'We gaan zo nog een stukje in galop'
Krabbetjes rennen ons enthousiast voorbij
Met een huifkar door de
Zak van Zuid-Beveland
is reizen in stijl.
In het Grevelingenmeer
kun je onder water
prima kijken.
Vrijdag 31 augustus 2007
door Anoeska Gijzel
„Heb je je rijbewijs?" vraagt een
man als hij plaatsneemt. „Ik?", rea
geert Natasja Vink die op de bok
zit. „Nee, ik heb geen rijbewijs of
koetsiersbewijs. Er zijn mensen
mét bewijs die slechter mennen
dan ik." De man lijkt niet over
tuigd. „Nou, we zullen er maar op
vertrouwen dat het goed komt."
Terwijl op de achtergrond de
stoomtrein puffend en stampend
het station van Langeweegje ver
laat, stroomt de huifkar langzaam
vol. ,,'t Is volle bak vandaag", con
cludeert Vink. Ze spoort de paar
den Chanty en Present aan, die
het meteen op een draven zetten.
'Weet je wat zielig is? Een
paard dat in de wei staat en
hoefbevangen raakt.'
De hoofden houden ze fier om
hoog, hun oren gespitst. Manen
wapperen in de wind. „Ik vind het
toch een beetje zielig hoor", zegt
een vrouw wijzend op de rossen.
„Nee hoor, dit vinden ze juist
leuk", zegt Vink. „Weet je wat zie
lig is? Een paard dat in de wei staat
vet te mesten en hoefbevangen
raakt." Kayleigh de Ridder kruipt
bij haar oma op schoot. Of ze
straks de paardjes mag aaien. Oma
voelt er weinig voor. „Ik ben vroe
ger geschopt door het paard van
de schillenboer", is haar verweer.
„Vraag maar aan opa." Achterin de
wagen zit een groep oudere da
mes. „Vindt u het goed als ik iets
vertel over de omgeving?" roept
Vink met moeite boven het geka
kel uit. Het gezelschap zwijgt en
de koetsier vertelt over de Zak van
Zuid-Beveland, over grenslinden,
ambachtsheren, fruitteelt en
Zeeuwse witrikken. „Jij bent toch
ook lid van Natuurmonumen
ten?" vraagt oma naar aanleiding
van het verhaal aan Kayleighs moe
der. „Nee", antwoordt die. „Van
Greenpeace."
Op de Vlieguitsedijk verlaat de
huifkar het asfalt en gaat de tocht
verder over een grindpad. De wa
gen schokt ondanks de luchtban
den. Kayleigh kijkt naar Chanty
en Present. „Doet dat geen pijn?",
vraagt ze aan oma. „Nee, ze heb
ben toch hoeven met ijzers?", zegt
oma. Vink bevestigt het: „Het doet
geen zeer, het trekt alleen wat
zwaarder. Asfalt loopt lekkerder,
maar de paarden geven zelf aan als
ze liever willen stappen." Haar
woorden zijn nog niet koud als
het span spontaan een tandje lager
schakelt. Het biedt de passagiers ge
legenheid op gemak van het land
schap te genieten. Dijken met ho
ge populieren en boomgaarden af
gewisseld met grillig landschap
trekken aan het oog voorbij. „Echt
een prachtig natuurgebied", klinkt
het vanuit de kar.
Eenmaal terug op de verharde weg
zetten de paarden de vaart er weer
in. „Ho dames, rustig aan", kal
meert Vink ze terwijl ze ze moeite
loos door enkele bochten manoeu
vreert. Kayleigh gluurt gefasci
neerd over de bok. „We gaan zo
nog een klein stukje hard in galop
hoor", belooft Vink haar. Even la
ter stuurt ze de huifkar opnieuw
een kronkelend dijkje met grind
pad op. De paarden vliegen er in
volle vaart over heen, blij dat ze
even de benen mogen strekken.
De huifkar dendert achter hen
aan. De paarden briesen van tevre
denheid. Kayleigh is sprakeloos.
„Kijk, dat vindt ze nou het mooi
ste", licht oma toe, „dat het lekker
hard gaat."
Huifkartochten van De toffe peer in
*-■ Driewegen: 0113653077
door Madelijne Daub
„Dolfijnen en schildpadden ga je
niet zien", waarschuwt instructeur
Remco Stroet (38) van duikschool
Dolphins Dive Centre in Brouwers
haven. „Maar als je reële verwach
tingen hebt, wordt dit een superer
varing." We gaan proefduiken in
het Grevelingenmeer. „Dat wil ik
nou al zo lang een keertje doen",
zucht vader Jan Busch (49) uit El-
burg (bij het Veluwemeer). „Als
dit bevalt, ga ik thuis een cursus
doen." Zonen Vincent (16) en Ro
bert (14) gaan mee, moeder Dik-
kie (42) blijft aan de kant.
Voor zo'n proefles heb je geen
duikervaring nodig: hop, meteen
het water in. Wel krijgen we van
tevoren een half uurtje theorieles
van instructeur Marloes Otten
(30). Het is toch handig om wat ba
sisgebarentaal onder de knie te
hebben en te zien wat voor materi
aal je om je heen gaat krijgen. „Als
alles oké is, maak je met het topje
van je wijsvinger op het topje van
je duim een O", legt Otten uit.
Duim omhoog betekent dat je
naar boven wil, duim naar onder
juist naar beneden en zo zijn er
ook nog signalen voor 'het gaat
niet zo goed' en 'kom hier'.
We rijden richting Zonnemaire en
hijsen ons daar in de strakke duik-
les prima. Dus gaan we op pad.
Hand in hand zwemmen we met
Stroet steeds dieper, tot zo'n vijf
meter onder de oppervlakte. Als je
het Grevelingenmeer vanaf de
kant ziet, verwacht je veel zand en
weinig zicht. Dat blijkt klinklare
onzin. Krabbetjes rennen enthou-
siast- -voorbij,- garnalen- -en visjes
zwemmen op je af, overal zijn ane
monen en vooral de kreeften die
met hun scharen eng proberen te
doen zijn een fascinerende gewaar
wording. De druk in je oren is niet
prettig, maar makkelijk op te los
sen door de neus dicht te knijpen.
„En, wat vonden jullie ervan?",
vraagt- Stroet als we -na veertig mi
nuten weer boven water zijn. „Het
water is echt zout", vindt Vincent
nog steeds. Toch vond hij het on
derwaterleven wel een keer leuk
om te zien, maar duiken hoeft
hierna niet meer, besluit hij. Vader
]an en zoon Robert zijn wat en
thousiaster, hoewel ze last hadden
van druk op oren en borst. „Ik-had
geen idee meer waar ik was, waar
oost of west was", meldt Jan.
„Vreemd om mee te maken. Maar
een duikcursus ga ik wel doen,
hoor", verzekert hij ons toch nog.
awww.dolphin-diving.nl
0111-695105. Duiken kan van Pa
sen tot begin december.
pakken, een flinke klus. Maar dat
valt in het niet bij het dragen van
het trimvest en de persluchtfles.
Met nog wat extra lood om de heu
pen wankelen we richting water.
„Onder water is het zo'n twintig
graden. Dat is fijn, want met deze
temperaturen hoeft je lichaam dus
niet veel af te koelen", zegt Stroet.
De onderwatertoer gaat per twee,
dus zoon Vincent en de zomerver-
slaggever zijn als eerste aan de
beurt. Eerst laat Stroet ons wat oe
fenen met de duikbril en de vin
nen aan de voeten. Vooral ademen
via een mondstuk is even wen
nen. „Ah, gatver, dat water is zout,
man", mompelt Vincent, terwijl
hij probeert overeind te blijven.
Want zie in het water je even
wicht maar eens te bewaren.
Dan beginnen we. Eerst een mi
nuutje met het hoofd onder water.
'Alles oke?', gebaart Stroet. Jup, al-
'Hand in hand zwemmen we
steeds dieper, tot vijf meter
onder de oppervlakte'
Duikers mogen niet alleen het water in.
foto Marijke Folkertsma
Natasja Vink ment haar paarden Chanty en Present over een dijk in de Zak van Zuid-Beveland.
foto Anoeska Gijzel
