Gezondheid
Twintigduizend
'Vitamine B12-tekort onderschat'
Zondagmiddagarmpje
20 Maandag 17 september 2007 PZC
t
HUISARTS
door Paul van Dijk
Het imago van het
ziekenhuis is voor mij
nu wel verbeterd
Het was zondagmiddag. Ik stond vier meter hoog te klus
sen toen de ladder onderuitschoot. Met een enorme
vaart denderde ik naar beneden, op de tegels. Mijn
zoon kwam toegesneld en vroeg wat hij kon doen. „Laat me
maar even", zei ik, terwijl ik stil bleef liggen.
Voorzichtig probeerde ik te bewegen en tastte mijn lichaam af
naar mankementen. Geen bloed, mijn benen bewogen en
mijn rug was ook geen probleem. Maar met mijn linkerarm
was iets aan de hand. Mijn schouder deed pijn en voelde heel
raar. „Knip mijn T-shirt maar open", zei ik tegen mijn zoon.
„En bel de huisarts, want dit voelt niet goed."
Ik kreunde van de pijn en de ontblote schouder zag er mis
vormd uit, alsof er een grote deuk in zat. Alle kinderen ston
den inmiddels om mij heen. De één met een glaasje water, de
ander veegde de druppels zweet van mijn voorhoofd en de
derde hield een wit pilletje in zijn hand. De huisarts was er
binnen een paar minuten. Bij de aanblik van mijn schouder
voelde ik zijn bezorgdheid.
Je collega behandelen vereist
doortastendheid. Hij zei: „Ik
denk dat je schouder uit de kom
is en we gaan via de methode
van Hippocrates het probleem
oplossen." Hij gaf me een tablet
je valium en ik werd voorzichtig in buikligging op mijn eigen
onderzoeksbank neergelegd, met mijn geblesseerde arm lood
recht naar beneden afhangend.
Soms zakt op deze manier de schouderkop weer keurig terug
in de kom. Maar op deze zondagmiddag niet. „Je moet naar
het ziekenhuis", zei mijn collega gedecideerd. „Een schouder
fractuur lijkt me niet onwaarschijnlijk." 'Hoe moet het mor
gen met mijn praktijk', was de meest prominente gedachte in
mijn hoofd.
Met het zweet op mijn rug en de pijn verbijtend, werd ik op
de voorbank van de auto geplaatst. Een alleraardigste poort
arts heette mij welkom op de EHBO. Er werden foto's ge
maakt. Ik mocht meekijken naar het resultaat, maar alles ging
als een film aan mij voorbij. In de verte hoorde ik: „We gaan
hem op zijn plek trekken." TVvee verplegers begonnen onge
looflijk hard aan mijn arm te sjorren, terwijl twee andere wit
te jassen een laken onder mijn oksel door hadden gehaald en
daar tegelijkertijd uit alle macht aan trokken.
Het lukte niet. De anesthesist en de chirurg werden ontboden.
Ik kreeg een korte narcose en van mijn vriendin hoorde ik ach
teraf: „Het was een fluitje van een cent." Door de ontspanning
van de narcose kon de schouder met een klein zetje op zijn
plek worden geduwd.
Op de foto na afloop bleek dat de val behalve een ontwrich
ting ook een fractuurtje van de schouderkop had veroorzaakt.
Met mijn arm in een brace, aan alle kanten met klittenband ge
fixeerd, vertrokken we twee uur later weer naar huis. Ik voelde
me prima. Wat een luxe, zo'n behandeling, dacht ik. Je moet
je toch niet voorstellen dat je in Botswana van vier meter
hoog uit een boom valt. Nergens een dokter en geen roesjes in
de aanbieding.
De volgende ochtend kon ik om acht uur gewoon starten met
mijn spreekuur. Het had ook wel wat dat de patiënten aan mij
vroegen: „Hoe gaat het met je, doet het pijn?" en „Wat is er ge
beurd?"
Het was opvallend dat je als huisarts met één hand een heel
eind komt. Natuurlijk lukt het niet een wond te hechten, een
uitstrijkje te maken of iemand te reanimeren. Hiervoor waren
mijn collega's stand-by. Voor visites werd ik deftig rondgere
den.
De schouderblessure is een leerzaam incident. Het maakt dui
delijk dat een ongeluk in een klein hoekje schuilt. Juist bij de
klusjes die je even tussendoor doet, moet je goed opletten.
Mijn ladder stond op een natte ondergrond en waarschijnlijk
niet steil genoeg.
Leerzaam vond ik ook de behandeling op de EHBO. De
snelheid waarmee ik werd geholpen, de goede commu
nicatie en de adequate behandeling verbeteren voor
mij het imago van het ziekenhuis. Zou het altijd zo
zijn? Hadden ze misschien niks te doen of was er
sprake van een voorkeursbehandeling? Ik ga
voor het eerste.
Tot slot: door dit ongeluk is me ook duide
lijk geworden hoe moeilijk het is het ad
vies van de dokter op te volgen. Na
drie dagen had ik nauwelijks nog
pijn. Dus de brace verdween steeds
langer in de kast. Je lijf geeft zelf
het beste aan wat goed voor je
is, fluisterde ik mezelf in het
Jaarlijks krijgen in Nederland 20.000 baby's een scheef
groeiend schedeltje. De oorzaak: ouders leggen hun baby
op de rug te slapen, om wiegendood te voorkomen.
Kinderfysiotherapeuten broeden op een oplossing.
Ne»,
door Will Gerritsen
foto's Harry Heuts
Last van vermoeidheid en
tintelingen? Misschien ligt
het wel aan een vitamine
B12-tekort.
door Arend van Wijngaarden
foto GPD
Honderden patiënten zijn
naar zijn zeggen door de
informatie op zijn websi
te weer op de been gehol
pen. Henk de Jong uit Groningen
steekt een groot deel van zijn tijd
in een website over vitamine
Bi2-tekort. Een onbegrepen ziekte
die door artsen vaak te laat wordt
herkend, vindt hij. Zijn echtgeno
te leed aan onverklaarde klachten
zoals vermoeidheid, spierpijn en
tintelingen, naar later bleek door
een tekort aan vitamine B12. Zo
raakte de gepensioneerde De Jong
geïntrigeerd. Hoe kon het toch dat
zo weinig mensen op de hoogte
waren van de ziekte van Ad-
dison-Biermer, oftewel een tekort
aan vitamine B12? De Jong zocht
overal naar informatie en begon in
2001 een website over de ziekte.
Langzamerhand kreeg die website
steeds meer bezoekers en een
drukbezocht forum. Patiënten die
ook al jarenlang last hadden van
onverklaarde klachten. En die via
de website tips kregen. Hoe een
arts hun bloed zou moeten testen.
Hoe een tekort aan vitamine B12
goed aan te tonen is. En wat er ver
volgens aan te doen is.
Zo kwamen via de website steeds
meer patiënten met elkaar in con
tact. Dat leidde eind vorig jaar tot
de oprichting van de Stichting
Bi2-tekort. Een soort patiëntenver
eniging die aan de weg timmert
om erkenning te krijgen voor de
ziekte. „Dagelijks maken dokters
fouten bij de inschatting van de
klachten van patiënten", beweert
De Jong. „Mensen krijgen niet de
juiste behandeling en worden niet
serieus genomen. De medische op
leiding loopt op dit gebied enkele
decennia achter."
Dat patiënten regelmatig op onbe
grip stuiten met klachten die kun
nen duiden op een vitamine
Bi2-tekort, komt ook doordat het
een vrij ingewikkelde aandoening
is. Voor de opname in het lichaam
van vitamine B12 is een stofje no
dig, intrinsic factor geheten, dat in
