Fluiten is riskant
Zaterdag 1 september 2007 PZC
Sinds onze zoon fluitend door het
leven gaat, is het hommeles. Boze
blikken, venijnige opmerkingen,
brand in de keuken en ruzie in de
familie; de ellende houdt niet op. Het leek
ons verstandig als onze 5-jarige zoon Dima
de drukke, vieze, broeierige stad Moskou
even inruilde voor het platteland. Daarom
is hij enkele weken bij zijn Russische oma.
Daar heeft hij een leven van honing ma
ken, visjes vangen en vuurtje stoken op de
datsja, het sobere buitenverblijfje, annex
groentetuintje dat veel Russen hebben.
De stadsjongen knapt er kennelijk van op
en uit zijn plezier door te fluiten. Apetrots
is hij op het schelle geluid dat hij met getui
te lippen voortbrengt. Maar in het
stadje waar mijn schoonouders wo
nen, trekt zijn vrolijke gedrag louter
boze gezichten. Binnenshuis fluiten
maakt arm, zo geloven Russen.
Russen zijn doorgaans behóórlijk bij
gelovig. Zo brengt een hand geven
over de drempel ongeluk. Een vogel
die door het raam het huis binnen
vliegt, wijst op een aanstaand sterfge
val. En fluiten is dus een riskante on
derneming.
Dima is zich van geen kwaad be
wust, maar in de kruidenierswinkel
zien ze onze fluitende stadsjongen
liever gaan dan komen. In de bus kij
ken passagiers onze zoon met vuile
blikken aan. Laatst nog besloot de bus
chauffeur hoogstpersoonlijk in te grijpen.
Of hij heel snel wilde ophouden met flui
ten, want de arme man had al geen cent te
makken.
Het lijkt een onschuldige bezigheid, dat
fluiten. Volgens velen, en niet alleen Rus
sen, is de oorsprong van de angst voor dat
geluid echter heel wat ernstiger. Sommi-
Igen beschouwen fluiten als
het vermaken van de dui-
vel en dus als een zonde.
mfjSÊÊR Anderen beweren dat die-
ven elkaar vroeger door te
'k. fluiten een seintje gaven als
V een potentieel slachtoffer
40 in de buurt kwam. Als je
hoorde fluiten, kon je erop
rekenen dat je zou worden
beroofd. En kon je dus fluiten naar je geld.
Wat te denken van fluiten op een schip?
Dan nodig je de wind uit om tot storm
aan te wakkeren. Ook in het theater heeft
men aan fluiten een broertje dood.
Het was ons niet echt opgevallen, maar
fluiten deed Dima eigenlijk nooit in Mos
kou. Op zijn kinderdagverblijf had de bege
leidster het hem ten strengste verboden.
Tsja, als je in de moderne metropool Mos
kou al niet mag fluiten, dan is het begrijpe
lijk dat het helemaal taboe is in de Russi
sche provincie, het ouderwetse bolwerk
van bijgeloof. Wat kun je verwachten als
elk dorp zijn geheimzinnige magiër met ge
neeskundige krachten heeft en nog altijd
een kwart van de Russen gelooft in het be
staan van buitenaardse wezens?
Het ergste van alles is dat Dima onbedoeld
het middelpunt van een hevige ruzie in de
familie is geworden, die nog steeds niet is
bijgelegd. Kortsluiting leidde tot een felle
brand in de nieuwe keuken die tante Tan-
ja mij de vorige keer nog zo trots liet zien.
Alles afgefikt. En wie kwam er fluitend
door de as en roet banjeren? Wie floot zo
nog meer geld weg? Juist! Of hij even heel
snel zijn kanis wilde houden, want de keu
ken was al naar de filistijnen en ze zaten
niet op nog meer geldverslindende ellende
te wachten. Dat pikte mijn schoonmoeder
weer niet. Ruzie dus! Dat brandje bleek
minder makkelijk te blussen, want de
twee delen van de familie spreken nog
steeds niet met elkaar. En onze zoon? Die
fluit niets vermoedend vrolijk verder.
STANDPLAATS
door
Remco Reiding
