De zorgende overheid
RUDEN RIEMENS FOTOGRAFIE
op de planken
Marjan
Berk
v7
PZC Zaterdag 29 september 2007
Weet U het nog lezer? Vorige week
waren we met zijn allen nog ontzet
tend gelukkig en tevreden. En plot
seling slaat onze collectieve stem
ming om als een blad aan de boom. Angstig zijn
we, pessimistisch gestemd en vol bange voorgevoe
lens. Om dit gevoel nog eens flink aan te scherpen
ontvang ik tijdens het luisteren naar de radio een
aantal keer per dag een boodschap die mij aanmoe
digt om, bij het verlaten van mijn huis en hof
vooral extra eten, drinken, warme kleding en een
deken in te pakken.
Nu, wanneer je de bevolking een beetje op zijn ge
lukzalige wolk wil laten zitten, dan moet je dit
soort boodschappen niet afgeven. Laat ze nou om
te beginnen die ontslagregeling maar eens een
beetje behoorlijk regelen, dan voelt iedereen zich
ogenblikkelijk weer een beetje beter.
Nu ben ik van het soort wier glas altijd halfvol is.
Ik houd helemaal niet van halfleeg, zodat ik met
al die tegenstrijdige berichtgeving probeer mijn
persoonlijke humeur op een vrolijk peil te houden
door mijn zegeningen te tellen.
In mijn kleinkinderen voel ik mij behoorlijk geze
gend. Volgende week mag ik weer een dagje op de
jongste kleindochter passen, ik verheug mij han
denwrijvend. En ik denk aan alle zeven, drie meis
jes en vier jongens. Ze hebben allemaal namen,
die hun ouders zorgvuldig hebben bedacht. De
meisjes heten Valerie, Belle en Veerle. Maar de
drang tot heftig afkorten heerst in onze familie, zo
dat de dames in de wandeling nu met Veer, Bel en
Val worden aangesproken. De jongens overkomt
hetzelfde. Michiel wordt Mieg, Sebastiaan is Sebas
geworden, Gino is Gien en Leander is gewoon
Lee!
Ik schreef ooit een roman met de titel Als de dood
waarin ik deze rare gewoonte aan de kaak stelde.
Een moeder met de achternaam Blom noemde, in
haar behoefte haar dochters een beetje chique op
te stoten in de vaart der volken, de twee meiden
Laurence en Clotilde.
Maar er bleek geen kruid gewassen tegen de vader
landse behoefte iedere naam terug te brengen tot
éénlettergrepige afkortingen. Het werd binnen de
kortste tijd 'Lautje' en 'Clootje'! Hetgeen merk
waardiger wijze ook weer beter klonk met die een
voudige achternaam Blom; Lautje en Clootje
Blom klonk een stuk realistischer dan Clotilde en
Laurence Blom.
Zo. Na deze uiteenzetting ga ik mijn zinnen verzet
ten door een stuk te lezen in de nieuwe roman
van Thomése: Vladiwostok! Het eerste hoofdstuk
zet meteen veel zoden aan de dijk, we hebben nu
al een hartgrondige hekel aan de hoofdpersoon,
een man die we in het dierenrijk 'bronstig' zou
den noemen. Maar eerlijk gezegd leest een verhaal
over een man die woedend commentaar bij je los
maakt toch heel prettig wég.
En wanneer ik dan klaar ben met lezen, ga ik mij
voorbereiden voor de reis naar Utrecht. Ik heb
drie krentenbollen, twee kadetjes met oude kaas,
een appel en een banaan, een flesje drinkyoghart,
een rol drop, een wollen plaid, een extra coltruitje
en een fles water in een tas klaargezet.
Ik neem de berichtgeving van de zorgende over
heid geheel serieus, want het weerbericht
waarschuwt voor hagel, windstoten en gure
buien!
