Grenzen van erkenning
DE ROEM
Catherine Keyl
PZC Zaterdag 25 augustus 2007
In de zomerserie 'De tol van de roem' komen
mensen aan het woord die op hun vakgebied
succesvol zijn. Welke prijs betalen ze daar
voor?
Vandaag aflevering 9: Catherine Keyl
Die is gek, zei de mediawe
reld. Wie brengt er in deze
tijd nog een nieuw vrou
wenblad uit? En dat zonder
marktonderzoek? Haar intuï
tie zei dat het kon. Want als iedereen zegt
dat iets kansloos is, wil Catherine Keyl het
juist proberen. Van de eerste editie van Ca
therine gingen er meteen honderdduizend
over de toonbank. Uniek in de bladen
markt. Keyl flikt het weer. „Mooi toch?"
Toch mist ze wat, zonder tv. Ze woont in
Naarden. Is een stoere verschijning daar.
Cabrio met het dak open, zonnebril op,
druk bellend, maar géén Gooise vrouw
van het 'spending'-type. Ze let op de cent
jes. Vertelt meteen dat ze haar groene Mi
ni Cabrio tweedehands kocht. „Anders is
zo'n ding véél te duur. Thuis blader ik al
tijd alle folders van supermarkten en tuin
centra door. Bij mijn boodschappenrondje
haal ik de aanbiedingen. Als de benzine
verderop goedkoper is, rij ik om."
Zeg er vooral niks van, en beweer niet dat
ze geld genoeg heeft om de Aldi voorbij te
rijden. Dan krijg je de wind van voren.
„Vorige week vroeg ik op de markt wat de
kaas kostte. Roept een man achter me dat
ik toch zeker niet op geld hoef te kijken. Ik
zeg: mag ik dat toevallig zélf bepalen?"
We mogen het best weten: over geld geen
klachten. Altijd hard gewerkt, goed ver
diend, de centen in onroerend goed be
legd. „Ik zag kansen met panden. Hier een
muurtje weg, daar de boel goed verbou
wen en zo'n huis kreeg een nieuw gezicht.
Ze werden altijd veel meer waard."
Keyl (60) groeide op in Den Haag, studeer
de Frans in Groningen en reisde als verslag
geefster de wereld rond voor actualiteiten
rubrieken bij de NCRV en de Avro. Met
Avro's Servicesalon werd ze vaste vriendin
van de middagkijker. Vanaf 1990 presen
teerde ze voor RTL De Vijf uur Show en Ca
therine, en verdween toen van de buis.
Ze was 24 jaar getrouwd met een bioche
micus toen ze scheidde. Inmiddels woont
ze samen met haar vriend Maurits, een ge
scheiden vader van vier kinderen, die in
de zakenwereld bedrijfsovernames regelt.
Haar loopbaan als tv-gastvrouw leek voor
bij tot TV Noord-Holland haar op het
scherm terughaalde. Dat opende de ogen
van seniorenomroep MAX, die haar strikte
en op de landelijke zender terugbracht.
Verbaasd constateerde Hilversum dat de
'afgeschreven' gastvrouw dagelijks bijna
een miljoen kijkers trok. Dat versnelde af
schrijven was de tol van haar roem. De
Volkskrant noemde haar een 'veenlijk' dat
te oud werd voor tv. „Het is toch pure dis
criminatie dat iemand die ouder is niet
meer op tv kan? Dat er vooral jonge pre
sentatrices zijn, zegt veel over de omroep
bazen die hun mannelijkheid tegenover
dat soort meisjes willen bewijzen. Die zen
Zij was al afgeschreven voor tv, werd door de Volkskrant zelfs
'veenlijk' genoemd. Maar Catherine Keyl sloeg hard terug bij
seniorenomroep MAX, met torenhoge kijkcijfers. Erkenning van
zenderkopstukken is er echter nog altijd niet. „Die laten zich
meer leiden door hormonen dan door gevoel voor kwaliteit."
door Jan Vriend foto Roland de Bruin
derkopstukken laten zich meer leiden
door hun hormonen dan door gevoel voor
kwaliteit. Wat de kijker wil, lijkt ze niet uit
te maken. Nederland slikt het. Het publiek
vraagt zich niet af waarom talkshows hier
alleen worden gepresenteerd door man
nen. Onbegrijpelijk dat de omroepen daar
mee wegkomen. Ik zou nog graag met een
wekelijkse talkshow op tv terugkijken op
de actualiteit. In een dagelijks programma
zoals ik bij MAX maakte, heb ik geen zin
meer. Op dat gebied heb ik alles al gedaan.
Het spijt me dat ze me de kans niet geven
voor iets nieuws."
Ze proeft de jaloezie in het wereldje. „Ik
kom van de commerciëlen, ik ben vrouw
en ook nog eens een oud wijf met succes
sen op haar naam. Dan heb je al gauw een
stempel. Je had ze bij Pauw en Witteman
moeten horen, toen ik daar over mijn blad
kwam vertellen. Dat toontje! Zo van: 'Wat
moet jij nou nog?' Ik vind het leuke kerels,
maar het is typisch mannetjesgedrag. Je
merkte aan alles dat ze me het stempel
'fout' hebben gegeven. Zo is het met die
hele progressieve hoek. Ze denken dat ze
weten hoe het werkt, maar in feite hebben
ze geen idee wat er werkelijk leeft."
Ze moet altijd een beetje lachen om de zo
genaamde top in Hilversum. „Toen ik met
een middagprogramma begon, zeiden ze
dat het niks kon worden. In drie maanden
had ik een miljoen kijkers. Wie heeft er
dan verstand van? Daarom vertrouwde ik
ook op mezelf toen we met mijn blad be
gonnen. Een magazine met je eigen naam
is misschien een beetje ijdeltuiterij, maar
als er zo veel lezers en adverteerders voor
zijn, wil dat toch wat zeggen? Ik zie het
succes als een beloning voor wat ik dertig
jaar op de televisie heb opgebouwd."
Het succes van haar middagtalkshows zet
te haar in het vakje van de vervlakking.
Dat steekt. „In mijn jaren als verslaggeef
ster bij Avro en NCRV interviewde ik de
groten der aarde en zat ik bij de brandhaar
den van de wereld. In die tijd maakte ik do
cumentaires waar ik nóg trots op ben. Als
je dat zestien jaar hebt gedaan, wil je meer
doen met je journalistieke ervaring."
In de praatprogramma's kon ze haar ei
kwijt. „De buitenwereld noemde dat ver
vlakking, maar ik vind het een grotere uit
daging gewone mensen met een bijzonder
verhaal aan het woord te laten dan politici
voor de camera te halen. Laat niemand be
weren dat het makkelijk is iemand die niet
aan de schijnwerpers gewend is zó op zijn
gemak te stellen dat hij zijn verhaal doet.
„De zogenaamde top van de tv-journalis-
tiek zie ik de doorsnee huisvrouw nog niet
in een dagelijks live-programma intervie
wen over emotionele onderwerpen. Een
politicus of vakbondsman ondervragen, is
zo moeilijk niet. Die hebben hun verhaal
wel klaar. Maar de ziel van de straat naar
voren halen, is lastiger. Het heeft volgens
mij zeker zo veel invloed op de menings
vorming van het publiek. Dan ben je toch
serieus met journalistiek bezig? Uiteinde
lijk werd het succes van de talkshows een
verslaving. Steeds maar doorgaan. MAX
wilde ook weer met me doorgaan, maar ie
dere dag opnieuw werd me te veel."
De tv-Catherine slokte de privé-Catherine
op. „Het was enorm intensief om me iede
re dag voor te bereiden. Kwam er een
schrijver, las ik zijn boek. Kreeg ik een ac
teur, ging ik naar zijn voorstelling. Alle
kranten en weekbladen lezen om op de
hoogte te blijven en te zoeken naar nieu
we invalshoeken. Om de gasten die ertoe
doen te strikken, liep ik ook allerlei feestjes
af Daar kwamen vaak mensen naar me
toe die zichzelf interessant genoeg vonden
om als gast bij mij voor de camera te ko
men. Types die helemaal niet leuk genoeg
waren voor tv. Het kostte me vaak een zee
van tijd om van die lui af te komen. Mijn
familie zag me amper. Daar voelde ik me
schuldig over, ik heb twee zussen met wie
ik vaker had willen bijpraten."
Het was een bewuste keuze om geen kin
deren te krijgen. „Het werk ging voor, daar
heb ik geen spijt van. Mijn leven met al die
boeiende reizen en ontmoetingen had ik
nooit gehad als ik werk en gezin had moe
ten combineren. Ik spreek genoeg jonge
mensen; de kinderen van de buren komen
bij mij om dingen te bespreken die ze bij
hun ouders niet kwijt kunnen, en met de
kinderen van Maurits kan ik goed opschie
ten. Daarom denk ik ook niet dat ik eigen
kinderen zal missen als ik ouder word. Ik
wil nog zo veel zien en doen. Je dacht toch
zeker niet dat kinderen een garantie zijn
voor een gezellige oude dag? Ik ken men
sen met zes kinderen, die in een senioren
huis op bezoek zitten te wachten."
Zoekt ze met haar blad de erkenning die
ze met de tv had willen hebben? „Ik wil
met het blad bereiken wat ik ook op televi
sie probeerde te bereiken: het leven van
mijn publiek leuker maken. De wereld in
zijn geheel veranderen, laat ik aan anderen
over, maar ik ben wél een idealist. Als ik
iemand in een saaie wijk met luidruchtige
buren, een uurtje ontspanning kan bieden,
vind ik dat een nobel streven. Als we ie
mand die krap bij kas zit wat geldtips kun
nen geven, is dat ook journalistiek. Als het
je lukt iemand die ziek of depressiefis ken
nis te laten maken met lotgenoten, bied je
toch troost? Zo eenvoudig is het."
Catherine Keyl is bewust kinderloos: „Het werk ging voor, daar heb ik geen spijt van.
