Meer meren in
Eten van onleesbare kaart
v26
Zaterdag 14 juli 2007 PZC
I
ver
>1
REIZEN
door Derk Bolt
Ik ben voor de derde keer in Oekraïne. Ditmaal op stap met
een groot aantal Nederlandse stellen en hun caravans. Ons
reisdoel is De Krim. Van alle belevenissen maak ik een se
rie programma's. Een overzichtelijk streven, lijkt mij.
Nou is het reizen door de voormalige Sovjetrepubliek bepaald
geen kattenpis. De wegen zijn erbarmelijk, de voorzieningen
zeer beperkt en de taal onbegrijpelijk. Vooral dat laatste wordt
gaandeweg problematischer.
In een paar grote steden verstaat men nog wel eens een woord
je Engels of heeft een restaurant de menukaart in een westerse
taal. Maar over het algemeen zijn de taaidrempels hoog, zeer
hoog. De mensen in Oekraïne gebruiken het cyrillische schrift.
Dat betekent dat het geschrevene voor mij onleesbaar is. Een
route volgen is dan al moeilijk, maar probeer eens in een weg
restaurant een stukje kip te bestellen. Een ramp!
Ergens tussen Poltava en Zaporizhzhya besluiten we dat het
tijd is voor de lunch. We hebben honger en dorst en er komt
een restaurant in het vizier. Van buiten ziet het ding er nog
wel redelijk uit, maar binnen is het een donkere houten hut
met een toonbank en een paar tafeltjes.
We vragen om een menukaart. Uiteraard krijgen we een exem
plaar in het Oekraïëns. Zonder veel overtuiging vraag ik nog
naar een kaart in het Engels, maar het antwoord is 'njet' in al
le toonaarden.
Wat staat de hongerige mens nu te doen? De kaart is zeer uit
gebreid, maar volstrekt onlees
baar. Je zou als een soort Russi
sche roulette op goed geluk een
paar gerechten kunnen aanwij
zen en die bestellen. Hoe groot
dan de kans is dat je iets eet
baars op je bord krijgt, weet ik
niet. Ik ga over tot een andere tactiek. Bij de bestelling probeer
ik voor te doen wat ik wil hebben. Het gemakkelijkst lijkt mij
een uitsmijter met ham. Eerst imiteer ik de kip, dan haal ik bij
het achterwerk een zogenaamd ei tevoorschijn. Al mimend
breek ik het en laat het ei in de pan glijden. Een plakje ham is
bij mij een paar keer knorren en dan tussen duim en wijsvin
ger een heel dun plakje uitbeelden.
Mijn acteerprestatie heeft niet overtuigd. Er ontstaat verwar
ring bij het bedienend personeel. Omdat iedereen nu kippen,
koeien, varkens en salades gaat zitten nadoen is het al gauw
een gekkenhuis van belang. Ik krijg zin in een zakje chips. Die
kun je in elk geval zo vanaf de toonbank pakken.
Dan valt mijn blik op een 'glossy' die op een ander tafeltje ligt.
Een blad over eten en drinken. Ineens moet ik denken aan de
oude afhaalchinees bij ons in Rhenen. En trouwens ook aan al
le Costa-eethuisjes in Spanje. Wat moesten wij vroeger lachen
om de menukaart van dat soort gelegenheden. Voor analfabe
ten, noemden wij dat toen vanuit de hoogte. Maar hier in dit
Oekraïense eethuisje begrijp ik pas hoe ver zij hun tijd vooruit
waren. De gefotografeerde menukaart. Duidelijke prenten van
biefstuk met frites en sla. Of schnitzel met aardappel en geva
rieerde groente. Zelfs een uitsmijter ham stond op de foto.
Tjonge, wat zou ik nu hier een moord doen voor een dergelij
ke menukaart. Misschien dat ik nog iets kan goedmaken met
dat Oekraïense kookblaadje.
Al bladerend komen we diverse ingrediënten tegen die wij
graag willen zien samengaan in een gerecht. Zo bestellen wij
allen gebakken ei, met tomaat, courgette en kaas. Vooral om
dat dit de enige producten zijn waarvan de foto's in de horeca-
special staan. Vijftien minuten later staat het eten dampend
op tafel. Het is heerlijk. Een zeer geslaagde actie. Ik weet pre
cies wat ik ga doen als ik thuiskom. Ik maak foto's van alles
wat ik lekker vind. Daarvan stel ik dan een overzichtelijk boek
je samen met
Bij de bestelling
doe ik voor
wat ik wil hebben
Jmt jM.
Derk fotografeert voortaan zijn favoriete eten.
foto CPD
smakelijke ge
rechten. Bij
culinaire taal
problemen
heb ik zo al
tijd een oplos
sing bij de
hand. Een fo
to zegt, geloof
ik, meer dan
duizend woor
den. Ik weet
niet of het
waar is, maar
in dit geval
smaakt het
wel een stuk
beter.
Het Gardameer en de meren
van Caldonazzo en Levico
zijn populaire
vakantiebestemmingen in
Italië. In dit deel van
Trentino liggen echter ruim
driehonderd meren, waarvan
de meeste onbekend, klein
en intiem zijn.
tekst en foto's Gerard Chel
Gek is dat toch, het is re
delijk mooi weer en er
staat een licht briesje,
maar bijna niemand
waagt zich op het water. Alles en
iedereen blijft langs de kant, op de
camping, in het hotel. Geeft niet,
want zo hebben wij alle ruimte
om met ons zeilbootje het meer
van Ledro te ronden.
Maar eerlijk is eerlijk, soms is het
ook op het water tjok- en tjokvol
zegt onze stuurman, die luistert
naar de naam Faiko en uit
Leeuwarden komt. Leuk vakantie
baantje!
Als de Italiaanse vinken echt dood
uit de lucht vallen, is het druk op
het meer en daar is Faiko's baas
weer blij mee, want dan zijn alle
kano's, zeilboten, catamarans, surf
planken en waterfietsen verhuurd.
Sinds kort heeft het meer ook een
zeilschool waar je in een 'optimist'
de eerste beginselen van het zeilen
krijgt bijgebracht. Is er geen wind,
dan wandel of fiets je rond het
meer. Op een redelijk begaanbaar
pad dat langs de oevers slingert.
Op een moutainbike klaren wij de
ze klus in krap drie kwartier. Het
kan veel sneller, maar wij stoppen
regelmatig om even over het fraai
glinsterende donkerblauwe water
te staren. In de omgeving zijn ove
rigens meerdere routes voor moun
tainbikes uitgestippeld, zelfs eentje
die langs het front van de Eerste
Wereldoorlog voert.
Eigenlijk is het op 650 meter hoog
te gelegen Ledro-meer niet direct
hét voorbeeld van een klein, rustig
en onbekend meertje in het grote
Trentino. Het is al wat jaartjes
pleisterplek voor vele Nederlan
ders die bezit nemen van de cam
pings. Niet voor niets is Faiko inge
huurd. Toch heeft het niet de mas
saliteit van het 15 kilometer verder
op gelegen Riva del Garda, want
de dorpjes rondom het meer, zoals
Pré, Molina, Mezzolago, Pieve en
Bezzecca zijn grotendeels zichzelf
gebleven. En dat maakt een ver
blijf er wel zo aangenaam.
Bezzecca is voor de Italianen zelf
ook een geliefd oord, want hier
werden ooit de Oostenrijkse over
heersers verslagen wat de opmaat
zou zijn voor - vele jaren en een
wereldoorlog later - de definitieve
overheveling van Trentino naar Ita
lië. Loopgraven getuigen nog van
de strijd.
Interessant is zeker ook een wan
deling door het kleine natuurge
biedje d'Ampola waar het water
Het meer van Toblino met op de achtergrond het gelijknamige kasteel.
infographic- FSvDijk
bedekt is met fraaie waterlelies,
kikkers zich op de bladeren wagen
en op de oevers orchideeën
groeien. En leerzaam is een be
zoek aan het Palafitte-museum
waar een stukje van een prehisto
risch palendorp is nagebouwd.
Noordelijker van Ledro zijn talrij
ke meren die minder toeristisch
zijn. Lago di Tenno bijvoorbeeld,
een meer met een groot cirkelvor
mig kiezelstrand. Druk en vol bij
de entree, rustig en leeg wanneer
je wat verder loopt. Een mooi rus
tig meer, althans als wij er zijn, is
dat van Cavedine, met enkele klei
ne grasstrandjes die zowaar wor
den bewaakt. De weg ernaar toe is
al een bijzonderheid: dwars door
de steenmassa's (Marocche) van
Dro. Alsof een grote hand alle ber
gen heeft verpulverd en de brok
stukken niet heeft opgeruimd. Fas
cinerend landschap.
Daar vlak boven ligt het meer van
Toblino, met op een schiereilandje
een mooi gerestaureerd kasteel. Pri-
vébezit en restaurant, dus helaas
niet te bezichtigen. Zoals je in het
meertje ook niet mag zwemmen,
ter bescherming van flora en fau
na. Met de bus laten we ons door
de Val di Tovel slingeren naar het
gelijknamige meertje, op bijna
1.200 meter hoogte. Vroeger rood
gekleurd door een micro-organis
me, door de jaren heen hebben al
gen de overhand gekregen en is
het water er zoals overal. Prachtig
landschap om er te wandelen,
zwemmen kan en mag, maar
warm is anders.
Dan is het meer van Molveno, al
hoewel op 1.000 meter hoogte,
toch nog net ietsje aangenamer.
Het is het op een na grootste meer
van Trentino. Het op de noord
oever gelegen stadje Molveno telt
diverse toeristische voorzieningen
en het stadje zelf lijkt bijna een
groot hotel, maar het heeft geluk
kig iets kleinschaligs behouden.
En het meer is de rust zelve. Hier
heb je nog volop de ruimte om zo
wat in je eentje te kanoën. Nage
noeg de hele, redelijk steil oplopen
de, westelijke oever is alleen te
Molveno
Molveno
