Media
Tina gaat nog steeds
niet verder dan een zoen
cv
5APO T;:KER
PZC Donderdag 12 juli 2007 1_9
Een hernieuwde kennisma
king met Tina na vijftien
jaar leert dat het blad bij
zonder weinig is veran
derd. Dezelfde soort verhalen, de
zelfde soort post (Tina-lezeressen
hebben nog steeds de neiging zich
zelf als melig te typeren) en dezelf
de soort strips. Wilde ieder tiener
meisje niet ooit alles doen wat
Noortje, de meest bekende strip
heldin van Tina, op de achterkant
ook deed? Ging Noortje met een
spijkerbroek in bad zodat die strak
ker ging zitten, dan deed je dat als
lezeres ook.
Tina richt zich op meisjes tussen 9
en 13 jaar. „Meisjes op de basis
school. Meisjes die voor het eerst
verliefd zijn, die bijna ongesteld
worden en die veel tijd met hun
vriendinnen doorbrengen. Zulke
meisjes zijn er nog steeds volop,
maar het zijn er wel wat minder
dan vroeger", geeft hoofdredacteur
Femmigje Krijbolder (30) toe.
„Vroeger was het bijna vanzelfspre
kend dat je als meisje de Tina las,
nu niet meer."
Niet voor niets is het blad vanaf
1980 inhoudelijk enigszins gewij
zigd. Er moest een band met de le
zeres worden opgebouwd. Zo ver
schijnt sinds 1983 wekelijks een le
zeres op de voorkant. Ook is er
meer ruimte voor verhalen en brie
ven van lezeressen en minder
ruimte voor strips. „Het is
half-half tegenwoordig. De helft
bestaat uit strips, de andere helft
uit redactionele bijdragen", aldus
Krijbolder.
Wekelijks vraagt Tina bekende Ne
derlandse kinderboekenauteurs,
zoals Francine Oomen, Jacques
Vriens, Mirjam Mous en Carry
Slee om een bijdrage. Ook minder
Natuurlijk, de maatschappij
verandert. De jeugd wordt
sneller volwassen en stort
zich vroeger in de wereld
van seks, ;drugs en
rock-'n-roll. Behalve het
Tina-meisje. Het Tina-meisje
leest. Al veertig jaar.
door Bregje Lampe foto's CPD
bekende schrijvers zoals Victoria
Farkas komen aan bod. Zo worden
de Tina-lezeressen spelenderwijs
bekend met de Nederlandse kin
derliteratuur. Dat is niet alleen pe
dagogisch verantwoord, want vol
gens Krijbolder worden die verha
len grif gelezen. „Wij doen voort
durend onderzoek naar onze doel
groep. We gaan naar scholen en
nodigen lezeressen uit voor ge
sprekken. Steeds blijkt weer dat de
verhalen en de strips op nummer
één staan."
Mode en beauty, dé pijlers van de
meeste vrouwenbladen, vinden de
Tina-lezeressen volgens Krijbolder
minder interessant. „Daar is onze
doelgroep nog maar in beperkte
mate mee bezig. Er zijn wel meis
jes van die leeftijd die druk zijn
met make-up, kleding, uitgaan en
seks, maar die lezen andere bla
den. De Fancy of zo, die op een
iets oudere doelgroep mikt."
Het Tina-meisje is een echt
basisschoolmeisje. Ze ligt
liever met de nieuwste Ti-
na op de bank dan dat ze een dis
cotheek bezoekt. Aan seks doet ze
nog niet. „Wij gaan niet verder
dan verkering en een zoen", aldus
El www.tina.nl
Krijbolder. Zelf las ze vroe
ger ook de Tina. Van haar
ouders had ze een abonne
ment gekregen. Tina is een
blad dat het moet hebben
van abonnementen, mo
menteel zijn er 75.000
abonnees. In de losse
verkoop is het tijdschrift
moeilijk te vinden.
Bijkomend voordeel
van al die abonnemen
ten zijn de trouwe le
zeressen. De Tina-le-
zeres is het type dat
wekelijks enthou
siast mailt hoe blij
ze wel met is met
haar lijfblad. Op de
redactie komen
honderden mail-
tjes per week bin
nen.
De inhoud van die mailtjes is ei
genlijk het enige dat door de ja
ren heen echt is veranderd. De
schrijfsters gebruiken meer En
gelse woorden en stellen min
der medisch getinte vragen.
„Informatie over ongesteld
heid en dergelijke kun
nen lezeressen tegen
woordig zelf op inter
net vinden", weet
Krijbolder.
Blijkbaar is de pro
blematiek rond
om verliefd zijn
op het vriend
je van je bes
te vriendin of
het organiseren van
een verjaardagsfeest - om
maar wat te noemen - van alle tij
den.
door Sanne Terlouw
en Jan Terlouw
Aflevering 13: Waarin Olivier vertelt
over een huiveringwekkende gebeurtenis
T ob Reders heeft een gemakkelijk leven. Hij
I heeft geld genoeg, hij werkt op los-vaste uren
1 als adviseur bij een farmaceutisch bedrijf, hij
jogt wat, hij werkt wat in de tuin, hij kookt
inmiddels af en toe en met een zeker plezier en hij
geniet van zijn vrijheid. Zeven jaar heeft hij
onschuldig in de gevangenis doorgebracht - een
vreselijke tijd die nooit meer uit zijn geheugen kan
worden gewist en die hij nu nog steeds dagelijks
probeert te compenseren door precies te doen
waar hij zin in heeft. De tijd in de gevangenis
heeft hem zijn huwelijk gekost, maar het heeft
hem een diepe vriendschap met zijn dochter
opgeleverd. De zwartgalligheid, die niet past bij
zijn karakter maar door de omstandigheden was
binnengeslopen, komt niet vaak meer aan de
oppervlakte. Dat Leonie bij hem is komen wonen,
heeft daar zeker aan bijgedragen. Het is moeilijk
chagrijnig te zijn met haar in de buurt. Bovendien,
ze accepteert het niet van hem, ze laat het gewoon
niet toe en dan is het reuze lastig om neerslachtig
te blijven.
Een paar dagen later kondigt Leonie telefonisch
aan dat ze iemand mee naar huis brengt.
'Wil je mij uit de buurt hebben?' vraagt Job.
'Nee, integendeel, ik wil graag dat je kennis maakt
met Olivier.'
'Olivier? Kennis maakt? Wat klinkt dat plechtig.
Als vader bedoel je? Moet ik vragen wat zijn
vooruitzichten zijn?'
'Nee zeg, kom op. Hij heeft een verhaal te
vertellen. Ik wil graag dat je het hoort.'
'Wat voor verhaal?'
'Dat hoor je vanavond wel. Tot later.'
Hij ziet ze aan komen fietsen en doet de deur vast
open. Wat had Olivier verwacht? Job is achter in
de veertig, hij heeft een sportief figuur en een
open blik. 'Zeg maar Job,' zegt hij hartelijk.
Ze gaan naar binnen en wisselen wat
beleefdheden uit. Olivier vertelt over zijn studie.
Job vertelt over zijn adviseurswerk bij McManner,
wat per slot van rekening een farmaceutisch
bedrijf is en Olivier moet interesseren, en die gaat
er heel vakmatig op in.
Als ze aan tafel zitten, zegt Job dat hij van Leonie
heeft begrepen dat Olivier met een probleem zit.
'Ik wil niet beweren dat wij dat kunnen oplossen,
maar soms lucht het op er eens met vreemden
over te praten.'
Olivier vertelt, eerst aarzelend, maar na een poosje
meer op zijn gemak, het hele verhaal van de
moord op zijn moeder. Ook Job heeft over de zaak
gelezen. Wat ziet de jongen er slecht uit. Iemand
om je zorgen over te maken, vindt Job. Leonie lijkt
begaan met hem. Of is ze verliefd?
'En nu is er iets gebeurd,' zegt Olivier nauwelijks
hoorbaar. Tets heftigs. Iets griezeligs. En ik heb
geen idee wat ik ermee moet. Zaterdagavond was
ik alleen in het huis van mijn ouders. De bel ging.
Het was al tegen half elf Ik deed open. Er stonden
twee mij onbekende kerels op de stoep. Ze zagen
eruit als zware jongens. Bijna tegelijkertijd
drongen ze naar binnen. Een was groot en blond
en een had van dat stekelige haar, donker. De
blonde was de echte engerd. Hij liep een beetje
mank. Hij greep me bij mijn trui en duwde me
tegen de muur, terwijl de ander de voordeur dicht
deed. Waar is de poet? vroegen ze. Ik had geen
idee waar ze het over hadden en dat zei ik ook. De
man die me vast had, trok een pistool. Ik was echt
bang. Toen stompte een van die kerels me hard in
mijn buik. En daarna vroegen ze het nog een keer
en nog een keer. Ik was als de dood dat het pistool
per ongeluk af zou gaan. En dat Marisa - mijn
zusje van zestien - thuis zou komen.
Maar het ergste komt nog. "Het blonde meisje dat
hier woont," zeiden ze, "dat schatje met die grote
ogen, daar gaat het heel erg slecht mee aflopen als
jij hier ook maar iets van tegen de politie zegt. We
komen over een week terug en dan ga jij ons
precies vertellen waar de poet is." En toen waren
ze weg.'
'Aan wie heb je dit verteld?' vraagt Job.
'Aan helemaal niemand. Zelfs aan mijn vader niet.
Die is trouwens in Duitsland voor zijn werk.'
'En wanneer is de week van die kerels voorbij?'
'Zaterdag, dus ik heb nog even te tijd. Maar wat
moet ik doen? Ik kan toch niet riskeren dat die
beulen Marisa te pakken krijgen. Hoe kan ik haar
beschermen? Moet ik naar de politie? Wat moet ik
in vredesnaam doen?'
Morgen aflevering 14. Job en Leonie gaan zich
ermee bemoeien
Van Jan Terlouw en
Sanne Terlouw zijn eerder
verschenen De charmeur
en Venijn.
