Dans is mijn beste
♦JL zeeland
nazomerfestival
Zes rockdiva's
bezingen Mulisch
Poëzie van De Grote Drie van de
Nederlandse literatuur vertaald in
popsongs. Dat is wat De Wintertuin,
het literair productiehuis in Nijmegen,
voor ogen staat met haar project
Poetracks.
Het getal zeven is het uitgangspunt van
de nieuwe dansvoorstelling Seven by 2
van Station Zuid van choreografen André
Gingras en Sylvain Emard. De
locatievoorstelling is vanaf zaterdag 1
september te zien in het Ritthemse fort
Rammekens. Zeven mannelijke dansers
verbeelden de zeven zonden naast de
zeven deugden en zeven als symbool
voor de verbinding tussen hemel (drie)
en aarde (vier). De voorstelling beweegt
zich tussen performance en
lichamelijkheid, gaat van dramatiek naar
pure mannelijke energie.
10
door Rolf Bosboom
In 2005 gingen uiteenlopende mannen uit de Neder
landse pop aan de slag met het gedicht Alleen van
Gerard Reve. Komend najaar is de première van
het derde en laatste deel, waarin Straattoneel van W.F.
Hermans centraal staat.
Tijdens het Zeeland Nazomerfestival is Poetracks #2 te
zien, dat sinds november vorig jaar door het land toert
Daarin draait het om de poëzie van de onlangs tachtig
geworden Harry Mulisch, in het bijzonder zijn gedicht
Verslag van de uitgezonden bode? uit de bundel Egyp
tisch (1983):
Achter duinen zag ik ijzer
In een geul door zand stromen
Toen ik bij de brug kwam. Maar eerst
Zocht ik de bron van het ijzer.
Toen ik de bron van het ijzer
Gevonden had, keerde ik terug
Naar de rivier. Ik verdwaalde
In het ijzer onder de brug
Aan het water. Gekruiste balken,
Klinknagels dreven het zweet
Uit mijn gezicht. Ik ging terug
Naar de bron van het ijzer,
Niet bang voor het ijzer, bang
voor de brug.
De Wintertuin heeft een aantal Nederlandse rockdi
va's, inmiddels vaak aangeduid als Mulischbabes, ge
vraagd het gedicht te bewerken tot een popsong. Ze la
ten het resultaat horen - waarbij de een vrijer met het
origineel omgaat dan de ander - maar spelen ook enke
le eigen nummers.
De dames die meewerken treden in wisselende samen
stellingen op. In Middelburg zijn het er zes, van wie El
len ten Damme (die in 2005 ook optrad op het Abdij
plein, toen samen met het Jazz Orchestra of the Con
certgebouw) zonder twijfel de bekendste is. Zij komt
samen met haar gitarist Robin Berlijn Verder worden
verwacht: Mieke Stemerdink (die vooral bekend werd
met De Gigantjes), Anneke van Giersbergen (die deze
zomer de bekende symfonische rockband The Gathe
ring verliet), Roos Rebergen (zangeres van de band
Roosbeef) en de singer-songwriters Pien Feith en Lea
(Kliphuis).
Poetracks #2, woensdag 5 september, Abdijplein,
vanaf 21.30 uur.
Ellen ten Damme
door Annemarie Zevenbergen
Een cast van alleen mannen behoedt de
choreograaf voor de valkuil van de lief
de, meent Sylvain Emard. „Het werken
met één sekse geeft je veel meer moge
lijkheden. Bij een duet bijvoorbeeld
loop je niet het risico te stranden in het Romeo en
Julia-beeld dat de meeste mensen hebben bij
dans. Iedereen denkt dan gelijk aan liefde tussen
man en vrouw. Dat is nu niet het geval. We wil
den beiden de mannelijke energie gebruiken. Het
is goed om af en toe alleen met mannen te wer
ken. Zij gaan anders om met hun lijf. Ze hebben
een ander soort energie. Die 'male energy' heb ik
vooral gebruikt in mijn choreografie, waarin de
dansers echt tot op de grens van hun fysieke moge
lijkheden gaan. Het is een voorstelling waarin heel
veel van ze wordt gevergd."
In Seven by 2 hebben beide choregrafen het getal
zeven op hun eigen wijze uitgewerkt. Beide heren
kenden elkaar niet voor ze aan de slag gingen met
deze locatievoorstelling. Sylvain Emard: „We heb
ben elkaar voor het eerst ontmoet tijdens de audi
ties voor dansers in Amsterdam en Tilburg. Grap
pig eigenlijk, zeker omdat we allebei uit Canada
komen. Het klikte direct, hoewel we ieder onze ei
gen benadering van dans hebben. Het was al snel
duidelijk dat we een mannelijke cast wilden en
dat we als basis het getal zeven zouden nemen.
André is daar veel thematischer mee aan de slag
gegaan."
André Gingras zocht het in een theatrale benade
ring. Hij gaf vorm aan de zeven zonden en deug
den in zeven delen. Het publiek maakt een reis
langs Gingras' interpretaties van superbia (ijdel-
heid), avaritia (hebzucht), luxuria (lust), invidia (ja
loezie), Gula (gulzigheid), Ira (toorn) en Acedia
(luiheid). Ach, hoe actueel zijn die nog.... De tegen
hangers nederigheid, gulheid, naastenliefde, zacht
moedigheid, kuisheid, matigheid en ijver zou je
haast uit het oog verliezen.
In zeven scènes in verschillende stations geeft
Gingras zijn visie daarop. In iedere ruimte wordt
een zonde met een deugd als tegenhanger ver
beeld. En passant toont hij de toeschouwer hoe he
dendaags ijdelheid, hebzucht lust en luiheid nog
zijn. Zo probeert danser Yonel Castilla Serrano,
omringd door hebbedingetjes die je toch echt
móet bezitten, haast hysterisch te voorzien in de
behoeften van zijn publiek.
Dans wordt bij Gingras bewegingskunst. Duetten
en soli worden afgewisseld met een installatie
(van een dood paard?), fotoboeken waarin het pu
bliek zelf de zonden en deugden kan overdenken
en bijna sketche-achtige scènes. Dat ontlokte het
publiek op het Boulevard Festival in Den Bosch,
Christian Guerematchi. foto Gemma van Linden
waar Seven by 2 in premiere ging, opmerkingen als
'het is duidelijk geen ballet hè, maar daar waren
we toch al op uitgekeken'. Gingras laat het aan de
interpretatie van het publiek over door welke zon
den of deugden hij zich liet inspireren bij zijn scè
nes. De Canadees reageert met zijn voorstellingen
op de actualiteit. Zo liet hij in CYP17 inspireren
door het onderwerp genetische manipulatie. In
The Lindenmeyer System (2004) inspireerde het the
ma migratie hem. In Seven by 2 onderzoekt Ging
ras of de aloude hoofdzonden en deugden nog be
tekenis hebben in de huidige maatschappij. Zeker
nu normen en waarden op politieke agenda's
