Meningen
^9^
Bajes loutert Belgische ecoterroriste
PZC Dinsdag 25 september 2007 9
'U
Anja kijkt in boek terug
op haar eenmansoorlog
tegen het dierenleed.
door Max Steenberghe
wilrijk - Als ze heel eerlijk is, is ze
blij te zijn opgepakt. De politie ar
resteerde haar toen ze een brand
bom onder de auto van een rech
ter rolde. „Was ik niet gepakt, dan
weet ik niet waar het was geëin
digd. Het had levens gekost. Ik was
verstrikt in complete waanzin,
wist in realiteit niet wat ik deed.
Deze rechter was de eerste van
een lijst. Daarop stonden alle rech
ters van Antwerpen. Wat we daar
na zouden doen? Ik weet het
niet..."
Nederland heeft Farc-terroriste
Tanja, België zit met Anja. Anja
Hermans (27), eco-terroriste. En
hoe. In 1999 golfden haar aansla
gen als een vernietigende vlam
menzee over dieronvriendelijke be
drijven. McDonald's, vleesverwer
kende industrie, veetransportwa
gens, even leken molotovcocktails
om de paar dagen voor alternatie
ve barbecues te zorgen. Achttien
keer was het raak. Tot de politie
haar pakte in de tuin van een rech
ter. Ze werd veroordeeld, zat haar
tijd uit, kwam tot zinnen en
schreef een louterend boek.
„Het is me in het gevang gaan da
gen wat ik had uitgespookt. Zon
der dat ik me daar nu voldaan bij
kon voelen. Heel beangstigend",
zegt ze. „In feite wist ik niet wat ik
echt deed, of waarom. Het leek me
toen heel zinnig, maar dat was....
pure zotternij! Dit boek moet een
waarschuwing zijn. Jongeren weer
houden zich te laten meeslepen in
iets wat tof lijkt, maar dat totaal
niet is. Het leek stoer, maar zie de
schaduwzijde. Die zag ik niet, die
zit nu in het boek." Het boek, Klei
ne vonk, groot vuur, vertelt van een
meisje dat van dieren hield, dat
zich op school niet senang voelde,
in de kraak- en punkscene terecht
kwam, begon te protesteren, radi
caler werd en uiteindelijk met
brandbommen gooide. Dat in het
gevang kwam, in de psychiatrie, in
de tentakels van een juridisch sys
teem dat haar klemzette.
Nu is het achter de rug. Ze loopt
tegenwoordig stage op een kinder
boerderij voor geestelijk beperk
ten. Eindelijk een thuis. „Die za
gen mij komen, met mijn ijzerwin
kel. Ze weten van mijn verleden.
Maar het gaat ze om wie en wat ik
nu ben", klinkt het half verwon
derd, half bewonderend.
Wie ze nu is? Iemand met een ver
leden waar ze mee heeft moeten
'Ik dacht: als de wereld toch
in brand staat, doe ik er
nog een schepje bovenop'
leren leven. „Het was tunnelzicht,
steeds beperkter, steeds zwart-wit-
ter. Wat ik zag was simpel. Het le
ven klopte niet, allemaal dieren
leed, ellende. En niemand deed er
wat aan. Dan moet ik dat maar
doen. En als ze niet luisteren?
Nou, als de wereld toch in brand
staat, doe ik er een schepje boven
op." Ze is nog steeds vegetariër,
maar neemt niet langer de korte
bocht en kiest voor de lange adem.
„Ik werk met fotografie, met tekst.
Dat werkt wel, terwijl er door
mijn bommen geen Mac minder is
verkocht. Idealen zijn niet ver
keerd. Maar je moet je niet laten
opzwepen. Geen doel heiligt alle
middelen. Wie weet hoeveel men
sen ik heb getraumatiseerd."
LEZERS SCHRIJVEN
Brieven richten aan:
Lezersredacteur PZC
Postbus 31
4460 AA Goes
0113-315660
lezersredacteur@pzc.nl
(max. 150 woorden)
Ontpoldering
In de Middelburgse Abdij was op
20 september jl. de Vlaamse minis
ter-president Kris Peeters met Kar-
la Peijs, onder het genot van een
oestertje en un bon vin blanc, 'on
kissing terms'. (PZC 21/9). Zou het
gesprek gegaan zijn over de drie
honderd hectare ontpoldering die
in het Verdrag is opengelaten? On
langs ventileerde Kris Peeters dat
daarover 'door de minister van
Landbouw en Natuur een overeen
komst werd gesloten met de pro
vincie Zeeland'. De zaak is dus al
lang beklonken.
Premier Peeters vindt dat onteige
ning moet worden toegepast en
dat ultimo 2007 de derde verdie
ping moet starten. Hij heeft zelfs
de Belgische eigenaar van de
Hedwigepolder persoonlijk tot ver
koop trachten te overreden. Die
liet zich echter niet vermurwen.
De Tweede Kamer is tegen 'ge
dwongen ontpoldering' maar nam
wél in strijd met dat standpunt de
onteigeningswet in december 2005
aan. Een manier moet dus worden
bedacht om de aandacht van allen
- én media én politiek - te trekken.
Anders valt straks gewoon het
doek.
Cees Freeke
Rivierenpark 54, Terneuzen
Stropdas
In de modebijlage van de PZC van
18 september werd een hele pagi
na en een prachtige foto gewijd
aan de stropdas. De 'anonieme'
schrijver is duidelijk geen liefheb
ber van de das en is er echt voor
gaan zitten om allerlei wetenswaar
digheden door te geven. Zo ver
baast hij zich erover dat de vrouw
in de roerige jaren zeventig zich
wel wist te bevrijden van de bh,
terwijl dit de man niet lukte met
de stropdas. Is dat zo? O zeker, de
feministen demonstreerden hun
afkeer van de b.h, maar is die nu
verdwenen? Nee toch. De stropdas
heeft een lange loopbaan doorlo
pen. Een kroatisch lint/koord waar
aan een amulet hing, was het be
gin van die loopbaan. Een goed be
gin.
De cravate werd het teken van de
welstand waarin de drager ervan
zich mocht verheugen. Heeft de
man dan niet geprobeerd om van
de stropdas af te komen? O zeker.
In de jaren zeventig waren er heel
wat die er geen droegen, maar die
wel een trui of kleurig T-shirt aan
trokken. Daar was niets op tegen
en toch verdween de stropdas
niet.
Zelfs prins Claus, die het boeg
beeld werd van de dassenhaters,
slaagde daar niet in. Een kleding
stuk met zulke oude papieren dat
de lege ruimte onder de kin op
vult (ook onder de naam strikje,
sjaal, foulard) heeft zijn nut door
de eeuwen heen bewezen.
Het is boeiend om schilderijen en
foto's vanuit dat perspectief te be
kijken. Wat een dassen zie je dan.
Laten de haters het ding zo weinig
mogelijk dragen. Laten de liefheb
bers zich erover verheugen dat de
das niet weg te werken is. Ik ben
zo'n liefhebber.
A. Cornet
Jasmijnstraat 1Goes
Voormalig ecoterrorist Anja Hermans (27) was ooit de schrik van de vleesindustrie in België. „Wat ik zag was sim
pel. Het leven klopte niet, allemaal dierenleed, ellende. En niemand deed er wat aan. Dan moet ik dat maar doen,
dacht ik." foto CPD
