Adoptie en Pïeegzorg
'Een meisje helpen waar geen uitweg voor was'
Laura en Harrie
adopteerden drie meisjes
uit Mozambique.
I i 44^
12 Zaterdag 4 augustus 2007 PZC
Zorgen voor het k
Wie nu een jong en
gezond kind wil
adopteren, moet acht
tot tien jaar wachten.
Gevreesd wordt dat de
lange wachtlijsten
illegale adoptie in de
hand werken.
Adoptieverenigingen
willen aspirant-ouders
nadrukkelijker wijzen
op pleegzorg. 'Het zou
heel mooi zijn als
wachtende
adoptieouders en
wachtende
pleegkinderen elkaar
zouden vinden.'
door Monique Prins
Adoptiekinderen
zijn schaars.
Voor elk adop
tiekind zijn we
reldwijd naar
schatting 25 ouderparen be
schikbaar. En het aantal adop
tiekinderen neemt alleen
maar verder af. Werden er in
Nederland in 2005 nog circa
1250 geplaatst, vorig jaar daal
de dit naar 816 kinderen. Di
rectrice Ina Hut van Wereld
kinderen, de grootste bemid
delaar van Nederland, vreest
dat door de lange wachtlijs
ten steeds meer mensen naar
slinkse wegen gaan zoeken
om aan een kind te komen.
Illegale adoptie is een groot
probleem dat te veel wordt
weggemoffeld, zegt Hilbrand
Westra, voorzitter van Uni
ted Adoptees International
Nederland. Hij pleit voor
scherpere controle op adop
tie, zowel in de landen van
herkomst als in Nederland.
Binnen Europa is volgens
hem naar alle waarschijnlijk
heid sprake van duizenden il
legale adopties. Maar zijn kri
tiek vindt volgens hem geen
gehoor. „De lobby van poten
tiële adoptieouders is heel
sterk. En wat willen zij? Snel
lere procedures, meer landen
van herkomst, verhoging van
de leeftijdsgrens van adoptie
ouders. Zorgen dat de kinder
wens wordt vervuld, daar
draait het debat hier om. Dat
adoptie ook een schaduw
kant heeft, wil bijna nie
mand weten."
Liliane Waanders van de
Stichting Adoptievoorziening
en merkt dat veel mensen
hun kinderwens verwarren
met het recht op een kind.
„In het Westen zijn we ge
wend dat als we ervoor beta
len, we alles kunnen krijgen.
Er wordt vaak gedacht dat
het niet eerlijk is dat zoveel
ouders zitten te wachten op
een kind. Maar dat is de om
gekeerde wereld. Het belang
van het kind staat voorop;
het kind is de vragende partij
in het systeem, niet de ouder.
Mensen zien op tv zielige kin
deren in een rampgebied en
denken: laat die kindjes toch
komen. Maar er is in veel ge
vallen familie ter plaatse die
voor dat kind kan zorgen. En
dat is vaak veel beter voor
het kind."
In Nederland staan vierdui
zend ouderparen op de
wachtlijst voor adoptie. Zij
hopen doorgaans op een
jong en gezond kind. Maar
deze kinderen worden steeds
vaker in eigen land opgevan
gen. In de toekomst zullen al
leen oudere kinderen, meer-
lingen en kinderen metmedi-)
sche zorg voor adoptie in aan-'
merking komen. Wereldkin-f
deren en de Stichting Adop-
tievoorzieningen starten dit
najaar een ontmoedigings
campagne voor adoptie. Zij
willen ouders eerlijk voorlich
ten over de (vaak geringe)
kansen op een adoptiekind.
Adoptieverenigingen willen
wachtende adoptieouders bo-
Laura en Harrie Dijkhuizen met hun dochters (vlnr) Ruchama, Sara, Emily, Rabeca en Marise.
foto Diederik van der Laan
Eigenlijk wisten Laura en Har
rie Dijkhuizen van jongs af
aan al dat ze een kind wilden
adopteren. Zij begonnen tien jaar ge
leden met de opvang van pleegkin
deren die een halfjaar of een jaar bij
hen in huis bleven. „We hebben ge
kozen voor adoptie omdat ik het zo
moeilijk vond om steeds afscheid te
nemen."
De zoektocht naar een adoptiekind
bracht hen in Mozambique, bij een
weeshuis waar een Nederlandse
vriendin directrice was. „Het is voor
een deel idealistisch. Wij wilden
een kindje helpen waar totaal geen
andere uitweg voor was. Maar al
leen idealisme is niet genoeg. Het
komt ook voort uit ons verlangen
naar een groot gezin", zegt Laura.
In 2000 kregen ze bericht dat ze het
weesmeisje Raquel mochten adopte
ren. „We wilden graag een dochter
omdat we al drie dochters van ons
zelf hebben. En omdat we een wees
meisje wilde redden van het lot om
uitgehuwelijkt te worden aan een
man met meer vrouwen en altijd
het zware werk te moeten doen. De
ze meisjes sterven vaak al jong."
Raquel was vier maanden oud toen
Harrie en Laura haar adopteerden.
„Alles was rond, alle papieren wa
ren getekend. Opeens werd ze ern
stig ziek. Ze bleek te zijn gestoken
door een mug en kreeg een ernstige
vorm van hersenmalaria. Ze stierf
in ons bijzijn. Dat was ontzettend
zwaar. Je bent er zo lang mee bezig
geweest. Je bent eigenlijk twee jaar
in verwachting geweest, zo voelt
dat. We hadden heel simpel ter plek
ke een ander kind mee kunnen ne
men, op de papieren van Raquel.
Die gedachte heeft wel even door
ons hoofd gespookt, maar we heb
ben het niet gedaan. Dat is natuur
lijk illegaal."
Laura en Harrie gingen naar huis
om hun verdriet te verwerken en
na te denken of ze het opnieuw wil
den proberen. „We wisten vrij snel
dat het antwoord daarop 'ja' was. In
2001 belde ik zelf naar het weeshuis
in Mozambique. 'Dat is ook toeval
lig', zei de directrice, 'ik wilde je nèt
bellen.' Er waren twee meisjes die
in aanmerking kwamen voor adop
tie: Rabeca van zeven maanden en
Sara van twee. Probleem was wel
dat Rabeca vrij ziek was. Zonder
medische zorg had ze het eerste jaar
misschien niet gehaald. Ik zei heel
spontaan: we adopteren ze allebei!
Dat bleek niet zo makkelijk want of
ficieel mag je niet twee kinderen te
gelijk adopteren als ze geen broers
of zussen zijn. Maar wij gaven niet
op. Uiteindelijk is voor ons een een
malige uitzondering gemaakt."
Rabeca en Sara zijn intussen zeven
en acht jaar oud en het gaat goed
met hen. „Vooral Sara had in het be
gin veel boosheid en agressie. Tege
lijkertijd was ze heel verlegen, ze
sprak niet, maar ze fluisterde. We
hebben haar de eerste twee jaar be
wust extra veel geknuffeld."
Ze zijn nog steeds zeer begaan met
Mozambique. „We hebben een pro
ject opgezet voor voedselhulp voor
schoolkinderen, genaamd Sarinha.
Dat is Portugees voor kleine Sara.
