De taaiheid van actrice
v12 I
Zaterdag 14 juli 2007 PZC
Als je als acteur moet kunnen putten uit levenservaring, kan Ellen Pieters elke rol spelen.
De actrice en zangeres overwon verlies, angst en een diepgewortelde onzekerheid.
„Mijn leven werd pas echt leuk na m'n dertigste." Toen moest kanker nog komen.
Ellen Pieters,
actrice en zangeres
Geboren in 1964 in Purmerend. Getrouwd
met acteur Han Oldigs.
- Na mavo, havo en vwo rondt ze in 1991 de
Kleinkunstacademie in Amsterdam af. Daar
na gaat ze aan de slag bij het radioprogramma
Spijkers met Koppen en het televisieprogramma
Klokhuis.
Ze verwerft bekendheid bij het grote publiek
in het programma Kopspijkers waar ze Maxi
ma, Rita Verdonk, Karla Peijs en andere be
kendheden imiteert.
- In 2000 en 2001 staat ze op de planken met
avondvullende cabaretprogramma's. Daarna
volgen diverse rollen in komedies. In de musi
cal komen de zang- en acteertalenten van Pie
ters volledig tot hun recht.
- In 2004 wordt ze genomineerd voor de John
Kraaykamp Musicalaward voor de beste vrou
welijke hoofdrol in de musical Merrily Roll
Along. Afgelopen mei viel haar dezelfde nomi
natie ten deel voor haar rol als Blonde Greet
in de musical Wat Zien Ik.
Het komende seizoen is Pieters te zien in de
musical Verplichte Figuren. Daarna beginnen de
voorbereidingen voor Op Hoop van Zegen,
waarin ze de rol van Kniertje zal vertolken.
Ellen
door Monique de Knegt foto's Phil Nijhuis
Rijtjeshuis met een Japanse min.
Een doorkijkje naar een polder
landschap verklapt de oer-Holland-
se omgeving. Ellen Pieters eet ker
sen, is even Blonde Greet uit de
musical Wat Zien Ik, maar vooral zichzelf.
Dertig jaar is ze op zoek geweest naar haar be
staansgrond. Onderweg imiteerde ze op televi
sie prinsessen en politici in Kopspijkers, speelde
ze leuke, gekke wijven in Klokhuis en veroverde
harten en prijzen als musicalster.
„Hoor ik hier wel?, dacht ik als kind. Ik voelde
me helemaal niet thuis bij mijn ouders, oudere
broer en zussen. Ik zag er niet alleen anders uit,
ik was ook totaal anders. Pas als ik gekke stem
metjes nadeed, werd ik gezien. Ik dacht dat het
echte leven een film was en de televisie echt. Ik
wilde actrice worden en ging ervan uit dat ie
dereen dat wilde.
Een ongeconcentreerd en dromerig kind was
ik. Ik observeerde iedereen en verzon hele ver
halen. Een driftkop ook. Ik herinner me dat ik
een spiegel aan diggelen heb geslagen en dat ik
naast een invaljuf ging staan en met snerpende
stem zei: IK HAAT U. In de derde klas kreeg ik
het letterlijk aan de stok met jufFrouw Pen. Ik
ben toen weggelopen, waarna mijn moeder
met de juf ging praten. Bij terugkeer zei ze: je
hebt gelijk, het is een rotwijf
De nieuwe school was mijn redding. Jij moet
toneel gaan doen, zei meester Gilles Dam. Op
het toneel kon ik bewijzen dat ik besta. Toen ik
voor het eerst een voorstelling zag, Cyrano de
Bergerac met Ko van Dijk en Guus Hermus in
Carré, was ik een jaar van slag. Het was iets ma
gisch voor mij.
De discrepantie tussen waar ik was en wat ik
wilde, was levensgroot. Ik moest veel angsten
overwinnen. Als je zegt dat je iets wil, ben je
chantabel. Dan moet je laten zien wat je wil.
Over de mavo heb ik vijfjaar gedaan. Daarna
deed ik havo en vwo. In het eindexamenjaar
werd mijn moeder ziek. Borstkanker, uitge
zaaid. 56 jaar was ze. Ik heb een jaar voor haar
gezorgd. Toen ze voelde dat ze het niet zou ha
len, werd ze heel depressief
Mijn moeder was een dominante, daimerige
vrouw. Als het aan haar lag, kwam ik het huis
niet meer uit. Ik vond het heel zielig voor haar,
maar ik weet nog dat er een punt was dat ik
dacht: ik ga er niet in mee, ik moet verder.
Ik deed auditie op de Toneelschool maar werd
afgewezen. Terecht. Ik zat zo in mezelf opgeslo
ten. Ik ging naar de Kleinkunstacademie, een
verademing. Hier trof ik levendige relnichten
in plaats van studenten met intellectuele bespie
gelingen over drama dat ik aan den lijve onder
vond. Hier kon ik zingen! Zang is een ingang
tot je gevoel.
Toch was ik heel bang. Als je het gevoel hebt
dat er iets wezenlijks niet klopt en iedereen
zegt dat je gek bent, kun je niet vertrouwen op
je intuïtie. Ik was heel onzeker over mezelf Ik
wantrouwde vrouwen en had veel mannen en
relaties om bevestigd te worden in het leven.
Na de Kleinkunstacademie kon ik aan de slag
bij het radioprogramma Spijkers met Koppen en
Klokhuis op televisie. Het was na een uitzen
ding dat ik de man ontmoette die vroeger pleeg
kind bij ons was. Sinds de dood van mijn moe
der had ik heel af en toe contact met hem.
Ik was 4 toen hij als 20-jarige het huis verliet.
Mijn herinneringen bestonden voornamelijk
uit foto's. Die avond vroeg ik hem hoe hij het
gezin als pleegkind heeft ervaren. Wil je dat
echt weten, zei hij, ik ben je biologische vader...
Ik dacht dat mijn hoofd eraf viel! Ik hield hem
ook echt vast. Ik wist ook meteen dat het klop
te wat hij zei. Alle puzzelstukjes vielen in el
kaar. Eindelijk wist ik waarom ik anders was
dan anderen.
De eerste maand was ik heel euforisch. Toen ik
anderen wilde vertellen hoe de vork in de steel
zat, bleken mijn oudere zussen het al te weten.
Ze hadden al die tijd niets durven zeggen. Mijn
vader wist het niet. Ik heb het hem verteld met
in mijn achterzak een briefje met het nummer
van de ambulance. Het was niet nodig.
Ik heb daarna een heel hechte band gekregen
met mijn vader. We zijn naar het Okurahotel
geweest en zijn samen dronken geworden. Het
viel me op hoe vol hij was van mijn moeder,
hij adoreerde haar en wilde eigenlijk niets we
ten van wat er was gebeurd.
Na de ontsteltenis werd ik heel depressief Ik
was heel boos op m'n moeder dat ze het nooit
had verteld. Die depressie heeft twee jaar ge
duurd. Ik ben wel blijven werken, uit plichtsbe
sef. Dan had ik op zaterdag Kopspijkers en werd
ik op maandagochtend wakker van de zenu
wen voor de volgende uitzending.
Op een gegeven moment ben ik gestopt omdat
