Gluren in de rij
v26 I Prisma
Zaterdag 18 augustus 2007 PZC
LIZASdoor Liza van Sambee|<
Saint-Hubert telt
Naast Brussel is er in België
nog een tweede Europese
hoofdstad. Verstopt in de
Ardennen ligt Saint-Hubert,
de 'Europese hoofdstad van
de jacht en de natuur'.
door Boris Peters
foto's Toerisme Wallonië
Het ver dragende geluid
van de jachthoorn
schelt over het plein
voor de basiliek. Het is
even voor zessen 's
avonds op de eerste zaterdag van
september in Saint-Hubert. De
jachthoornblazers trekken volk
naar de basiliek waar zo dadelijk
een heilige mis begint. Al bijna vijf
tig jaar, dit jaar is het de 47e editie,
begint hiermee de viering van de
internationale dagen van de jacht
en de natuur.
Gejaagd wordt er tijdens dit week
end overigens niet, want het sei
zoen is nog niet geopend.
Spelen de jachthoornblazers tij
dens de mis nog slechts een bege
leidende rol, tijdens het concert
dat rond half negen in de basiliek
begint, spelen ze de hoofdrol.
Groepen Belgische en Duitse
hoornblazers tonen voor een volle
kerk hun kunnen op het instru
ment zonder toetsen. Jagers en
jachthoornblazers zijn in Saint-Hu-
bert in hun element. Het stadje in
de Waalse Ardennen is omgeven
door uitgestrekte bossen waar veel
groot wild zoals herten en ever
zwijnen zit.
Aanvankelijk was er overigens hele
maal geen sprake van Saint-Hu-
bert. Het toen nog erg kleine
plaatsje heette oorspronkelijk An-
dage. De legende wil dat de jonge
Hubert, schoonzoon van de Graaf
van Leuven, zijn leven voorname
lijk vulde met de jacht. Zo ook op
Goede Vrijdag van het jaar 683
wanneer hij op een hert met een
oplichtend kruis in zijn gewei
stuit en een stem hem verwijt dat
hij overmatig bezeten is van de
jacht. Hubert krijgt de opdracht
zijn leven te beteren en naar Larn-
bertus, bisschop van het gebied
Tongeren-Maastricht te gaan, die
in Rome verblijft.
Hubert betert zijn leven en wordt
een eenvoudige pelgrim. Wanneer
hij na een paar jaar weer naar Ro
me reist, wordt Lambertus ver
moord. De paus wordt voor die
moord gewaarschuwd en tevens
op de hoogte gebracht van de
komst van Hubert. De nederige
pelgrim wordt daarop bij aan
komst, ergens rond het jaar 700,
tot bisschop en opvolger van Lam
bertus benoemd, met als stand
plaats Luik. Er verschijnt hem ook
een engel die hem een door Maria
geweven stola omhangt. Op het
zelfde moment schenkt god Hu-
bertus de macht om hondsdolheid
te genezen.
Sint Hubertus sterft in 727 in Ter
vuren, net buiten Brussel. Na zijn
dood vinden er allerlei wonderen
plaats. Ook blijkt zijn lichaam nog
volledig intact wanneer men het
na jaren weer opgraaft. De katho
lieke kerk verklaart hem daarom
op 3 november 743 heilig. In 825
wordt zijn lichaam overgebracht
naar de Abdij van Andage, Vrijwel
onmiddellijk wordt het graf een
pelgrimsoord. „Aanvankelijk zei
den pelgrims 'we gaan naar de Hei
lige Sint Hubertus', later werd dat
'we gaan naar Saint-Hubert'Zo is
Saint-Hubert aan zijn nieuwe
naam gekomen", vertelt mijnheer
Deville, de verantwoordelijke voor
toerisme in het stadje.
In de gotische basiliek die is opge
tuigd met een barokgevel, is Sint
Hubertus en ook het hert met een
kruis tussen zijn gewei op vele
plaatsen terug te vinden. Op een
relief boven de klok op de voorge
vel, in de koorstoelen waarop zijn
leven is afgebeeld en natuurlijk bij
het altaar van Sint Hubertus. In
een relikwiekistje ligt hier ook een
deel van zijn stola. Vanaf de negen
de eeuw legde men een draadje
uit deze stola in kleine snede op
het voorhoofd van iemand die be
smet was met hondsdolheid. De
stevige ijzeren ring in de muur te-
Waarom hij me meteen opvalt, weet ik niet. Is het zijn
hulpeloze houding, zijn lange, onmiskenbaar Hol
landse gestalte, zijn witte haar dat niet goed te rij
men is met zijn jongensachtige bewegingen? Ik bekijk hem lan
ge tijd alleen van achteren.
Ik sta in de eindeloze rij voor de veiligheidscheck op een medi
terrane luchthaven, terugreizend na een bliksembezoek aan
mijn familie en ik heb alle tijd mijn medereizigers goed in me
op te nemen. Alleen reizen maakt me gevoeliger voor mijn
omgeving. Ik zie meer, voel meer, registreer meer. Hij staat
nog niet in de rij. Het jasje van zijn stijlvolle donkergrijze pak
is hem iets te wijd. Een gebruinde, slanke vrouwenarm om
zijn middel.
Hij buigt zijn hoofd om haar te kussen, onbeschaamd, onhan
dig van hartstocht. Zij grijpt hem steeds steviger vast, ze
klauwt haar hand in de stof van zijn jasje en legt haar andere
hand op zijn bil. Ze kussen door, steeds haastiger en wilder en
ongegeneerder. Ik vergeet mijn handbagage door te schuiven
in de immense rij en staar gebiologeerd naar het intieme tafe
reel. Veel kussen later ben ik eindelijk zo ver opgeschoven dat
ik hun gezichten kan zien.
Hij is nog vrij jong en moet vroeg grijs zijn geworden. Een
sportieve man, zo een die buitenlandse vrouwen wild en aan
trekkelijk vinden. Ik schat hem 50. Zij is chique, zeker jonger
dan 35. Zij heeft wat meer controle over de situatie en wijst
hem op de vertrektijden.
A I, 1 Hij sluit met moeite aan in de rij
Alleen reizen maakt voor dure, zakelijke passagiers
rne gevoeliger voor met platinum en privium pasjes,
maar ook in die rij houdt hij
mijn omgeving haar over het hek heen vast en
ze kussen al schuifelend door
tot de safetycheck een bruut einde maakt aan hun samenzijn.
Achteromkijkend doorloopt hij de veiligheidscontrole en ik
zie dat hij zijn riem vergeet. Eigenlijk zou ik hem dat willen
toeschreeuwen. Gelukkig zijn de mannen van de bewaking
alert en als hij zijn riem omdoet, blinken zijn ogen vochtig.
Zij loopt langzaam weg, steeds omkijkend. Lachen lukt haar
niet meer, haar schouders zakken. Van achter het glas steekt
hij aarzelend een hand op, een gebaar dat me een steek in
mijn onderbuik geeft. Herinneringen aan heftige en hopeloze
vakantieliefdes op mijn 15e komen ongevraagd naar boven. Ik
spot hem meteen in de businessclass als ik instap in het toe
stel. Hij staart met een brandende blik uit het raam, zonder be
nul van mijn eerder gevoyeer. Ik schuifel door naar de eco
nomy en vermaak me met mijn boek.
Op Schiphol zie ik hem plots weer. Hij wordt opgehaald door
een prachtige blonde vrouw van een jaar of 40, drie kinderen
stormen op hem af. Hij kust ze, omhelst de vrouw en samen
lopen ze naar de uitgang. Ze noemen hem papa.
Liza mag graag kijken naar wachtende passagiers. foto CPD
