Wat een mens overkomt en ondergaat
RUDEN RIEMENS FOTOGRAFIE
vogelgalerij
Marjan
Berk
1 v7
PZC Zaterdag 14 juli 2007
reerd (Het geld stond ogenblikkelijk op mijn re
kening!), zodat ik hiermee verdere vragen uit de
weg ging. Iedereen blij. En eventueel belangstel
lenden onder de lezers, ik ben nu geen pensioen-
loze freelancer meer, ik ben een dame met naast
haar AOW een prettig pensioentje, die het bord
'TE KOOP' van haar huis mocht halen. Dat staat
nu in de douche.
Ook de belasting kreeg haar deel, hetgeen maakt
dat ik weer dubbel tevreden ben met de straat
verlichting en de uitbreiding van de asfaltering
van ons wegennet. En ook het goede doel wordt
niet vergeten. Ik zal u daarover nader berichten.
Maar eerst ga ik een hele week naar mijn lieve
lingsvriendin in Bretagne, waar ik met de buik
omhoog ga liggen nagenieten van al dat oerge-
weld dat over mij is losgebarsten.
P.S.: Het is wel curieus hoeveel mensen weten wat
ik met mijn in de schoot geworpen duiten moet
doen. Zij-bieden aan het voor mij te beleggen,
zodat ik over twee jaar het dubbele bezit. Aardig
hé?
Het is wat je noemt vijf voor twaalf;
omineuze woorden die aan het eind
van Wereldoorlog II uit de mond van
Hitier kwamen. Hij doelde daarmee
op zijn enge, op het nippertje door Werner von
Braun en consorten ontwikkelde griezelige ge
heime wapens, de Vi en V Nu is het een beetje
vreemd dat uw columnist op dit moment in
haar leven een associatie krijgt met die enge Hit-
Ier. Maar ik moet over precies vijfentwintig mi
nuten deze column mailen, anders bent u in het
weekend verstoken van mijn bescheiden bijdrage
onder de prachtige foto van Ruden Riemens.
Daarom deze rare woorden, want hier zit een
verwilderd zojuist vijfenzeventig jaar geworden
vrouwtje. En dat feest werd gisteren gevierd in
de spiksplinternieuwe Openbare Bibliotheek van
Amsterdam. Ja, ik weet het, de Bieb in Middel
burg is ook niet lelijk en die in Nijmegen mag er
zeker zijn en nu zwijg ik nog over de Bieb in
Apeldoorn, maar wat hier tot stand is gebracht,
is werkelijk prachtig!
Maar dat zal de lezer worst zijn, de lezer wil weten
hoe het voelt om van de ene op de andere dag een
goed in haar slappe was zittend oudje te zijn. Nu,
dat voelt raar. Want eigenlijk voelt het helemaal
niet. Geld voelt niet, je kan het niet eten en je kan
er niet op slapen. Ik zal proberen een en ander on
der woorden te brengen.
Koortsig en luid blaf-hoestend deed ik vorige
week de voordeur van mijn kantoor open. Daar
stond Robert ten Brink, in zijn kielzog een in
drukwekkende cameraploeg. „Marjan! lij hebt
een miljoen gewonnen!", riep hij vrolijk en stapte,
gevolgd door de cameraman die ijverig mijn ont
hutste facie filmde, over de drempel. Ik laat ook
niet vlug mensen buiten de deur staan. Maar ik
riep direct: „Dat kan niet. Maak dat je zuster wijs.
Ralph Inbar is dood, God hebbe zijn ziel!" Maar
Robert bleef aandringen en na een kwartier aan
dringen ging ik het nog een beetje geloven ook.
Hoewel ik nog steeds bang ben dat er een vergis
sing in het spel is en ik alles weer moet terugstor
ten.
Daarom heb ik vlug mijn vijf kinderen en mijn
zeven kleinkinderen de toegestane giften gegi
