nen door
Bang voor alles
Zaterdag 28 juli 2007
PZC
REIZEN
door Derk Bolt
Een bezoek aan de Verenigde Staten maakt bij mij steeds
weer allerlei tegengestelde gevoelens los. Ditmaal zijn
we in Florida. Het is zomer, maar het weer is ook in de
Sunshine State niet normaal. De gebruikelijke zomers worden
gekenmerkt door veel bewolking en regelmatige regenval.
Wanneer ik er ben, is het voornamelijk onbewolkt en gruwe
lijk heet.
In Miami Beach is alles al jarenlang hetzelfde. Je kijkt je ogen
uit. Overal cruisende Lamborghini's, Bugatti's, Rollsen en Fer
rari's. Op het strand hangen spierbundels aan rekstokken. De
wanna-be rappers lopen af en aan in hun bungalowtent-kle-
ding. Strakke Cubaanse meisjes spieden rond op zoek naar een
kapitaalkrachtige provider. Een tableaux vivant dat zo het mu
seum voor volkenkunde in kan.
Aan de andere kant van Florida zouden we een lang verdwe
nen vader moeten vinden. De autoverhuurder heeft ons voor
zien van een achtcilinder Chevrolet Impala. Al rijdend begint
het steeds meer op te vallen dat geen meter langs de weg onbe
nut wordt gelaten om de mens over te halen te consumeren.
Een niet aflatende stroom parkeerplaatsen omzoomd door
winkels, begeleidt ons op onze route. Waar nog een klein gaat
je over is, zijn de voorbereidingen tot het bouwen van nog een
winkelcentrum al in volle gang. Hoe kan dit allemaal bestaan?
Hoeveel kan een mens kopen? Alleen buikriemen worden
hier niet verkocht. Want wat
een enorme hoeveelheid gruwe
lijk dikke mensen kom je hier te
gen.
Neem nou Buck, de manager
van onze vaste IHOP (Internatio
nal House Of Pancakes) ontbijt-
tent. Wanneer je hem ziet, krijg
je zelf al een lichte hartaanval. Hij zal tussen de 150 en 200 ki
lo wegen. Zijn enorme gestalte vult de kleine ruimte achter de
kassa. Buck houdt zich al zwetend en steunend staande. Zitten
is er niet bij, want geen stoel zou hem houden. De IHOP heeft
één wc, die is altijd bezet. Door Buck. Het is de enige plaats
waar hij even kan zitten.
Van de ontzetting ontbijten we hier met muesli en yoghurt.
Tussen de rest die zich tegoed doet aan spek, eieren, worstjes,
biefstukken en grote hoeveelheden rösti. Groente komt hier
niet voor, fruit zit verstopt onder grote hoeveelheden slag
room. Op de menukaart staat in kleine letters overigens wel
dat het restaurant niet verantwoordelijk is voor de gevolgen
van ongezond eten.
Want, ondanks alle overvloed, luxe en ruimte is de Amerikaan
nogal bang. Bang voor terroristen natuurlijk. Maar ook voor
harde regen, onweer, ziekte, krokodillen, misdaad, elkaar, bui
tenlanders, benzineprijzen. En die angst voel je. De mensen
zijn niet relaxed en reageren agressief op alles wat vreemd
voor ze is. Een televisiecamera bijvoorbeeld. We worden door
lopend bespied en uitgescholden. Soms gooit een boze redneck
met iets wat hij toevallig in z'n hand heeft. Meestal een bier
blikje.
En het lijkt wel alsof het besmettelijk is. Na een paar dagen
neem je zelf als ontbijt ineens wafels met slagroom en aard
beiensaus. Plotseling stop je bij een dealer in superluxe auto's
om verlekkerd te kijken. Grote of kleine portie? Doe maar
groot!
Gelukkig boeken we snel resultaat en kunnen naar huis voor
het uit de hand loopt. Terug in Amsterdam ga ik op de weeg
schaal staan. Oei, 3 kilo erbij. In de spiegel zie ik de eerste ver
schijnselen die uiteindelijk zullen leiden tot het
'Buck-lichaam'. Ai! Dat wordt een zomer van groente, fruit en
sportschool. Als ik nog maar op tijd ben.
Ocean Drive op Miami Beach. foto GPD
Miami kan het
museum voor
volkenkunde in
In de PanCottardo, die over het 125 jaar oude Cotthard-tracé rijdt, draaien
de stoelen desgewenst automatisch naar de mooiste uitzichten.
Pak de trein, zeggen de
Zwitsers. Het land heeft het
dichtstbemeten
spoorwegnet van Europa.
Het breidt zich nog steeds
uit. Straks kunnen we met
250 kilometer per uur door
de Zwitserse gatenkaas.
door Koos van Wees
foto's GPD
Het is niet alleen het uit
zicht uit de panorama-
trein over de Zwitserse
bergen en valleien dat
op deze zonnige zomermorgen
doet duizelen. Het is ook de op
somming door de trotse Zwitsers
van wat ze allemaal op railgebied
hebben bereikt en nog zullen be
reiken.
De befaamde Gotthardpassage bij
voorbeeld, waarbij je door een in
genieus, 125(1) )aar oud tunnelstel
sel met keerlussen drie keer het
zelfde punt passeert, steeds een
stuk hoger. Of het spoor dat al
kronkelend voert van Locarno
naar het Italiaanse Dommodosso-
la, dwars door de natuurschatten
v Deze reportage kwam tot
stand met medewerking van
Zwitserland Toerisme,
www.MySwitzerland.com
Informatie over de Gotthardtun-
nel: www.alptransit.ch Over de
Lötschbergtunnel: www.blsalp-
transit.ch Over treinarrange-
menten vanuit Nederland:
www.nstravel.nl
v Treinreizen in Zwitserland kan
via het Swiss Travel System,
een pas waarmee je voor 4, 8,
15 of 22 dagen of een comple
te maand kunt reizen op trein,
bus en (stoom)boot.
www.swisstravelsystem.ch
van beide landen. Of straks, vanaf
9 december, de 34,6 kilometer lan
ge Lötschbergtunnel, waar hoge
snelheidstreinen van Frütingen tot
Visp met 250 kilometer per uur
doorheen suizen. Vrachttreinen
doen dat nu al, zij het beduidend
minder snel.
Duizelingwekkend is het en even
indrukwekkend als die meer dan
4000 meter hoge bergen die ook
hun plaatsje in het hoofd bevech
ten. Vier dagen treinen we door
Zwitserland. Hoewel, treinen: in
dit land is het heel normaal dat
een deel van het traject wordt afge
legd per boot.
Met de Wilhelm Teil Express (Lu-
zern - Ticino) bijvoorbeeld stap je
in Luzern op een echt met raderen
aangedreven stoomschip, dat op
het Vierwaldstattermeer tal van
plaatsen aandoet, en even abrupt
stilligt als een trein op het station.
In Flüelen stap je er weer af, op
nog geen dertig seconden van het
treinperron. Op de tijd moet je bij
zo'n tocht trouwens niet letten,
hoe snel de 'Stadt Luzern' ook
vaart: het helderblauwe water te
gen de groene bergen vormt een
veel te mooi decor om haast te
hebben.
De Zwitsers zijn terecht trots op
hun vervoersnet. „Elk dorp, hoe
klein ook, is bereikbaar met open
baar vervoer. Is het niet met trein
of boot, dan met de Postbus", ver
telt een gids van het Zwitsers Ver-
voersmuseum in Luzern. Postbus?
Het gaat om een inderdaad uit de
posterijen voortgekomen bus
dienst, die met tweeduizend bus
sen op achthonderd regionale bus
lijnen alles dekt wat het andere
vervoer laat liggen.
In dat museum is goed te zien
waar de kracht van de Zwitsers
ligt. Ze vonden de tandradtrein
uit, en toen half Europa nog
amechtig op stoom treinde, scha
kelde Zwitserland al over op
stroom. Maar dat bedoelen we
niet. Het is dat ongelofelijke ver
mogen zich een weg door de ber
gen te knagen dat imponeert. De
Zwitsers hebben hun land veran
derd in één grote Emmentaler ga
tenkaas. Waar de Nederlanders
zich beroepen op hun vermogen
de zee buiten de deur te houden,
daar is het de Zwitsers gelukt de
bergen te bedwingen.
Het vervoersmuseum toont hoe ze
dat gelukt is. In een nagemaakte
tunnel worden met daverend ge
weld de explosies gesimuleerd die
nodig zijn om de rotsen te breken.
Er zijn meer dan een eeuw oude
foto's van mannen met pikhouwe
len. Bovendien is er een model
van de jongste tunnelgraver: een
soort horizontale raket voorzien
van een gigantische boorkop. Al
draaiend vreet hij zich een weg
door het gesteente, de rotsen er
aan de achterkant weer uitspu
wend.
Het is deze gigantische mol die ver
antwoordelijk is voor de twee
grootste kunststukjes in de histo
rie van de Zwitserse tunnelbouw:
de inmiddels voltooide Lötschberg
tunnel en de nieuwe Gott-
hard-spoortunnel (Erstfeld - Bias-
ca), met 57 kilometer echt de aller
langste ter wereld. De laatste zal
pas in 2018 voltooid zijn en bestaat
eigenlijk uit twee naast elkaar gele
gen kokers, die op elke 350 meter
met elkaar verbonden zijn. Over
de twee tunnels voor en na die
nieuwe Gotthard hebben de Zwit
sers het niet eens, ook al zijn ze
respectievelijk 20 en 15 kilometer
lang.
De Zwitsers bouwen de tunnels
niet omdat ze die zo mooi vinden,
leren we in het informatiecentrum
van de nieuwe Gotthard-tunnel in
Polleggio, vlakbij Biasca. Het cen
trum staat bovenop de tunnel en
is gebouwd met daar opgegraven
rotsen. Via het infocentrum kan
infographic CvW
