'Ik ben geen type voor de
dienstverlening. Zet mij achter
een lopende band, maar niet in een winkel'
v13
PZC Zaterdag 14 juli 2007
Pieters
ik tegen het psychotische aan zat. Ik reed door
Amsterdam en zag allemaal mannen op de da
ken. Dat waren dus schoorstenen. Mijn angsten
waren zo groot, dat ik niet meer wilde leven. Ik
heb toen zelf een noodarts gebeld. Met pillen
en psychiatrische hulp ben ik er weer bovenop
gekomen.
Tien jaar heb ik geprobeerd een band
met mijn biologische vader op te bou
wen, maar het was niet te doen. Hij is
manisch depressief en heel egocen
trisch. Het duurde heel lang voordat ik inzag
hoe eenzijdig de relatie was. Ik heb geen con
tact meer. Het hoeft niet meer voor mij. Ik heb
lang niet alle antwoorden op vragen die ik heb,
maar veel dingen wil ik ook niet weten. Het
was hun leven en het waren hun beslissingen.
Je moet ook kunnen laten.
Mijn leven werd pas echt leuk na mijn dertigste
toen ik een eigen leven opbouwde in de Staats
liedenbuurt in Amsterdam. Ik wist wie ik was,
kreeg steeds meer rollen en ontmoette mijn gro
te liefde Han.
Eind 2002 voelde ik me weer depressief wor
den. Ik was moe en zag aan m'n gezicht en
ogen dat het niet goed was. Allerlei onderzoek-
jes volgden. Pap4 was de uitkomst. Dat is kan
ker. Liever ziek dan depressief, dacht ik. Het is
echt een verschil of je diep ongelukkig, depres
sief en angstig bent of gelukkig en doodziek in
een nieuw huis met je grote liefde.
Ik stond voor de spiegel en zag mijn totaal ver
anderde lichaam. Ik voelde dat ik door de ogen
van m'n moeder keek. Goh, dacht ik, wat ben
ik een volwassen vrouw...
De angst voor de dood schoot af en toe als een
snerpende pijn door me heen, maar daar was
wel mee te dealen. We gaan allemaal, is het
niet nu dan over dertig jaar. In de eeuwigheid
is het niets. Ie krijgt een diep besef van de
vluchtigheid. Dat geeft meer ruimte voor liefde,
rust en beschouwing. Ik heb nog nooit met ie
mand zulke intieme gesprekken gehad als toen
met Han.
Toen ik de operaties, bestralingen en chemothe
rapie had overleefd, wilde ik met kinderen wer
ken. Ik werd overmand door zo'n EO-gevoel.
Na een jaar is dat echt wel weg. Het dagelijkse
leven haalt je terug naar allerlei onbenullighe
den. Dan heb ik het niet over mijn werk, dat
doe ik met hart en ziel, maar wat er allemaal bij
komt kijken... Het reizen, een hele avond in
een jurk zitten, sociaal doen met mensen. Te
gen veel verzoeken zeg ik nee. Ik hou niet van
spelletjes en presentaties.
Dat heeft ook een keerzijde. Achterafheb ik ge
hoord dat ik een bepaalde rol niet heb gekre
gen omdat ik niet bankable was: ik was niet be
kend genoeg. Daar zijn die televisiespelletjes
goed voor. Het zij zo. Ze zijn niets voor mij.
Ik ben ook geen type voor de dienstverlening.
Zet mij achter een lopende band, maar niet in
een winkel. Ik heb vroeger eens een sinaasap
pel naar een vrouw gegooid. Nog geregeld voel
ik de aanzet tot agressie, maar ik kan m'n drift
nu beteugelen.
Ik doe nu vooral wat ik wil doen. Op m'n twin
tigste was ik heel ernstig, nu krijg ik schijt aan
de dingen. Over de rol van Kniertje in Op Hoop
van Zegen volgend jaar, heb ik echt moeten na
denken. Ze is net als prostituee Blonde Greet
een volkse vrouw, maar dat is dan ook de enige
overeenkomst. Kniertje gaat heel diep met haar
verdriet en pijn. Ik wist niet of ik dat wel wilde.
Na enige bedenktijd heb ik ja gezegd. De groot
ste overwinningen heb ik behaald op mezelf
Voordat ik Kniertje ben, speel ik eerst in de mu
sical Verplichte Figuren. Ik zou ook nog wel
graag in een speelfilm willen spelen of een nor
se politie-inspecteur in een televisieserie. Een
dominante, enge moeder lijkt me ook wel wat
Ik hoef niet rijk of beroemd te worden, als ik
hier maar kan blijven wonen, tussen de mussen
en kinderen die op de brug nabibberen van
hun sprong in het water. Toen ik vier jaar gele
den vanuit Amsterdam naar Beets verhuisde
had ik van die waanideeën over het platteland:
hoe moet dat dan? Nou, gewoon."
Ellen Pieters: „Op m'n
twintigste was ik heel
ernstig, nu krijg ik schijt
aan de dingen."
