w<y
ST
v16
Zaterdag 30 juni 2007 PZC
Een bejaard echtpaar staat hand
in hand bij de bakkerij. Vooro
vergebogen naar de vitrine, be
kijken ze samen wat voor brood
je ze zullen nemen. De liefde
straalt er vanaf. „Prachtig", zucht Inge Bos
veld (45) als zij de twee oudjes ziet.
„Een leven lang bij elkaar. Het zou mooi
zijn als mij dat ook was gelukt."
Bij Bosveld liep alles anders. Ze is twee
keer gescheiden en moeder van zes kinde
ren met verschillende vaders. Een paar jaar
geleden is Bosveld een scheidingsbemidde
lingsbureau begonnen, met als belangrijk
ste missie: houd kinderen uit de vuurlinie
als je gaat scheiden.
De ervaringsdeskundige erkent dat die
boodschap een beetje raar klinkt uit haar
mond, maar ze wil voorkomen dat men
sen dezelfde fouten begaan als zij. „Zeker
bij mijn eerste scheiding, ik was 29, heb ik
er géén seconde bij stilgestaan wat dat
voor de kinderen betekende. Emotioneel
was ik een wrak, ik had veel verdriet. Er
was slechts één graadmeter: hoe gaat het
op school? Goed, oké, dan hebben de kin
deren geen problemen."
Haar dochter Denise (24), die bij haar moe
der werkt en gesprekken met kinderen
voert, herinnert zich die scheiding nog
goed. „Ik was 9, mama stond tegen de
muur in de kamer. Ze moest heel erg hui
len, ik had haar nog nooit zo verdrietig ge
zien. Ik voelde dat er iets heel ergs ging ge
beuren."
Denise had veel vragen, maar kreeg nauwe
lijks antwoord. „Als kind hobbel je overal
achteraan. Je ouders nemen ingrijpende be
sluiten die jij acuut moet opvolgen." Ze
moest bij haar vader wonen en kreeg een
stiefmoeder die haar niet leuk behandelde,
's Avonds in bed huilde ze uit bij haar lie-
velingsbeer. Denise glimlacht: „Die knuffel
ligt nog steeds bij mij in bed. Ik kan echt
niet zonder die beer."
Dat haar kinderen last hebben van veel on
verwerkt verdriet, merkt Bosveld vooral
aan haar zoon, nu 23 jaar. „Hij is nog
steeds zo verschrikkelijk kwaad! De biologi
sche vader van mijn kinderen heeft het
contact verbroken. Mijn zoon voelt zich in
de steek gelaten. 'Waarom hou je niet
meer van mij? Wat heb ik als kind mis
daan?'" Denise knikt instemmend. Ook zij
herkent die emoties.
Uit recent onderzoek blijkt dat kinderen
van gescheiden ouders meer problemen
krijgen dan kinderen uit complete gezin
nen. Ze hebben last van angsten en depres
sieve gevoelens, vertonen eerder agressief
of crimineel gedrag. Ook is de kans groter
dat zij gaan roken, blowen of drinken, zo
blijkt uit 'Scheidingskinderen', een om
vangrijke studie van socioloog Ed Spruijt
van de Universiteit Utrecht. In opdracht
van de Raad voor de Kinderbescherming
nam hij de gevolgen van scheidingen on
der de loep.
Jaarlijks krijgen 70.000 thuiswonende kin
deren te maken met een echtscheiding.
Vooral als de breuk gepaard gaat met veel
conflicten, krijgen ze problemen. Een
kwart van alle echtscheidingen verloopt
problematisch. Jaarlijks zijn daar zeker
20.000 kinderen bij betrokken. Bijna 35
procent van die kinderen heeft geen of am
per contact met één van de ouders. Dat is
meestal de vader. Moeders staan er alleen
voor en verliezen vaak hun grip op de kin
deren.
Kinderen betalen een hoge prijs
als hun ouders besluiten uit
elkaar te gaan. Dat besef dringt
steeds meer door, onder invloed
van verontrustende
ontwikkelingen en de
gewijzigde tijdgeest.
De hulpverlening aan
kinderen van gescheiden
ouders floreert.
door Carine Neefjes
Gezien deze schrijnende cijfers zou je ver
wachten dat ouders wel honderd keer na
denken voor zij de handdoek in de ring
gooien. Maar volgens socioloog Spruijt
wordt het belang van kinderen nog steeds
ernstig onderschat. „Alles draait om die
ouders. Zij willen zichzelf kunnen ont
plooien, zij willen weer gelukkig zijn en
vinden dat ze recht hebben op geluk. Ik
noem dat 'consumentisme'. We leven in
een tijd dat alles te koop is. Genieten kan,
dus moet het ook. We moeten aan onze
trekken komen. Dat is voor scheidende
ouders belangrijker dan het welzijn van
hun kinderen."
Die hang naar zelfontplooiing stamt uit de
jaren zeventig. In 1971 kwam de eerste echt-
scheidingswet die het mogelijk maakte dat
echtelieden op basis van 'duurzame ont
wrichting' het huwelijk konden verbre
ken. Voor die tijd was dat absoluut onmo
gelijk.
Onder invloed van de kerk en de sociale
controle van families, was echtscheiding
uit den boze. Overspel was de enige, ge
gronde reden om een huwelijk te ontbin
den. In noodgevallen, als er bijvoorbeeld
sprake was van geweld, werd het motief
van 'overspel' gebruikt om toch te kunnen
scheiden. Besmuikt werd er gesproken
