'Alsof ik een misdadiger was'
v9
PZC Zaterdag 29 september 2007
de beschuldiging dat ze haar zoontje zou hebben gedood. „Ondanks mijn verdriet kreeg ik bij de arrestatie geen woord van uitleg."
foto Mechteld Jansen
Een Oost-Souburgse vrouw zat een maand in de cel, op
In juni 2006 overlijdt een baby
in Oost-Souburg. Justitie
verdenkt de moeder van het
doden van het kind. Vier weken
lang zit ze vast in het Huis van
Bewaring, ondanks alle
ontlastende verklaringen. Ruim
een jaar later krijgt ze te horen
niet langer verdacht te zijn. „We
hebben nooit uitleg gekregen.
Justitie wilde een veroordeling.
Als een paard met oogkleppen
op weg naar dat ene doel."
door Emile Calon
Smartengeld. Marouan zegt het op
een smalende toon. Gezeten in
zijn woonkamer in Oost-Souburg
maakt hij een machteloze bewe
ging. „Wat moet ik daarmee. Alles wat ik
bezit wil ik inruilen om Mustapha terug te
krijgen."
Zijn zoontje is echter dood. Hij stierf 20
juni vorig jaar om 7.30 uur in het acade
misch ziekenhuis van Antwerpen aan de
gevolgen van twee schedelfracturen en
een hersenbloeding. Terwijl zijn moeder
Maria (29), een dag eerder, in de ouderlijke
slaapkamer aan het strijken was viel de
bijna zeven maanden oude baby van hun
bed en kwam daarbij met z'n hoofd zeer
ongelukkig terecht.
Een paar uur na het overlijden stapte de
politie het huis binnen van de rouwende
familie. „De straat was afgezet alsof wij ter
roristen waren", weet Marouan (38) nog
goed. De agenten arresteerden de beide
ouders en voerden ook de kinderen van 3,
9 en 11 af voor verhoor. Hij zwijgt enige
tijd en maakt weer dat gebaar. „Onze kin
deren. Onze eigen kinderen. Ze werden
verhoord om te weten te komen of wij ze
mishandelden."
Maria kijkt machteloos en vertelt hoe ver
bijsterd ze nog steeds is over de kille bena
dering tijdens haar arrestatie. „Ondanks
mijn verdriet geen woord van uitleg." Pas
enkele uren later, tijdens een eerste ver
hoor op het politiebureau in Heinkens-
zand, hoorde ze dat ze verdacht wordt van
de ergste misdaad die een ouder kan be
gaan: het doden van haar eigen baby. Ma
rouan werd op dat moment in Torentijd
in Middelburg ook met die beschuldiging
geconfronteerd. Een dag later hoorde hij
echter dat de verdenkingen tegen hem
niet meer zo serieus waren dat hij nog lan
ger in de politiecel moest blijven. Deson
danks mocht hij pas een dag later vertrek
ken.
Ondertussen zat Maria nog wel vast. Eerst
in Torentijd daarna in het Huis van Bewa
ring in Breda. Justitie was er volgens haar
van overtuigd dat ze de dood van haar
jongste op haar geweten had. De steeds te
rugkerende vraag tijdens de talloze verho
ren; 'hoe heb je het gedaan'. „Dat wilden
de rechercheurs alleen maar weten."
Haar partner stelt bitter vast dat de waar
heidsvinding blijkbaar niet het doel was.
Ook haar advocaat, de Middelburgse straf
pleiter Martijn van der Want, vindt dat po
litie en justitie wel erg vooringenomen te
werk gingen.
„Tijdens de uitputtende verhoren werd
mijn cliënte voortdurend voorgehouden
dat de deskundigen verklaard zouden heb
ben dat Mustapha absoluut niet door een
val van het bed kon zijn overleden. Zo stel
lig hebben de deskundigen dit echter
nooit geconcludeerd."
Terwijl enkele rechercheurs zich concen
treerden op het verhoor van Maria voer
den anderen een buurtonderzoek uit. Ie
dereen die ook maar iets met de familie te
maken had, werd ondervraagd. Tijdens dat
onderzoek kwam volgens de advocaat zeer
duidelijk naar voren dat de moeder abso
luut niet gekenmerkt kon worden als ie
mand die kinderen zou mishandelen. Na
die ongelukkige val van haar zoontje zocht
ze bijvoorbeeld direct hulp bij de buur
vrouw en de huisarts. Op haar aandringen
kwam die arts zelfs tweemaal kijken. Ook
wijst de advocaat op een getuige. Tijdens
de val was Maria namelijk aan het bellen
met een nicht. Die hoorde via de telefoon
hoe ontzet de moeder reageerde. Ondanks
alle ontlastende verklaringen wilde justitie
niets weten van een schorsing. Maria bleef
in de gevangenis, mocht met niemand con
tact hebben, laat staan de begrafenis van
haar zoontje bijwonen.
Na vier weken bepaalde de recht
bank dat er geen reden was Maria
nog langer vast te houden. Justitie
was het niet eens met die beslissing en
ging, zonder succes, in hoger beroep. De
beide echtelieden vinden die handelwijze
onbegrijpelijk. Marouan citeert een recher
cheur 'of we maken het gezin kapot of de
moord van het jaar wordt opgelost'. Trots
stelt hij dat het een noch het ander gebeur
de. Even later klinkt ook vanuit een slaap
kamer het geluid van een baby, hun acht
weken oude dochtertje. Maria lacht even
als ze over het meisje vertelt maar is weer
bedrukt als het gesprek gaat over het mo
ment dat ze na die vier weken, dankzij in
grijpen van de rechtbank, de gevangenis
mocht verlaten. „Ik werd letterlijk op
straat gezet." Het voelt voor haar nog
steeds alsof ze niet meer was dan een vuil
niszak.
Ondanks die vrijlating bleef justitie Maria
zien als verdachte. De verwondingen van
haar zoontje zouden namelijk veroorzaakt
zijn door 'heftig botsend geweld' oftewel
slagen met een hard voorwerp. Van der
Want stelt echter dat uit alle onderzoeken
ook blijkt dat die verwondingen veroor
zaakt kunnen zijn door een val. „Niemand
sluit die mogelijkheid uit."
Drie weken geleden kreeg Maria te horen
dat ze niet langer wordt gezien als verdach
te. De beide ouders en de advocaat vinden
dat onbegrijpelijk laat.
Het echtpaar snapt ook niet waarom de of
ficier van justitie nimmer de moeite nam
met hen te spreken. „We hebben nooit uit
leg gekregen."
Volgens justitie duurde het zo lang omdat
er tal onderzoeken liepen. „Er zijn tal van
deskundigen gehoord. Pas in april hadden
we het laatste onderzoek binnen", aldus E.
Kool. Uit haar woorden valt ook op te ma
ken dat het OM nog wel van plan is con
tact met de familie te zoeken.
Van der Want gaat ook smartengeld te ei
sen. Zelfs meer dan gebruikelijk, omdat
Maria en haar familie erg hebben geleden
onder de behandeling door politie en OM,
aldus de raadsman.
Net als haar man kijkt Maria zeer verbit
terd terug, „Ik neem mezelf nog steeds
kwalijk dat ik die bewuste dag niet beter
oplette. Maar die behandeling alsof ik een
echte misdadiger was. Het totale gebrek
aan inleving. Het ongeloof. Dat vergeet ik
niet." Marouan, stellig: „Justitie wilde niet
de waarheid vinden. Justitie wilde een ver
oordeling. Als een paard met oogkleppen
op weg naar dat ene doel."
Op verzoek zijn de namen van de ouders van
Mustapha veranderd.
