laat maffia
Republiek
Vlaanderen i.o.
V1Q SW*--';---
Zaterdag 15 september 2007 PZC
COLUMN
door Hans de Bruijn
BELGIE
Hebt u dat ook? Je bent een tijd weg
geweest en bij terugkeer kijk je
rond met een blik van 'zou er iets
veranderd zijn?' Wat natuurlijk
nooit het geval is. Van de afgelopen kwart
eeuw woonden wij het grootste deel in het
buitenland. Zelfs als we eens per jaar in Ne
derland waren, stelden we vast dat alles het
zelfde gebleven was. Tegelijk geruststellend
en verwarrend: wat verandert er weinig!
Maar toen we onlangs terugkwamen van va
kantie aan de Middellandse Zee, hadden we
even het idee dat het nu wel eens anders zou
kunnen zijn. „Zou België nog bestaan?" vroe
gen we elkaar in het vliegtuig. Als er iets op
korte termijn dreigt te veranderen, is het im
mers het voortbestaan van dit land.
Vlak voor ons vertrek bleek uit een opi
niepeiling dat liefst 40 procent van de
Vlamingen voor onafhankelijkheid is.
Een verdubbeling in vijfjaar tijd. Niet
alleen de nationalisten, want die vor
men hooguit een vijfde van de Vlaamse
bevolking. Het gaat ook om tal van 'ge
wone' mensen die niet dagelijks met de
Vlaamse Leeuw zwaaien of de allochto
ne medelanders het land uit willen
gooien.
Een steekproef in mijn Vlaamse vrien
den- en familiekring leverde hetzelfde
op. Het moet maar eens gebeuren, zei
een kennis die psychiater is, een ver
standig man zou je zeggen, op een
feest. „Vertel het je lezers maar: we hebben
er genoeg van. We gaan het allemaal zelf
doen." Maar het klinkt gewoon niet, sputter
de ik tegen. Waar woont u? In de Republiek
Vlaanderen. Kan toch niet. Met een presi
dent (m/v) zeker die elke vier jaar wordt in
gezworen op het bordes van het Antwerpse
stadhuis, want Brussel gaat natuurlijk naar de
Walen. En daarna gratis bier voor iedereen.
Vlaanderen en Wallonië zijn al decennia als
twee ouwe vrijsters die noodgedwongen in
hetzelfde huis leven omdat het te duur is
apart te gaan wonen, maar die elkaar niets
meer te zeggen hebben. En na ruzie over wie
de boodschappen moet betalen, krijgt er één
de kolder in de kop. 'Ik ga weg!' Zoiets.
Maar hoe doe je dat, een land verdelen? De
krant De Standaard besteedde onlangs een
complete bijlage aan een simulatie van de ver
deling van België. Wie krijgt Brussel? Wie de
nationale musea? Wie de spoorwegen? Van
wie is het Atomium? Ze kwamer er niet echt
uit. Wat doen we met de koning? Ach, die ar
me koning. Is-ie straks alleen
nog heer over Brussel en
Wallonië. Voordeel voor
hem: hoeft hij in elk geval
geen Nederlands meer te
spreken. 'Sire, er zijn geen
Belgen', schreef de Waalse
politicus Jules Destrée al in
1912 aan koning Albert I, doe
lend op het feit dat het land eigenlijk enkel
bestaat uit Vlamingen en Walen. Straks is er
misschien ook geen België meer. Opgesplitst
zoals Kosovo als het aan Maxime Verhagen
ligt. Vlaanderen voor de Vlamingen! Het ver
schil is dat in de 'strijd' tussen Vlamingen en
Walen nog nooit bloed vloeide.
Sommigen pleiten er voor Vlaanderen bij Ne
derland te voegen. Willen ze dan nóg meer
Nederlanders op zaterdag in Antwerpen? De
Vlaamse oud-Kamervoorzitter Herman de
Croo, een liberaal met een grote kennis van
en gevoel voor ons land, zei ooit dat hij nog
liever in Wallonië zou wonen dan Nederlan
der worden. Bovendien: dan kom ik weer in
Nederland te wonen en ben ik geen buiten
lands correspondent meer. En kan ik me niet
meer zo verbazen over de bizarre dingen in
dit land, dat juist zo leuk is omdat het zo an
ders is dan Nederland. Ook al spreken we gro
tendeels dezelfde taal. Nee, het is goed zo.
Groeten uit de Republiek Vlaanderen i.o.
De moord op maffiabestrijders Giovanni Falcone en Paolo
Borsellino was voor de Italianen wat de moord op de Kennedy's was
voor de Amerikanen. Vijftien jaar na dato wordt er volop herdacht.
De vader van een vermoorde agent wijst de staat aan als dader van
de delicten. „De waarheid blijven ze verbergen."
tekst en foto Eelco van der Linden
illustratie Mark Reijntjens
Italië
IJS»;
iiuii
I hit*
SfcttEiitO'.laMde*.*.!' t, A...'.ytsw
Vincenzo Agostino en zijn vrouw Augusta verloren op 5 augustus 1989 hun zoon en schoondochter. Ze werden
voor hun woning geëxecuteerd: een typische maffia-afrekening.
Zijn voorkomen houdt het
midden tussen Jezus Christus
en Leonardo da Vinei. Vincen
zo Agostino belichaamt de
strijd tegen de Italiaanse maf
fia, en de daaraan verbonden bitterheid en
frustratie. „Ik heb op de kist van mijn
zoon gezworen dat ik mijn haar en baard
niet meer knip eer ik weet wie hem heeft
vermoord. Het is nu achttien jaar later en
nog kennen we de waarheid niet. Als het
zo doorgaat, wend ik mij tot de maffia",
zegt hij met imposante stem, in zijn huis
aan de rand van Palermo.
Politieagent Nino Agostino en zijn vouw
Ida Catellucci, zwanger van hun eerste
kind, worden op 5 augustus 1989 aan het
begin van de avond voor hun woning
geëxecuteerd door twee mannen die er
vandoor gaan op een scooter. Een typische
maffia-afrekening, zoals er veel plaatsvin
den in de jaren tachtig. De oorlog van de
Corleonesi onder leiding van Toto Riina
zou meer dan duizend slachtoffers eisen.
Hij zou de heerschappij vestigen van de
dans uit het boerendorp Corleone, maar
wat moest er die avond worden afgere
kend? Vincenzo Agostino en zijn vrouw
Augusta, nog steeds in rouwkleren gesto
ken, breken zich er al jaren het hoofd over.
„Nino was een gewone agent, zwijgzaam.
We weten nu dat hij aan geheime opdrach
ten werkte", zegt vader Vincenzo.
Hij haalt de portemonnee van zijn zoon
uit zijn achterzak en zegt dat er een briefje
inzat „Het viel eruit nadat ik de portemon
nee in woede tegen de muur had gegooid.
Er stond op: 'als er iets met me gebeurt,
kijk in de klerenkast in de slaapkamer'."
Daarin keek Agostino, maar pas nadat de
politierechercheurs dat ook hadden ge
daan en met enkele volle plastic zakken
waren vertrokken. De vader kookt nog:
„Tot nu weten we niet wat er in zat." Dat
