'Ik heb nogal een
rommelig karakter'
v4
Zaterdag 22 september 2007 PZC
Het klinkt opmerkelijk, maar hij weet het zeker. „Ik ben de enige tennisser die op één
dag van John van Lottum en Sjeng Schalken heeft gewonnen." Het is het bewijs dat
Tim van Veldhoven als tiener en jonge twintiger tot de vaderlandse tennistop hoorde.
Maar alleen talent bleek niet voldoende. Zijn mentaliteit liet vaak te wensen over en
hij was nogal makkelijk uit zijn evenwicht te brengen. „Mijn trainer zei: 'Jij bent de
beste tennisser van Nederland. Op de training...'. Want dan stond er geen druk op."
Een ander voorbeeld: „Als bij een wedstrijd mijn rechterschoen niet goed was gestrikt,
zag ik het al niet zitten."
door Barry van der Hooft
foto Mechteld Jansen
Spijt dat hij geen succesvol
le tennisprof is geworden,
heeft Tim van Veldhoven
niet. „Want ik weet waar
het mis is gegaan." Jaloezie over de
loopbaan van generatiegenoten is
hem ook vreemd. „Ik gun het al
die gasten. Maar het is af en toe
wel moeilijk geweest. Dan zag ik 's
nachts op televisie hoe Schalken de
halve finale van de US Open haal
de. Geloof me, dan heb je geen zin
om een paar uur later kabels te
gaan trekken op Dow. Maar het
heeft geen zin om te denken: daar
had ik ook kunnen staan. Want
dat is niet zo." Hij wijst met zijn
vinger naar zijn voorhoofd. „Om
dat het hier binnenin niet goed
zat."
Als ventje van zeven staat hij voor
het eerst op een tennisbaan. Vijf
jaar later is hij in Zeeland nog am
per te verslaan en op zijn vijftiende
staat hij eerste op de Nederlandse
ranking. „Mijn leven stond toen al
volledig in het teken van tennis. Je
krijgt dan dat mensen zeggen, dat
ik gepusht werd door mijn vader.
Bullshit, want ik wilde het zelf
heel graag. Mijn vader stimuleerde
me, omdat hij zag dat er meer in
zat. School was echt bijzaak, ik
stond het liefst een hele dag op de
baan. Ik kon best goed leren, maar
ben op de mavo twee keer blijven
zitten. Omdat ik er he-le-maai
niets aan deed. Na de mavo ben ik
nog aan de meao begonnen. Ik had
goede cijfers, achten en negens,
maar na een jaar ben ik ermee ge
kapt. Ik had er geen zin meer in."
Hij besluit alles op het tennis te
gooien en krijgt de kans zich in Val-
kenswaard bij de tennisschool van
Henk van Hulst aan te sluiten. „Ik
was achttien en ging op kamers wo
nen. Mijn vader betaalde veel en
Guido Vioen, de advocaat, was zeg
maar mijn persoonlijke sponsor.
Hij vond het wel mooi wat ik
deed. Het kostte zevenduizend gul
den per jaar en het was heel anders
dan ik gewend was geweest. Om
zes uur eruit, van zeven tot elf trai
nen en 's middags van drie tot zes
weer. Maar ik deed het met veel
plezier, ook door al de jongens die
daar rondliepen. Paul Haarhuis, Jac-
co Eltingh en later ook Schalken
en Van Lottum." Van Veldhoven
houdt het vier jaar vol. „Toen was
ik 22 en het schoot niet op. Op de
trainingen was ik niet te verslaan,
maar in de officiële wedstrijden
was het mentaal toch niet hele
maal zoals het hoorde. Als bij een
wedstrijd mijn rechterschoen niet
goed was gestrikt, zag ik het al niet
zitten. Alles moest goed zijn. Ik
kon ook heel moeilijk omschake
len. Dan trainden we hier in de
winter binnen en moest ik naar
een toernooi in het buitenland.
Stond ik ineens weer in Spanje op
een buitenbaan in het zonnetje. Na
twee dagen was ik er dan gewoon
nog niet klaar voor. Vervolgens
kwam ik terug in Nederland en
speelde ik een trainingspartij tegen
Haarhuis of Eltingh. En dan won
ik dus gewoon."
Van Hulst praat veel op hem
in, maar bij de toernooien
is het steeds hetzelfde lied
je: wéér niet. Na een verloren par
tij in Rosmalen blijft hij te lang
met een nat shirt rondlopen. Hij
wordt ziek en ligt een week of ze
ven in bed. „Daarna is het nooit
meer wat geworden. Ik had er hele
maal geen zin meer in. Het ging
me allemaal tegenstaan, na tien
jaar tennissen. En nu heb ik er nog
steeds geen zin in. Natuurlijk heb
ik vaak gedacht: maak er eens wat
van! Want het enige wat ik écht
goed kan in mijn leven, daar doe ik
niets mee. Terwijl ik met een pa
piertje zo 38 uur in de week als ten-
nisleraar op de baan kan staan.
Maar dat komt nog wel."
Na het vertrek uit Valkenswaard
keert hij terug naar Philippine. Hij
blijft zijn tennismaatjes wel volgen
en is daarom ook toeschouwer bij
het ECC-toernooi in Antwerpen.
„Ik had een pas voor een hele
week. Pete Sampras had net een
partij gespeeld, toen ik naar de
kleedkamer liep. Daar zat Sampras,
samen met zijn coach. Of ik op een
baan achteraf even een uurtje een
balletje met hem wilde slaan, was
de vraag. De eerste vijf minuten
ging alles mis, ik was verschrikke
lijk zenuwachtig. Sampras kwam
naar het net en zei: lust relax. Van
af dat moment ging het een stuk
beter. Het gaf zo'n kick, een balle
tje slaan met Pete Sampras, de abso
lute master."
In die jaren wordt hij ook va
der. Hij kent zijn vriendin een
jaar als ze zwanger raakt. Ze be
valt van een zoon, die naar voetbal
ler Jerrel Hasselbaink wordt ver
noemd. De kleine man is drie
maanden oud als zijn ouders uit el
kaar gaan. Nu, zeven jaar later,
steekt Tim van Veldhoven de hand
in eigen boezem. „Ik heb hem veel
te weinig gezien en dat is alleen
mijn schuld. Ik heb nogal een rom
melig karakter en ben niet altijd
consequent geweest. Dan vond ik
andere zaken belangrijker, terwijl
er helemaal niets belangrijker is
dan je eigen kind."
De woorden rollen overtuigend uit
zijn mond. Na een korte stilte is
daar ineens weer dat rauwe, bulde
rende stemgeluid. Het ene na het
andere onderwerp komt op tafel.
Zoals de dienstplicht, waar hij on
deruit kwam. Hij moet er nu, jaren
later, uitbundig om lachen. „Ik
kwam voor de eerste keer aan bij
die kazerne, ben meteen omge
draaid en terug naar huis gegaan",
vertelt hij. „Ik zag het echt niet zit
ten en vertelde maar dat ik heim
wee had. De volgende dag kwa
men ze me halen in Philippine.
Stond er ineens een marechaussee
busje voor de deur, want ik was
een dienstweigeraar. Zeg maar dat
ik er niet ben, zei ik tegen mijn va
der. Hij deed de deur open en zei:
'Hij zit op zijn kamer en komt er
zo aan'. Kon ik weer terug."
Niet voor lang, want hij wil
de alleen tennissen. Op
nieuw liet hij de kazerne
razendsnel achter zich. „Ik ben
weer naar huis gegaan en heb met
een een reis naar Israël geboekt,
om daar een toernooi te spelen.
Een reis naar Israël boeken en dan
zeggen dat je heimwee hebt... Mooi
hè?" Bij thuiskomst moet hij zich
melden bij een dokter in Utrecht.
„Ik kom binnen, die kerel kijkt
naar me en zegt verbaasd: wat doe
jij hier? Het bleek de directeur van
een jeugdtoernooi te zijn, dat ik al
een paar keer had gewonnen. We
hebben lekker zitten praten en
daarna zette hij nog even vlug een
stempel in mijn dossier. 'Zó, jij
hoeft niet meer terug het leger in'.
Ik moest nog wel voorkomen voor
de eerste keer dat ik dienst had ge
weigerd. Zestig uur dienstverle
ning kreeg ik. Heb ik stront weg
staan spuiten in een dierenasiel."
Weer is er die lach. De man die ge
typeerd kan worden als losbol en
levensgenieter heeft steeds nieuwe
prikkels nodig in zijn leven. Ter
wijl hij als tennisser juist moeilijk
om kon gaan met prikkels van bui
tenaf „Vooral hier in
Zeeuws-Vlaanderen wisten men
sen dat ik snel geïrriteerd raakte.
Dan zat het publiek tijdens een
wedstrijd de hele tijd te zeiken. Of
tegenstanders probeerden me op
allerlei manieren uit mijn spel te
halen. Omdat ze wisten dat ze an
ders kansloos waren en na drie
kwartier weer aan de koffie zou
den zitten. Ik ben een paar keer
over de schreef gegaan."
Nu is hij 34 en op zoek naar vastig
heid. „Ik besef dat ik er de afgelo
pen jaren een zooitje van heb ge
maakt. Ik ben nu op een punt dat
ik weet wat er moet veranderen.
Geld verdienen heeft me als tennis
ser nooit geïnteresseerd. Ik had
geen gat in mijn handen, ik had ge
woon géén handen. Nu weet ik dat
het zo niet kan. Al heeft het een
tijdje geduurd voordat ik daar ach
ter ben gekomen..."
Paspoort
Naam: Tim van Veldhoven
Geboren: 26 maart 1973,
Philippine
Woonplaats: Biervliet
Burgerlijke staat: onge
huwd, vader van Jerrel (7) uit
een eerdere relatie
Opleiding: mavo, 1 jaar
meao
Loopbaan: barman, beveili
gingsbeambte, uitzend
kracht, keukenhulp, visboer
Hobby's: tennis, vissen, voet
bal kijken en lekker eten
'Pete Sampras kwam naar het net en zei: Just relax.
Vanaf dat moment ging het een stuk beter.'
