Wandelen door boerenland
Sterke verhalen en een fles graanjenever
PZC Zaterdag 4 augustus 2007 I L7
Wandelen in de Wilhelminapolder
v
Het Sas"
Wilhelminadorp
N256
Start route
Parkeerplaats
Looprichting
PZC Rolant Quist bron
:hapsbeheer Zeeland
De Zeeuwse vogel bij
uitstek...
foto Jeroen Verschoore
sndj
Het wil nog niet echt vlot
ten met agrarisch natuurbe
heer. Ook juicht lang niet ie
dereen over de resultaten.
Bij landbouwbedrijf De Wil
helminapolder trekken ze ge
woon hun eigen plan. Daar
is enkele jaren geleden een
krekenproject uitgevoerd.
Wandelaars kunnen nu genie
ten van een aantrekkelijke
groen-blauwe route over ak
kers en langs water.
door Rinus Antonisse
Jeroen Verschoore, milieutech
nisch medewerker van konink
lijke maatschap De Wilhelmi
napolder, zet er flink de pas
Ook al is het onverharde pad
langs de rand van de met graan en
bieten bezette akkers wat hobbe
lig. Dat is juist de charme van wan
delen door het boerenland. Even
als de stilte van de natuur: slechts
vogelgeroep en ritselend groen.
Het is aangenaam toeven op het
krekenpad dat door de Wilhelmi
napolder is aangelegd. Geen unie
ke natuur, wel een zeer aantrekke
lijk landschap. Wat eentonig aan
de kant van de akkers, maar des te
afwisselender de andere kant op.
Bomen en struiken, bewust achter
gelaten stukken boom - goed voor
beestjes en paddenstoelen. Dan
een bocht om en ineens: glinste
rend water. Aan een kant liggen
wat glooiende natuurvriendelijke
oevers; het verschil met de gangba
re, steile oevers valt meteen op.
Een kleine zilverreiger, nog niet zo
lang geleden een zeldzaamheid in
Zeeland, vliegt verontwaardigd op.
Scholeksters melden zich met hun
doordringende k-piep, k-piep. Ver
schoore vertelt dat ook lepelaars
zich regelmatig laten zien. Op een
speciaal aangelegd kaal gehouden
vogeleiland en de braak-akker er
naast broedden afgelopen seizoen
35 paar kluten, dé Zeeuwse vogel
bij uitstek.
Najaar 2004 voerde de Wilhelmi
napolder het krekenproject uit.
Herstel van een oude kreekrest in
de Oost-Bevelandpolder (uit 1708)
en een stukje van de Wilhelmina
polder (uit 1809). Over een lengte
van 2,6 kilometer zijn natuurvrien
delijke oevers gegraven. Er zijn
knotbomen aangeplant en over de
kreek is een brug aangelegd. Op en
kele mooie plekken staan bankjes.
Tegelijk is gezorgd voor een onver
harde wandelroute, deels langs de
kreek, door enkele bestaande bos
jes (die een fikse opknapbeurt on
dergaan), over een binnendijk en
de zeedijk langs de Oosterschelde.
Totaal een route van ongeveer 11
kilometer. Die route is weer onder
deel van het veel langere Kieken
diefpad. Daarin zitten ook de pa
den van de Agrarische Natuurvere-
niging Goes. Wie daar plezier in
heeft kan zich dagenlang benoor
den Goes en rond Wolphaartsdijk
verpozen.
Verschoore legt uit dat aanleg van
nieuwe natuur niet voorop stond
bij het krekenproject. Die profi
teert en passant wel van de maatre
gelen. De agrarische bestemming
is gehandhaafd. Uitgangspunt was
met name, naast het verbeteren
van de landbouwkundige situatie,
het vergroten van waterberging
(wat al z'n nut heeft opgeleverd).
Omdat de koninklijke maatschap
het op prijs stelt het platteland
dichter bij de burger te brengen,
zijn de recreatiemogelijkheden te
gelijk meegenomen.
Om dichtgroeien te voorkomen,
wordt af en toe door het water
schap gemaaid. Verschoore legt uit
dat op een aantal stukken een 'ver
fijnd beheer' wordt toegepast.
„Dat is om verruiging tegen te
gaan. Daar wordt meerdere keren
per jaar in samenwerking met de
Stichting Landschapsbeheer Zee
land gemaaid en afgevoerd. Zo
krijg je verschraling en dat levert
meer plantensoorten op." Hij
wijst erop dat het water ziltig is,
wat ook merkbaar is aan de vegeta
tie. Er groeit onder meer zeeaster.
Een routebeschrijving is te vinden op
wuiw.kmwp.nl (fietsen en wande
len).
De maatschap Poppe-Dekker heeft een
landbouwbedrijf, paardenpension en mini-
camping De Kreekrug bij Grijpskerke. We
volgen beide families wekelijks tijdens het
kampeerseizoen.
door Miriam van den Broek
Een paar keer in het hoog
seizoen wordt er op de
Kreekrug een grote barbe
cue gehouden voor alle
campinggasten. Afgelopen dins
dag was de eerste van dit jaar.
Op het erf voor de boerenschuur
hebben vakantievierders hun
meegebrachte tafels en stoelen
rond de gasbarbecue van de sla
ger opgesteld. In de schuur, die
versierd is met lampjes, staat een
meterslange tafel met bankjes
waaraan alle kinderen kunnen
zitten.
Nog voordat het eerste spiesje op
de grill ligt, zit de sfeer er al in.
„Dit is Hilbert de kippenvanger",
zegt Ronald Poppe terwijl hij
een man joviaal op de schouders
slaat. „Als je wilt weten hoe hij
aan die bijnaam komt, moet je
het hem zelf maar vragen."
Hilbert komt uit Almere en
brengt al een paar jaar met zijn
gezin de vakantie door op de
Kreekrug. Ooit was er op de cam
ping eens iets voorgevallen met
een ontsnapte kip. Sindsdien
wordt hij zo genoemd. Het liefst
wil hij in Zeeland komen wo
nen, vertelt hij. Hij overweegt
het al drie jaar serieus. Maar het
komt er niet van. Een gast die
stokbrood snijdt, hoort het ge
sprek aan en concludeert: midli
fe crisis.
Naast vaste gasten, zijn er bij de
barbecue ook mensen die voor
het eerst in Grijpskerke zijn. Een
van hen vraagt aan Ronald hoe
het precies zit met die Pop-
pe-Dekkers. Wie is wie?, wil ze
weten. En wie is met wie aange
trouwd?
Voor ze het goed en wel beseft,
vertelt Ronald de complete fami
liegeschiedenis: wanneer zijn va
der het bedrijf had overgenomen
van zijn opa, hoeveel hectare
landbouwgrond ze toen hadden
en hoe de overstap van een var
kenshouderij naar een paarden
pension is gegaan. Dochter Melis-
sa onderbreekt zijn verhaal.
„Mag ik de sleutel", vraagt ze. „Ik
pak thuis even wat spullen, want
ik ga vannacht bij Nikki in de
tent slapen." En meteen zijn de
twee meiden weer verdwenen.
Als kinderen hun ruzie om de
laatste frikadel hebben bijgelegd
en de allerkleinsten naar bed
zijn, zet een campinggast sigaren
en een fles graanjenever op tafel.
De sterke verhalen wisselen el
kaar nu in een vlot tempo af En
telkens wordt met een bulder
lach gevraagd of de krant dat
toch wel goed genoteerd heeft.
De zon verdwijnt snel achter de
paardenstal en ineens is het
koud. „Ik denk dat we zo met
een in de schuur gaan zitten",
zegt Ronald. Voor mij is dat het
moment om op te stappen. Als
ik weg rijd, zwaait iedereen nog
even. Zij gaan voorlopig nog niet
weg.
