Opening expo
sluit Artie Picnic af
Elk nummer ontvouwt weer een andere, onvermoede wereld
Zestien enorme foto's
herinneren aan festival
van kunst Zonnemaire.
Overdonderend concert
Louis Sclavis tijdens
jazzcruise Veerse Meer.
PZC Maandag 25 juni 2007 37
Een van de zestien foto's op PVC-doek van de 'drive-by' fototenstoonstelling. foto Marijke Folkertsma
door Ali Pankow en
Ton van den Nouweland
ZONNEMAIRE - „Het was een gigan
tische logistieke onderneming.
Achttien plekken met op maat ge
maakte kunst, is niet niks," zo
blikt organisator Jaap Verseput te
rug op het gisteren in Zonnemaire
afgesloten Artie Picnic, het 'heden
daags fietsfestival op Schou-
wen-Duiveland.'
Een weekeinde vol beeldende
kunst, theater, verhalen, discussie,
muziek, dans, fotografie, video en
film. Het was mooi en vooral veel.
Verseput: „De reacties van het pu
bliek waren ook dat men het alle
maal wel ingewikkeld vond. De
mensen willen toch gewoon om
tien uur dit en om elf uur dat gaan
zien. Daar moesten we maar eens
over nadenken."
Als hoogtepunten van Artie Picnic
noemt Verseput - met excuus aan
de andere kunstvormen - twee
muziekacts. „Limoncella, vier vrou
wen met zang, viool, bas en tap-
dance, is toch een bijzondere
groep. En jazzgitarist Anton Goud-
'De mensen willen toch
gewoon om tien uur dit en
om elf uur dat gaan zien'
smit. Daar gaan we nog heel veel
van horen."
Zaterdagavond hadden de jazzlief
hebbers dan ook geen aanmoedi
ging nodig om een tweede toegift
af te dwingen van gitarist Goud-
mit en zijn makkers Trujillo, Vier
dag en Vink. Het concert was een
grandioze afsluiter van de eerste
dag, waarop Versput moeilijke mo
menten had. Om tien uur zaterda
gochtend bijvoorbeeld toen toen
de eerste bui losbarstte en de hele
festival in het water dreigde te val
len. Weer speelde in veel gevallen
een rol. Tenslotte golden de weers
omstandigheden als belangrijke in
spiratiebron voor de kunstenaars
die gedurende een jaar bij toer
beurt in een caravan op het erf bij
Verseput aan de Schapenweg in
Zonnemaire vertoefden. De resul
taten waren dit weekend her en
der langs de Schouwse dreven te
vinden. Bij de watergang aan de
Verseputsweg bijvoorbeeld, nam
Maurice Meewisse zijn bezoekers
letterlijk in de boot om met hen
een aardige einde te roeien naar
de regeninstallatie verderop.
Verscholen tussen het gras aan de
Dreischorsche dijk prijkten de
brommers en pony's van Sander
Zweerts de Jong omlijst met een
geluidsdecor van ingetogen klassie
ke muziek.
Rineke Kraaij ontving de bezoe
kers in Noordgouwe op het erf bij
de meestoof van impresario Hans
Kik om uitgebreid over het weer
te praten.
Artie Picnic werd gistermiddag af
gesloten met de opening van de
'drive-by'-fototentoonstelling
langs de Schapenweg Zestien fo
to's van drie bij vier meter op
PVC-doek, alle met een relatie tot
het landschap waarin ze staan. Bij
wijze van openingsact zou de Ant
werpse fanfare Think of One in
hun bus/boot langsrijden. Maar ge
zien de nattigheid vond de ope
ning plaats in de schuur van Verse
put. Het fotoproject Agri-Cult is
nog tot 25 augustus te zien.
Louis Sclavis (links) en Francesco Bearzatti. foto Cerda Schnell
door Rolf Bosboom
VEERE - In de sluizen van Veere
wachtte een verrassing. Op de ka
de stonden acht leden van het
Nieuw Trombone Collectief klaar,
gekleed in witte pakken, en ver
welkomden de jazzliefhebbers
met de eerste twee delen van het
verstilde Music for a wilderness la
ke van de Canadese componist R.
Murray Shaeffer. De trombones
klonken soms als misthoorns in
het landschap; het geluid kwam
door de verspreide opstelling van
de spelers van alle kanten, octofo-
nisch als het ware. De koeien in
de nabijgelegen wei namen welis
waar de wijk, maar het merendeel
van de schepelingen hoorde het
ademloos aan.
De neiging bestaat om bijzondere
gebeurtenissen te herhalen, met
het risico dat het daardoor minder
bijzonder wordt. Muziekpodium
Zeeland durfde, na het succes van
vorig jaar, wel een tweede editie
van de jazzcruise Bateau Ivre aan.
De rondvaartboot Lady Madeleine
vertrok gistermiddag vanuit thuis
haven Middelburg voor een vaar
tocht van bijna vijf uur over het
Veerse Meer, met onderweg in to
taal vier concerten.
Organisator Willem Kniknie had
alle vertrouwen in een succesvolle
herhaling, want het - lang niet ge
makkelijke - programma kon wed
ijveren met dat van vorig jaar.
Toen stond saxofonist Ravi Coltra-
ne prominent op het affiche; deze
keer was de Frans saxofonist en
klarinettist Louis Sclavis de grote
naam.
Minder vertrouwen had Kniknie
in het weer. Na de inscheping be
kende hij dat hij dagenlang 'neuro
tisch' naar de buienradar had ge
tuurd. Voor de zekerheid was het
programma in zijn geheel naar be
neden verplaatst. Deze keer dus
helaas geen charmant verwaaien
de klanken op het bovendek,
maar de liefde voor de muziek is
niet iedereen een nat pak waard.
Een. hachelijke safari door
de muziek, tot ver over
de grenzen van de jazz
De boot was nauwelijks vertrok
ken of Guus Janssen zette zich ach
ter het klavecimbel, door Kniknie
'hét jazzinstrument par excellen
ce' genoemd. Janssen geselde op
karakteristieke wijze het klavier
en liet, ondanks de kale klank van
het instrument, een veelheid aan
stijlen horen, inclusief zelfs een
blues die al snel ontspoorde in de
richting van onder meer een boo
gie woogie, zonder dat het ont
aardde in een klankenbrij. Elke
noot bleef te onderscheiden in de
muzikale waterval die Janssen
keer op keer liet ontspringen.
Halverwege de middag was het de
beurt aan Tetzepi: een bigband,
maar dan anders. Het enorme col
lectief ('bigtet' noemen ze zich
zelf) - veertien man, en dan was
dirigent Wouter Hakhoff niet
eens meegekomen - speelt even
onalledaags als overtuigend, vol
blaasgeweld.
Saxofoniste Esmée Olthuis noem
de het spelen op een varend po
dium 'een extra dimensie'. Zij
trok de vergelijking met het nieu
we Bimhuis, waar het Amsterdam
se stadsgewoel als achtergrond fun
geert. „Dit heeft ook iets bijzon
ders."
Was Tetzepi's muziek al avontuur
lijk te noemen, die van de bemin
nelijke Louis Sclavis was dat in het
kwadraat. Het begon al overdonde
rend en de anderhalf uur die volg
de was een hachelijke safari door
de muziek, tot ver over de gren
zen van de jazz, van een ingeto
gen ballade over het leven aan de
waterkant tot en met trommel-
vliestreiterende rockritmes. Naast
zijn begeleidingsband had Sclavis
als gast de Italiaanse tenorsaxofo
nist Francesco Bearzatti meege
bracht. Die toonde zich, gepassio
neerd spelend, een volwaardige
sparringpartner.
Met elk nieuw nummer ontvouw
de Sclavis weer een andere, onver
moede wereld. De opvarenden lie
ten zich gewillig meevoeren.
