H:
Zeeland met bergjes
RUDEN RIEMENS FOTOGRAFIE
alle hens
Marjan
Berk
v7
PZC Zaterdag 21 juli 2007
ier zit uw correspondente achter een to
taal vreemde computer in een
verukkelijk Frans hotel en probeert u
uit de eerste hand te berichten over
haar avonturen op vakantieniveau, avonturen die
niet gering zijn.
Na een buitengewoon heftig verjaardagsfeest,
waarop zowel mijn schrijversjubileum als mijn
astronomisch hoge leeftijd (vijfenzeventig jaar)
werden gevierd met veel kroketten, taartjes met
daarop mijn portret en bellinis (prosecco met een
kwakje witte perzikenpulp), dit alles genereus aan
geboden door mijn dierbare uitgever en de
spiksplinternieuwe Amsterdamse bibliotheek, was
het de hoogste tijd voor een weekje vakantie in
Bretagne.
Normaal gesproken word ik vroeg tot zeer vroeg
wakker. Maar door alle emoties en drukte sliep uw
hoogbejaarde columniste als een blok door haar
biologische klok heen; om zes uur was de taxi be
steld, om vijf voor zes werd ik wakker...
Sinds mijn dertiende jaar ben ik niet meer onge
wassen de deur uitgestapt, maar nu werd zelfs
geen tand gepoetst. Een buitengewoon eigenaar
dig mengsel schoon ondergoed, badpak, toiletarti
kelen waarbij kam en tandpasta werden vergeten,
een foute jurk en drie lange broeken plus de nacht
pon werden in de koffer gesmeten, drie lukraak ge
grepen boeken mochten ook mee en hop, op naar
de Thalys.
Hijgend stortte ik op mijn plaats bij het raam om
al spoedig in een interessant gesprek te raken met
een Egyptenaar, die na mijn verkreukelde en ge
schrokken stem tijdens een gesprek met de ste
ward te hebben beluisterd, opmerkte dat die stem
hem deed denken aan zwartwittelevisie.
Een opmerking die blijk gaf van een scherpe taxa
tie van mijn leeftijd!
Hij was minstens vijfentwintig jaar jonger, het
geen de aantrekkelijke schat niet belette mij bij
zijn uitstappen in Brussel teder op de wang te kus
sen. Toen ik dit voorval telefonisch aan mijn doch
ter meldde, riep zij geschrokken: "Moes, kijk je
wel een beetje uit met vreemde mannen? Mis
schien zitten ze achter je fortuin aan!" Ik stelde
haar gerust, deze aantrekkelijke man zag eruit of
zijn eigen bankrekening dik in orde was.
Aangekomen in het hotel in La Baule, waar ik
sinds 1982 jaarlijks een week verblijf, bleek alles ge
lukkig bij het oude te zijn gebleven.
De vrienden bleken gewoon ook een jaartje ouder
te zijn geworden, iets meer gerimpeld en gekrom
pen en zo zijn wij met zijn allen welgemutst op
weg naar het einde.
Ook de dierbare Francois die het ontbijt per trolly
mijn kamer binnenrolt krimpt gezellig gelijk met
ons op, hetgeen buitengewoon geruststellend is.
Het weer is hier even ontregeld als in het vader
land, strak blauwe luchten wisselen af met knallen
de donderbuien, wilde bliksemschichten en hagel
stenen, kortom het moeiteloos drijven in de sma
ragdgroene Aüantische Oceaan is nog niet aan de
orde geweest.
Maar de vissen smaken hier even goed als in Zee
land en geraken in staat van grote versheid vrijwel
direct uit het water op ons bord.
En sinds mijn eerste kennismaking met het Bre
tonse land roep ik nog steeds enthousiast:
"Bretagne! Het is net Zeeland met bergjes!"
