pectrum v13
PZC Zaterdag 4 augustus 2007
Peter Paul de Vries: „Geld is niet belangrijk voor me, behalve dat ik er mijn hobby mee kan uitoefenen.
bijvoorbeeld vaak aan de stok gehad met
de top van Shell, want daar vallen ze van
hun stoel als ze eens kritiek krijgen.
Dat mijn opstelling irritatie opwekt bij de
topmannen, daar heb ik geen boodschap
aan. Ik vind het niet professioneel als je pri
vé en zakelijk niet kunt scheiden, iets wat
mij trouwens wel eens wordt verweten.
Wel let ik er op dat ik de steun heb van de
andere aandeelhouders. Ik ga ook altijd
achterin zitten zodat ik zie wat er voor me
gebeurt en kan inspelen op de emoties in
de zaal.
Het is een spel, net als het leven zelf We
worden geboren en gaan dood, daar zit
normaal gesproken tachtig jaar tussen. Ik
praat wel eens omhoog, maar ik ga ervan
uit dat het leven eenmalig is. Dat relati
veert enorm. Stel dat er geen hiernamaals
is, dan is het toch wel heel sneu als je al
die tijd met de handrem erop hebt geleefd.
In voetbaltermen: het leven is één keer vol
raken, niet steeds veilige tikjes terug.
Als belegger ben ik vrij succesvol. Vroeger
handelde ik in Nederland, maar dat mag
niet meer in verband met onze eigen ge
dragscode. Nu beleg ik in Frankrijk, een
land waar ondernemerschap nog hoog in
het vaandel staat. Ik houd van kleine be
drijven, de grote concerns missen de ambi
tie om nog hard te groeien. Van mij mag
de top van het bedrijfsleven gemiddeld
best twintig jaar jonger zijn.
Ik heb er niks tegen dat topmannen die
goed presteren een paar miljoen verdie
nen. Waar ik me tegen verzet is dat ze wor
den beloond als ondernemers, terwijl ze
dat niet zijn. Een ondernemer loopt risico
met eigen geld, een topman met het geld
van een ander. De paradox is dat juist de
bestuurders die het slecht doen een riante
vertrekpremie krijgen als het bedrijf wordt
overgenomen. Dat kan gewoon niet! Even
stond ikzelf ook als geldwolf te kijk, toen
ABN-topman Rijkman Groenink sugge
reerde dat het mij alleen om de centen
gaat.
Terecht heeft het publiek hem gewan
trouwd. Onder Groenink is enorm gesa
neerd en overtollige werknemers kregen
doodleuk een brief in de bus waarin stond
dat ze niet onmisbaar waren. Als er ie
mand is die voor de laatste cent gaat, is hij
het dus. Zijn beoogde fusiepartner Bar
clays is goed en het rivaliserende consor
tium in de overnamestrijd rond ABN Am-
ro slecht, dat is zijn boodschap. Pure stem
mingmakerij.
Geld is niet belangrijk voor me, behalve
dat ik er mijn hobby mee kan uitoefenen.
Bij de VEB verdien ik 150.000 euro per
jaar, inclusief bonus. Dat vind ik een pri
ma salaris. Ik heb altijd genoeg geld gehad,
zelfs als student, want ik heb een eenvou
dige levensstijl. Kaviaar of mooie auto's, ik
geef er niets om.
Ik ben intussen een semibekende Neder
lander. Op straat word ik vaak herkend,
maar buiten het beleggerswereldje weet
vrijwel niemand waar ze me van kennen.
Ik heb wel eens in het programma van Jör-
gen Raymann gezeten, maar ik zit niet in
het Waku Wafeu-circuit. Daarvoor heb ik
misschien een te serieus imago.
Mijn gezin betekent alles voor
me. De eerste stapjes van
mijn dochter zijn tien keer
meer waard dan onze over
winning op ABN Amro voor de Onderne
mingskamer. Bij mijn scheiding anderhalf
jaar geleden, was ik bang dat de kinderen
eronder zouden lijden. Gelukkig komt al
les op zijn pootjes terecht. Dit najaar ga ik
trouwen met mijn vriendin. De kinderen
wonen nu merendeels bij hun moeder,
maar ik zie ze gelukkig heel vaak.
Stoppen doe je op je hoogtepunt. Toen ik
in 1995 directeur werd bij de VEB, dacht ik
na een paar jaar weer iets anders te doen.
Maar er kwam steeds iets tussen. World
Online, Ahold, Dexia, grote zaken waarbij
miljarden op het spel stonden. Maar na
twaalf jaar is het tijd voor iets anders. Zelfs
de overnamestrijd rond ABN Amro, hoe
spannend ook, verandert daar niets aan.
Iedereen vraagt me wat ik in oktober na
mijn vertrek bij de VEB ga doen, maar ik
weet het nog niet. Adviseur, penningmees
ter, gesprekken leiden, lezingen geven, er
komen leuke dingen voorbij. Maar tot nog
toe heb ik steeds nee gezegd. Ik wil even
pas op de plaats maken en tijd voor mezelf
en mijn gezin nemen.
Belangenverenigingen zien dat ik de VEB
smoel heb gegeven, en er zijn genoeg
clubs die wel wat smoel kunnen gebrui
ken. Maar ik ben verwend en kieskeurig
als het om een nieuwe baan gaat. Ik wil de
vrijheid om zelf te bepalen wat ik moet
doen en laten.
Wat het bedrijfsleven betreft ben ik al
mijn hele werkende leven bezig mijn car
rièrekansen om zeep te helpen. Maar ik
weet nog drie banken die me vast wel wil
len hebben."
