De Lachclub
RUDEN RIEMENS FOTOGRAFIE
laat licht
Marjan
Berk
v7
PZC Zaterdag 7 juli 2007
Lezers van deze column weten dat ik in in
nig samenlevingsverband werk met mijn
trouwe hulp Maria de Fatima, mijn Portu
gese interieurverzorgster die mij al zesen
twintig jaar stofvrij houdt.
Daarnaast beoefenen wij op de ochtenden dat Fati
ma, in de wandeling Faatje genoemd, mij komt as
sisteren de edele ochtendgymnastiek, om tien
over negen 's ochtends op Nederland 1 zeer des
kundig gedemonstreerd. Wij zijn dan ook gewel
dig fit, hetgeen bij Fatima leidt tot grondig hoog-
werken bij het ramen zemen en bij mij tot op de
dag van vandaag tot het vermogen diep te bukken.
Maandag waren wij weer ijverig bezig alle instruc
ties nauwgezet op te volgen. Wij moesten aan het
eind bij de ontspanningsoefeningen op de grond
plaatsnemen.
Met enig gekreun en gesteun lukte het ons de op
dracht uit te voeren. We rekten en strekten ons
op verantwoorde wijze. Toen kregen we de repor
tage aan het eind van de uitzending te zien. We
kregen inzicht in de lachtherapie. Lachen, dat
moesten we. Eerst gewoon hahaha zeggen. Dan zo
lang en hard hahaha zeggen tot wij op organische
wijze buikschuddend over de grond zouden rol
len.
De opdracht werd moeiteloos volbracht. Bij het ge
zicht van mijn kleine kogelronde Faatje, die braaf
'hahaha' riep tegen de leraar op de buis kostte het
mij geen enkele moeite een hevige lachbui te ont
wikkelen.
De buurman die op zijn rijdende rolstoel op de ga
lerij mijn kantoorflat passeerde, stopte bij het ge
luid van schaterlachende vrouwen. Hij drukte zijn
neus tegen de ramen en kreeg ook aandrang tot
bulderen bij de aanblik van Faatje en buurvrouw
die zittend op de grond voor de televisie zich op
de dijen sloegen van pret.
Dit was nog eens wat anders dan pingpongen of
koekhappen. Onze lever schudde krachtigIk her
inner mij uit de tijd dat ik bij de padvinderij was,
dat ons internationaal opperhoofd Lord Baden Po
well al riep, dat lachen zo gezond is voor je lever.
Ik kan het iedereen aanraden. Voor de buitenge
woon matineuze kijkers is het mogelijk om kwart
voor zeven al mee te doen aan Nederland in Bewe
ging.. Dat nu is mij te vroeg, dan ben ik nog bezig
alle achterstallige kranten door te knagen. Maar na
het nieuws van negen uur ben ik helemaal gereed
voor de warming up en de cardiovasculaire oefe
ningen, om van de been- en rompoefeningen
maar te zwijgen. En wanneer de reportage aan het
eind van de uitzending over de lachtherapie gaat,
dan kan onze dag niet meer kapot. Wanneer de
grondoefeningen klaar zijn dan is het een visueel
genot te zien hoe mijn mollige Faatje zich van de
platte grond verheft. Hoe komt iets wat van natu
re zo rond is geschapen weer op de hoefjes... het
is iedere keer weer een wonder.
Ook ik kruip altijd eerst wat ontregeld rond voor
het mij lukt door het vastgrijpen van een stoelleu
ning weer verticaal te geraken. Ik dank de Heer
dat niemand heeft bedacht een real-life-soap te
maken van het leven van een dame van zekere
leeftijd en haar trouwe Faatje.
PS. Na het schrijven van deze column hoorden wij
tot onze ontsteltenis dat dit programma van de
buis is gehaald.
