkaar afstemmen?
De meest geschikte persoon voor een rol
zoeken, dat lijkt mij de essentie van cas
ten. Als casten artistiek en creatiefis, dan
is dat zo, omdat er éérst een personage
wordt geschapen. In mijn onnozelheid
denk ik, dat de ideale casting vervolgens
de acteur oplevert die dat geschapen per
sonage helemaal en totaal uitstraalt. Waar
bij twee wezens, één echt en één fictief,
als het ware volledig versmelten. Bij die
beroemde filmacteurs en ook in het huidi
ge toneelsysteem, met vaste gezelschap
pen en vastbenoemde acteurs, is zoiets al
leen mogelijk als toevalstreffer. Ik heb-het
in het theater dan ook nog maar zelden
meegemaakt dat ik vanaf de eerste secon
de kon voelen: wauw, dit zijn ze écht!
Afgelopen vrijdag in 't Beest in Goes, bij
Een soort van mooi van Het Zuidelijk To
neel, is het dan toch een keer gebeurd.
Dat is wel vreemd hoor, om twee acteurs
te zien opkomen en meteen te weten
(nog voor je eigenlijk iets van het totaal
nieuwe en dus onbekende stuk weet): ja,
dit zijn ze. Perfect gecast! Twee jonge
mensen, een man, een vrouw. De man
een rond gezicht, weke vormen, grote kij
kende ogen, brede tastende lippen. De
vrouw een smal gezicht, scherpe contou
ren, kleine zoekende ogen, smalle proe
vende lippen. Haar eerste woorden: „Ik
ben een doemdenker." Zijn eerste woor
den: „Wij zijn bij elkaar omdat we niet al
leen kunnen zijn." Dat had allemaal zo
maar uit mijn eigen mond kunnen ko
men. Omdat ik dat soort dingen ook vaak
denk. Maar nooit voor de volle honderd
procent, het voelt vaak heel 'dubbel' aan.
En nu zit het dus effectief dubbel, in een
duo, voor me.
Vechten tegen de slaap is me in de
schouwburg al wel eens eerder overko
men. En ik heb altijd gedacht dat er dan
iets niet deugde aan het stuk. Maar hier is
er niks mis mee. En oké, ik heb gewoon
de hele dag gewerkt en het is einde van
de week, maar zó moe ben ik nu ook
weer niet. En toch moet ik tijdens Een
soort van mooi vechten tegen de slaap. Ik
weet niet wat het precies is. Want de ac
teurs zijn 'compleet', de tekst is een volko
men natuurlijke, mooi ontwikkelende
dialoog, met leuke en intieme observa
ties. Daar staat tegenover dat de dyna
miek minimaal is. Twee mensen statisch
op een stoel. Er gebeurt eigenlijk niks,
het samenzijn is alles, het negeren van de
verschillen (potentiële conflicten) is to
taal. Het gaat louter om woorden, gedach
tespinsels.
Het is een film- en reclamecliché. Maar ik
denk dat ik het met mijn kinderen ook
wel eens meegemaakt heb: er wordt voor
gelezen, levendig, een goed verhaal, maar
toch zie je de oogjes langzaam dicht
gaan... En nog voor het verhaaltje uit is,
is hij of zij in diepe rust. Niemand die
twijfelt aan verhaal of voorlezer. Het was
gewoon zo vertrouwd, zo geruststellend
dat de oogjes toegingen. Zoiets moet dat
met Een soort van mooi ook geweest zijn.
De acteurs waren vanaf de eerste seconde
al familie, het verhaal was zo herkenbaar,
dat het min of meer hypnotiserend werk
te. Het Zuidelijk Toneel wil 'verontrus
ten', maar deze keer was het voor mij
vooral 'instoppen'.
Deze week
De voorstelling die mij het meest nieuws
gierig maakt en waar ik zeker naartoe zal
gaan, is die van Jeroen Bouwhuis, zater
dag in De Wegwijzer in Nieuw- en St.
Joosland. Het programma Thuis! is zijn
eerste avondvullende voorstelling na het
winnen van het Amsterdams Kleinkunst
Festival in 2006. Op zondag laat ik me ver
wennen door Abba Mania in het Schelde-
theater; later (20 oktober) ook nog in De
Mythe in Goes.
Reageren kan via e-mail:
willem.nijssen@jubii.nl
door Willem Nijssen
Marcel Osterop en Constance Kruis in Een soort van mooi.
foto Phile Deprez
