Binnenland
KI
Onrust bij thuisfront Uruzgan groeit
Valiumverkrachter krijgt tien jaar
wegens grof seksueel misbruik
zeeuws museum
middelburg
kunst kijken
voelen,
Koper gestolen
uit windmolens
PZC Vrijdag 20 juli 2007 I 5
DE PLEK VOOR EEN
UITGESPROKEN STIJL
IN MODERNE WOONINRICHTING!
Kaaistraat 9-13 Kortgene Tel. (0113) 30 24 30 DE WOON V
pniTURE &F00D.
fTFN terras
www.zeeuwsmuseum.nl
LELYSTAD - Energiebedrijf Nuon
zet camera's in om zijn windmo
lens te beveiligen tegen koperdie-
ven. Gisteren werd bekend dat uit
twee turbines langs de IJsselmeer-
dijk in Flevoland - bij Lelystad - ko
peren kabels werden gestolen. In
totaal namen de dieven 450 meter
aan koperen kabels mee.
Nuon had al plannen voor het
plaatsen van camera's, maar dat
was met het oog op onderhoud.
De dieven hebben volgens Nuon
'met gevaar voor eigen leven' hun
actie uitgevoerd. Op vijftig meter
hoogte zaagden zij drie stevige ko
peren kabels door die de stroom
vanaf de wieken geleiden naar het
stroomnet. In een van de windmo
lens lag een reservekabel, die ook
werd meegenomen.
Sassenheimer vierde
seksuele lusten bot
op zijn slachtoffers.
door Anton Diedrich
SASSENHEIM - De 'valiumverkrach
ter' uit Sassenheim is door de
Haagse rechtbank veroordeeld tot
tien jaar gevangenisstraf Tegen de
26-jarige man, die terecht stond
voor vier verkrachtingen en een
poging tot verkrachting, was de
maximumstraf van zestien jaar
geëist.
De rechtbank sprak de man vrij
van een van de vier verkrachtin
gen. Het slachtoffer red pas meer
dan een jaar na het voorval aangif
te, nadat de volledige naam en fo
to van de verdachte waren vrijgege
ven in een opsporingsbericht op
televisie.
De zaak van de valiumverkrachter
werd groot nieuws door dat opspo
ringsbericht, op 10 april vorig jaar.
Het komt zelden voor dat de volle
dige naam en foto van een ver
dachte openbaar worden gemaakt.
Justitie meende dat er groot gevaar
bestond voor herhaling van de ge
welddadige verkrachtingen, waar
bij de man zijn slachtoffers een
verdovend middel toediende. Hij
werd enkele maanden later opge
pakt in Brazilië, waar hij vier
maanden lang in de gevangenis op
uitlevering naar Nederland wacht
te en gedurende die tijd veelvuldig
werd verkracht door bewakers en
medegevangenen.
De rechtbank wilde de man, die
steeds heeft ontkend, een lange ge
vangenisstraf opleggen. De maxi
mumstraf zou echter in geen ver
houding staan tot andere straffen
die voor zedendelicten of zelfs
moord worden opgelegd, oordeel
den de rechters.
De man heeft 'op grove wijze zijn
seksuele lusten gebotvierd op zijn
slachtoffers', oordeelde de recht-
Man die slachtoffers weerloos
maakte met een verdovend mid
del in hun drankje, krijgt tien
jaar celstraf voor drie verkrachtin
gen en een aanranding.
bank. Hij maakte de meisjes weer
loos door een verdovend middel
in hun drankje te doen en ver
krachtte hen vervolgens vaginaal,
anaal en oraal, waarbij hij min
stens een keer in de mond van een
slachtoffer heeft geürineerd. Een
meisje stopte door de verkrachting
even met ademen, een ander
slachtoffer werd wakker in haar ei
gen braaksel.
De man was niet aanwezig tijdens
het voorlezen van het vonnis. Zijn
advocaat weigerde na afloop com
mentaar. Het Openbaar Ministerie
meldt 'tevreden' te zijn met de op
gelegde straf. „Tien jaar is een for
se straf voor drie verkrachtingen
en een aanranding", zegt een
woordvoerster van het OM. Zij
meldt dat er nog drie zaken in
voorbereiding zijn tegen de vali
umverkrachter. De Braziliaanse au
toriteiten moeten eerst bepalen
dat hij ook voor die beschuldigin
gen zou zijn uitgeleverd, vervol
gens begint justitie de rechtszaak.
De uitkomst van die zaken zou
zijn straf kunnen verlengen.
Moeilijke tijden voor
familie en vrienden van
troepen in Afghanistan.
door Floor Ligtvoet
en Remko Tanis
DEN HAAG - Achter de bijna twee
duizend Nederlandse militairen in
Afghanistan gaan duizenden fami
lieleden en vrienden schuil. De op
lopende spanning in Uruzgan
mist ook bij hen zijn uitwerking
niet.
Dagenlang deed Lisette uit
Noord-Brabant de radio niet aan.
„Toen mijn man vrijdag weer weg
ging, heb ik een paar dagen alleen
maar voor me uit zitten staren.
Het is leeg, in mijn lijf en in mijn
huis. Ik dwing mezelf dan tóch de
telefoon te pakken en af te spreken
met een vriendin. Maar als ik daar
na weer thuiskom, is het gat tien
meter dieper."
De man van Lisette, sergeant-ma
joor Hans, vertrok op 27 februari
naar Uruzgan. Omdat zijn uitzen
ding ruim een half jaar duurt,
mocht hij deze maand twee we
ken op verlof naar huis. In die pe
riode werd een zware aanslag ge
pleegd op de markt van Deh Ra-
wod, waarbij zeventien Afghanen
en de Nederlandse luitenant Tom
Krist sneuvelde. Zeven van zijn col
lega's raakten gewond. Een week
geleden is Hans voor de tweede
keer vertrokken naar Uruzgan.
„Dit afscheid was totaal anders",
vertelt Lisette, die niet met haar
achternaam in de krant wil. „De
eerste keer was het in Uruzgan
nog redelijk rustig. Nu denk je: dat
was stilte voor de storm. Je weet
nu naar wat voor gebied hij terug
gaat. Sinds april, toen de eerste Ne
derlandse militair er door oorlogs
geweld sneuvelde, zit ik continu in
spanning. Ik kijk geen Journaal. Ik
wil niet horen wat daar gebeurt.
Als er iets met mijn man is, zoekt
Defensie wel contact. Maar ontlo
pen kan je het niet. Via vrienden
en familie hoor je het toch. Dat is
heel angstig."
Een week geleden vetrok Hans opnieuw naar Afghanistan. Zijn vrouw Lisette hielp hem inpakken.
Dat Marina van der Vlies soms be
nauwd was om het welzijn van
haar zoon liet zij hem niet mer
ken. „Je stopt het weg. Hij was
boordschutter van een tank in
Tarin Kowt. Voor hem was het
daar moeilijk genoeg. Ik wilde
hem steunen en niet tot last zijn."
Haar zoon keerde voortijdig terug.
Hij scheurde zijn meniscus aan
twee kanten toen hij achter een
van de dakplaten van zijn
YPR-pantservoertuig bleef hangen
en in Nederland moest worden be
handeld. Daar bleek zijn herstel
langer te duren dan gedacht. Pech,
maar ook geluk. Benny was thuis
voordat in Uruzgan de zwaarste ge
vechten van de missie uitbraken.
„Het gaf me een dubbel gevoel.
Als moeder ben je hartstikke blij
dat-ie thuis zit, maar het was ook
jammer. Voor Benny was het beter
als hij weer had teruggekund. Zijn
lichaam zit nu hier, zijn hoofd is
nog daar."
Inno Hagenbeek coördineert de te
lefooncirkel van vrijwilligers die is
opgericht om achterblijvers een
luisterend oor te bieden. „Je merkt
'Ik kijk geen Journaal
meer. Ik wil niet horen
wat daar gebeurt'
dat het thuisfront ongeruster
wordt. Zeker nu er militairen zijn
gesneuveld." Familie en vrienden
doen vaker een beroep op de vrij
willigers, die zelf ook familieleden
hebben die in Uruzgan gelegerd
zijn.
„We hadden eerst maar enkele bel
lers per maand. Nu zijn dat er toch
wel zeventien a achttien." Soms
moeten ze hun ei kwijt, maar zit
ten buren en vrienden niet te
wachten op wéér een verhaal over
die militair, vertelt hij. „Anderen
weten dat hun zoon regelmatig op
patrouille gaat. Zij bellen op als ze
op het nieuws zien dat een mili
tair gereanimeerd wordt in een
tank."
Marina weet precies hoe ouders
zulke beelden ervaren. „Dan voel
je het hart in de keel", zegt ze.
„Dan wil je gelijk weten: waar is
het gebeurd? Was het zijn een
heid?"
Defensie zelf springt uiterst voor
zichtig om met het thuisfront. Fa
milieleden wordt afgeraden om
hun verhaal te doen bij journalis
ten. Zij moeten niet traceerbaar
zijn. Vorig jaar werden ongeveer
tien families van uitgezonden mili
foto Bert Jansen/GPD
tairen telefonisch lastiggevallen.
Het werd als bedreigend ervaren.
De politie noemde het overlast, er
was geen sprake van serieuze be
dreigingen.
Om zo voorzichtig mogelijk te
zijn, spreken Lisette en haar man
soms in codetaal over de telefoon.
„Het zijn open lijnen, dus moet je
voorzichtig zijn met wat je zegt. Ie
dereen kan meeluisteren." Dus
ook de Taliban. „Soms merk ik dat
er bij hem meer zit dan hij wil of
kan vertellen. Dan zit ik echt met
mijn handen in het haar." Benny
vertelde bijvoorbeeld dat hij snoep
jes ging kopen maar dat hij er aan
zeven genoeg had, vertelt Marina.
„Dan wist ik genoeg. Hij zou op
patrouille gaan en hoopte binnen
een week weer terug te zijn."
Over twee maanden komt Hans
weer thuis.
