Bevallen
v13
PZC Zaterdag 23 juni 2007
euthanasie
viel ze in coma. Haar graf ligt in Noels ach
tertuin. „Ik mis haar enorm. De liefde voor
haar is geen aangeleerde emotie, maar zat
al voor het ongeluk gevangen in mijn hart.
Naast haar is een plek gereserveerd waar ik
straks kom te liggen."
De christelijke gemeenschap is flink geval
len over Noels doodswens. „Ik krijg veel
brieven van gelovigen die zeggen dat ik
het niet moet doen." Zo schreef de aartsbis
schop van Canterbury hem dat het leven
'een gift van God is die we niet mogen be
handelen als bezit dat we mogen houden
of weggooien'.
Noel is het daar niet mee eens: „Mijn ge
loof gaat dieper dan dat van vele christe
nen. Ik praat straks met Hem en Hij met
mij, daar heb ik geen tussenpersonen als
een dominee of bisschop bij nodig. Ik heb
het vermogen om mijn eigen beslissingen
te nemen van Hem gekregen. Jezus wist
ook dat hij voortijdig zou sterven, God zet
te zijn zoon op aarde in de wetenschap dat
hij aan het kruis zou eindigen. Is dat geen
hulp bij sterven?"
Sommige bewoners van Mahlow, dat bin
nen Brandenburg valt, treuren allerminst
over Noels plannen. Een website voor neo
nazi's verkneukelt zich over zijn geplande
euthansie: 'Niemand zal hem missen. Als
hij gelooft dat hij zichzelf moet doden,
dan graag. Wij houden hem niet tegen'.
Het Duitse nieuwsprogramma Panorama
toonde een neonazi die reageerde: „Wij
vinden het best als-ie naar Zwitserland
gaat en daar zijn karkas begraaft." Het
wrijft zout in de wonden van een bescha
mende zaak die illustreert hoezeer het
rechtsextremisme nog leeft in delen van
de ex-DDR.
Lokale politici in Duitsland hebben ge
schokt gereageerd. Matthias Platzeck,
hoofd van de deelstaat Brandenburg, riep
Noel op van gedachten te veranderen:
„Brandenburg heeft je nodig. Je geeft ons
moed, je bent een inspiratie."
De Britse Jamaicaan mag dan letterlijk heb
ben stilgezeten, figuurlijk heeft hij bergen
verzet. Meerdere malen is hij naar Pots
dam gereisd om antiracismeprojecten en
demonstraties te steunen. Afgelopen de
cember nodigde hij een bekeerde neonazi
en haar vijf kinderen uit in zijn huis om sa
men kerst te vieren, en vorige maand pu
bliceerde hij een autobiografie met hulp
van Robin, een goede vriendin. Noem het
mijn Leven is vooralsnog alleen in het
Duits te verkrijgen maar Noel is nog druk
bezig het oorspronkelijke Engelse manu
script in eigen land te verkopen. Toen het
boek in april in Potsdam werd gelanceerd,
kon hij zelf niet aanwezig zijn. Zoon Ne
gus (29) nam zijn plaats in.
„Negus groeide op in Amerika, dus ik had
nooit een sterke band met hem. Het was
geen vader-zoonrelatie. Hij is erg emotio
neel sinds hij weet dat ik mijn leven ga
beëindigen. Hij roept steeds vaker dat hij
zo trots op me is en niemand kent die ster
ker is dan ik."
De nuchterheid waarmee Noel spreekt,
weerspiegelt hoe de emoties hem nu ont
breken. „Het heeft geen zin om achter te
blijven voor Negus en hij weet dat. Hij is
in de bloei van zijn leven. Ik heb de mijne
gehad."
STANDPLAATS
door
Frank Hendrickx
Bevallen is leuk. Dat heb ik in Amerika geleerd: it's
fun. Van mijn vrouw heb ik iets anders geleerd.
Bevallen is een marteling die om onverklaarbare
redenen over het hoofd is gezien door de Geneef-
se Conventie. Ze hoopt vurig dat de wetenschap het ooit
mogelijk maakt dat mannen het karwei kunnen overne
men. Dan hoeven onze dochters er niet aan te geloven.
In de VS begrijpen ze weinig van die angst voor het ba
ren. „Hier vragen vrouwen al om een ruggenprik als de
zwangerschapstest positief uitvalt", vertelde een vriendin.
Pijn hoort niet meer bij bevallen. Het moet een happe
ning zijn, liefst bijgewoond door ouders, schoonouders,
vrienden en andere cheerleaders. De prik van de peridur-
ale anesthesie maakt het allemaal mogelijk.
Mijn vrouw is nog niet helemaal geïntegreerd. Ze heeft
Nederlandse boeken waarin staat dat er nadelen zijn ver
bonden aan de ruggenprik. Ze wilde dan ook liever niet
verdoofd worden. Dat maakte van haar een rariteit in het
ziekenhuis. Op de gang hoorden we verpleegsters fluiste
ren over 'die vrouw' in kamer vier: „Ze doet het zonder
verdoving." We vertelden dat in Nederland een onver
doofde bevalling standaard is. Een medewerker van het
ziekenhuis vroeg zich af of het misschien diende als een
vorm van geboortebeperking, een variatie op het Chinese
verbod om een tweede kind te krijgen. „Wie wil er nog
een tweede kind krijgen als je het eerste zonder verdo
ving moet baren?"
Niet alleen de verdoving maakt dat baren in Amerika
'firn' is. Ziekenhuizen concurreren met elkaar om zoveel
mogelijk bevallingen binnen te halen. Het ene ziekenhuis
heeft diners bij kaarslicht in de aanbieding, de ander een
jacuzzi, de volgende een gratis masseur. Ons ziekenhuis
was ons aanbevolen door meerdere kennissen. Iemand
noemde het 'een soort Sheraton'. „Ik heb na de bevalling
gesmeekt of ik langer mocht blijven." Toen mijn vrouw
met hevige weeën haar intrek nam in het ziekenhuis
stond de televisie in de kamer aan. Geen verpleegster die
er aan dacht om de aflevering van Law Order uit te zet
ten. Mijn hersenen stonden van de zenuwen al lang op
stand-by, dus uiteindelijk moest mijn vrouw tussen de
weeën door vragen of'dat ding' alsjeblieft uit kon.
Niet meer gestoord door de verwikkelingen bij Law Or
der, verliep de bevalling van ons dochtertje voorspoedig.
Het was pijnlijk en uitputtend, maar mijn vrouw kon het
wonder zonder ruggenprik volbrengen.
Daarna leerde ik nog iets: bevallen in Amerika is ook busi
ness. Amper twee uur na de geboorte van onze dochter
kreeg mijn vrouw, op dat moment alleen op de kamer,
haar eerste bezoek. Het was Mary van de financiële afde
ling. Mary kwam met een zakelijk voorstel: als mijn
vrouw nu via creditcard of cheque de rekening van 8.600
dollar zou betalen, kreeg ze een korting van 30 procent.
Het was een eenmalig aanbod.
Mijn vrouw was nog groggy, maar wakker genoeg om de
deal af te slaan. Voorafhadden we namelijk gevraagd naar
de kosten van ons ziekenhuis, annex Sheraton. Voor de
geïnteresseerden: een gewone bevalling kost 3.973,45 dol
lar, een keizersnede 6.195,15 dollar. Tenminste, dat was
ons verteld.
Even later zat ik bij Mary op de kamer om af te dingen op
mijn vrouw en pasgeboren dochtertje. Ze hield voet bij
stuk. „Uw kind kost 1.200 dollar", zei Mary, terwijl ze de
monstratief op haar rekenmachine tikte. „Uw vrouw kost
7.400 dollar. Dat maakt samen 8.600 dollar." Ik wierp te
gen dat mijn vrouw een gewone bevalling had gehad.
Zonder complicaties. Zelfs zonder ruggenprik! Uiteinde
lijk betaalde ik met mijn creditcard 3.943,45 dollar, de prijs
die we vooraf te horen hadden gekregen. Mary zou gaan
overleggen met haar baas.
Een week later stuurde het ziekenhuis nog een extra reke
ning van 1.000 dollar voor de twee dagen die mijn doch
tertje na de bevalling in het ziekenhuis moest blijven.
Daarmee stond het vast: mijn vrouw en kind waren vol
gens het ziekenhuis 4.973,45 dollar waard.
Veel geld, maar als u het mij vraagt een koopje.
•1 V*.
einde aan zijn leven laten maken in een euthanasiekiiniek in Zwitserland. Kleine foto links: Noel Mar-
- ï-
Ks-,1
