Geld en werk
Regeling auto van de zaak nog ingewikkelder
3
5 APOTHEKER
PZC Vrijdag 29 juni 2007 I 21
FISCAAL
door
Wil Vennix
Voor de auto van de zaak
moet fors worden bijbetaald.
Oneerlijk, vinden velen. De
regeling verandert, maar
wordt er niet eenvoudiger
op.
Een van de meest gehate be
lastingen is de heffing over
het privégebruik van de au
to van de zaak. Het kabf-
net wil vanaf volgend jaar de bijtel
ling voor zuinige auto's verlagen.
Of het milieu daar iets mee op
schiet, is de vraag. Zeker is wel dat
de regeling er nóg ingewikkelder
door zal worden.
De fiscale bijtelling wegens privége
bruik van de auto van de zaak is
een tamelijk botte regeling. Tenzij
de werknemer aantoont dat hij
niet meer dan 500 km per jaar pri
vé rijdt (zie kader), wordt simpel
weg 22 procent van de catalogus-
waarde van de auto bij het loon ge
teld. Er wordt in het geheel geen
rekening gehouden met aspecten
als de ouderdom van de auto, het
aantal kilometers dat per jaar gere
den wordt en de verhouding tus
sen privé en zakelijk gebruik.
Ook doet het er niet toe of de auto
onmisbaar is voor de uitoefening
van de dienstbetrekking (voor een
vertegenwoordiger bijvoorbeeld)
of in feite puur een beloningsin
strument is, bovenop het loon in
geld. Gevolg is dat de bijtelling
voor sommigen feitelijk te laag en
voor anderen juist (veel) te hoog
is.
Die botheid is tegelijkertijd de
kracht en de zwakte van de rege
ling. De kracht omdat dit de rege
ling uitvoerbaar houdt voor de fis
cus. De huidige chaos bij de Belas
tingdienst zou nog veel groter wor
den als de regeling veel fijnmazi-
illustratie Job van Celder
ger zou zijn. En de zwakte omdat
een uniform bijtellingspercentage
onmiskenbaar onrechtvaardig is.
Bovendien vormt dit systeem een
stimulans voor werknemers en
hun gezinsleden om het privége
bruik op te voeren. De auto staat
er toch, de fiscale prijs is al vol
daan en extra rijden kost dus
niets. Dat werkt dus volstrekt te
gengesteld aan het overheidsbeleid
om, uit milieu- en mobiliteitsoog
punt, het aantal autokilometers
trachten te beperken.
De vraag is of de vergroeningsplan-
nen van Balkenende-4 daar veran
dering in zullen brengen. Staatsse
cretaris De Jager van Financiën wil
de bijtelling wegens privégebruik
voor bepaalde zuinige auto's vanaf
komend jaar verlagen naar 12 a 14
procent.
Allereerst roept dit de vraag
op hoeveel extra admini
stratieve lasten dit weer
gaat opleveren voor het bedrijfsle
ven. Sinds 1 januari 2006 heeft
de wetgever de controle op de
bijtelling wegens privége
bruik grotendeels overgehe
veld naar de werkgevers.
De huidige regeling roept
al een berg papierwerk
op, maar dat wordt nog
erger als er verschillende
bijtellingspercentages
gaan gelden.
Die extra bureaucratie
klemt des te meer nu niet
bij voorbaat vaststaat dat
de verlaagde bijtelling voor
zuinige auto's een positief ef
fect heeft. Er zal binnen het
bestaande leasewagenpark ze
ker een verschuiving plaatsvin
den naar zuinigere auto's. Maar
wie sluit uit dat dit tevens leidt tot
méér auto's van de zaak? Juist in
het goedkopere segment zal een
auto van de zaak door het lagere
percentage immers eerder dan
thans het geval is voordeliger wor
den dan een eigen auto rijden en
kilometers declareren.
In een markt waarin steeds meer
gevochten wordt om personeel,
kan de 'zuinige auto van de zaak'
wel eens een populair beloningsin
strument worden. En hoe zuinig
is een zuinige auto waarmee onbe-
Ceen bijtelling
Als de werknemer aantoont
dat hij met de auto van de
zaak jaarlijks niet meer dan
500 kilometer privé heeft gere
den, vervalt de bijtelling. Alle
ritten tellen hiervoor mee, ook
van het werk naar bijvoorbeeld
de tandarts of een winkel.
Bovendien worden hoge eisen
gesteld aan het bewijs. Een slui
tende kilometeradministratie,
ondersteund met een agenda
met afspraken, is de beste aan
pak. Uiteraard moet de admini
stratie niet onderuit gehaald
kunnen worden door niet-aan-
sluitende tankbonnen, garage
nota's of verkeersovertredin
gen.
Andere manieren om het be
wijs te leveren, halen het soms
wel voor de rechter, maar de
Belastingdienst wil er meestal
niet in mee en dus is het niet
verstandig het daar bewust op
aan te laten komen.
Aanvankelijk zag het ernaar uit
dat de werkgever moest beoor
delen of zijn werknemer wel of
niet voldeed aan deze 500 kilo-
metergrens. Dat is gelukkig
niet doorgegaan. In plaats daar
van kan de werknemer bij de
Belastingdienst een 'verklaring
geen privégebruik' aanvragen.
Tenzij de werkgever had moe
ten weten dat het niet snor
zat, is hij dan gevrijwaard van
naheffingen. Ook als later blijkt
dat de werknemer toch over
de 500 kilometergrens heen
gaat.
Voor bestelauto's gelden onder
voorwaarden wat soepelere re
gels.
perkt privé kan worden gereden
'zonder dat het iets kost'?
Mr. W.j.M. Vennix FB is vennoot bij
De Beer Accountants Belastingad
viseurs te Tilburg
door Sanne Terlouw
en Jan Terlouw
Van Jan Terlouw en
Sanne Terlouw zijn eerder
verschenen De charmeur
en Venijn.
Aflevering 4: Waarin Klaartje een
gevaarlijk spel speelt
Klaartje nam vaker dan de anderen de
avonddienst waar van de apotheek. Ze had
geen gezin of vriend en zei dat ze het niet
erg vond om 's avonds te werken. Een makkelijke
prooi was ze, zo 's avonds alleen in de apotheek.
Was het dan een wonder dat ze medelijden had
gekregen met de bleke jongeman die op zulke
avonden dikwijls een praatje kwam aanknopen?
Natuurlijk liet Klaartje hem niet binnen, ze
spraken elkaar alleen door het ruitje, hij op de
bank onder het loket. Waarschijnlijk wist ze best
dat het link was. Apothekersassistentes worden
voor dergelijke mannen gewaarschuwd. Die willen
uiteindelijk maar één ding: morfine.
De morfine lag veilig in de kluis en er werd
nauwkeurig bijgehouden hoe groot de voorraad
was. Op een avond pakte Jimbo, zoals hij zich aan
haar had voorgesteld, Klaartjes hand toen ze hem
door het loket een plastic bekertje met koffie
aanreikte. Hij streelde haar vingers met
onstuitbare passie en ze liet het toe. Toen hij haar
vingers een voor een in zijn mond begon te
stoppen, zwichtte ze en deed de deur voor hem
open. Staande tussen de medicijnkasten die hen
aan het oog van passanten onttrokken, bedreven
ze de liefde en daarvan werd Klaartje zo week dat
ze Jimbo voor zijn vertrek zonder morren een
morfinesetje toestopte. Een onopvallend doosje
met daarin een spuit en een flesje met het
verdovende middel. Sinds die tijd kwam Jimbo
altijd langs, en natuurlijk ook binnen, als Klaartje
dienst had. Klaartje wist dat de ontdekking van de
diefstal nabij was en dat er geen enkele uitweg
voor haar was. Maar zoals hij aan verdovende
middelen, was zij verslaafd geraakt aan zijn
aanraking en lieve woordjes.
Op een ochtend moest de inhoud van de kluis
worden gecontroleerd. Klaartje beet alle tien haar
vingernagels af terwijl Louise telde.
'Wat gek,' hoorde ze haar mompelen. 'Er is
minder morfine dan in het boek staat. Hoe kan
dat?'
'Gewoon opnieuw tellen. Je vergist je natuurlijk,'
zei Janine van achter het bureau.
'Nee echt. Kijk jij dan!'
Klaartje kon zich nauwelijks verroeren. Om niet
verdacht te lijken, moest ze natuurlijk ook
verbaasd zijn, dus wist ze zichzelf op een of
andere manier naast Louise te krijgen. Samen met
Janine telden ze de flesjes na.
'We zullen wel een vergissing maken,' zei Klaartje
zwakjes.
'We moeten onmiddellijk mevrouw van der Geest
er bij halen,' zei Louise paniekerig.
'Ik wil hier niets mee te maken hebben,' zei Janine
kattig. 'Ik weet zeker dat ze meteen mij weer zal
verdenken.'
Louise riep Antoinette erbij.
"Vergis je je niet?' vroeg die.
'Ja, 't is vast een vergissing,' zei Klaartje zwakjes.
'Nou nee,' zei Janine nijdig.
Antoinette overzag de situatie en zuchtte diep. Er
was maar één verklaring: diefstal. Dat maakte haar
razend, vooral omdat de dief haar dwong iets te
ondernemen en ze had geen idee wat. Hoe moest
ze dit oplossen? Ze had neiging om woedend te
gaan schreeuwen, maar beheerste zich. Hou je
hoofd erbij, zei ze streng tegen zichzelf Denk na.
Politie natuurlijk. Maar meteen de politie bellen
was ook zo wat. Misschien kon ze maar het beste
gewoon vragen of iemand er meer van wist. Dat
deed ze en het knalrode hoofd van Klaartje gaf het
antwoord.
'Kom even mee naar mijn kantoor, Klaartje,' zei
ze.
Snikkend liep Klaar achter haar werkgeefster aan.
'Vertel me alles maar meteen,' zuchtte Antoinette.
En Klaartje vertelde alles.
'Je weet dat ik je moet ontslaan,' zei Antoinette.
'En dat ik de politie moet inschakelen.'
De klap voor de apotheek was groot. Politie in de
zaak, Klaartje die mee moest naar het bureau.
Haar ontslag daarna. Ze probeerden het uit de
publiciteit te houden, en dat lukte redelijk, maar
voor de sfeer in de apotheek was het funest. En
het was alsof de klanten dat roken. Ze hadden
geen zin hun pijnstillers en vitaminepreparaten te
kopen in een apotheek met een verziekte sfeer.
Thuis was Cees er met zijn aandacht niet bij. Dat
Antoinette problemen had, leek hem nauwelijks te
raken. Het maakte haar boos, en het verwijderde
haar ook van hem.
Nee, het ging beslist niet goed.
Morgen aflevering 5. Olivier ontmoet een vriend
in de trein
