Onder
vrienden in
Geen kangoeroe te zien
v30
mm A m V
In het Oostenrijkse
Lammertal vrezen ze dat de
trend van te zachte winters
zich doorzet. Daarom
focussen ze zich op de
zomer en het voor- en
najaar, want het gebied in
het Salzburger Land heeft
actieve toeristen veel te
bieden.
Zaterdag 16 juni 2007 PZC
REIZEN
door Derk Bolt
Om de kilometer
waarschuwt een bord
voor dit beest
Een zoektocht in Australië kan eigenlijk niet zonder, maar
we hebben er na een dag of tien nog niet een gezien. Op
zoek naar de vader van een meisje dat in Nederland
woont, kom ik terecht in een plaatsje in het westen van dit
enorme continent. Het binnenland is prachtig.
We rijden door een indrukwekkende omgeving. Dalen zijn
echt dalen. Diep en steil. Bergen zijn echt bergen. Grillig en
woest. Tussendoor komen we in dorpjes met een paar huizen
en meestal een kerk. Die kleine plaatsen zijn stuk voor stuk
hetzelfde. Een bocht in de weg, een plaatsnaambordje en daar
is weer een benzinepomp, een postkantoor en een restaurant.
Het is allemaal eenvoudig, overzichtelijk en vooral heel origi
neel.
De zoektocht naar de vader is afgerond en we rijden terug
naar de grote kustplaats Perth, een kilometer of 300. We zoe
ken nu alleen nog naar dat ene, typische beeld van Australië.
En uitgerekend dat kunnen we niet vinden.
Het ergste is dat ze overal worden aangekondigd. Om de kilo
meter staat er wel een bord met de mededeling dat dit beest
de weg over kan steken. Sterker nog, je moet wel een blinde
ezel zijn wil je dit schepsel niet om de minuut over de weg
zien springen. We zijn uiteraard stand-by.
We raken steeds gefrustreerder. We zoeken naar iets dat vol
gens elke Australiër absoluut niet over het hoofd te zien valt:
de kangoeroe! Ik heb deze hopper nog nooit gezien en ik vind
het niet minder dan mijn recht
dat ik hem nu in Australië tegen
kom. Bovendien moet hij in de
reportage. Maar het lukt niet.
Het gemis bepaalt de stemming
in de auto. We kunnen het ei
genlijk over niets anders hebben
dan over dat enorme beest dat in grote kuddes als een plaag
over het Australische continent zou trekken. In elk dorp stap
pen we uit bij de convenience store, een soort delicatessenzaak
voor gewone mensen. Alles wat ze daar verkopen is lekker. De
producten zelf geteeld, de eieren zelf geraapt en de koffie ei
genhandig gemalen. Je moet echt oppassen dat je je niet door
lopend volpropt.
Steeds vragen we naar de mogelijke aanwezigheid van kangoe
roes. Maar omdat men hier van een kangoeroe duidelijk niet
opkijkt, krijgen we weinig bruikbare aanwijzingen. Als we ze
ker willen zijn, kunnen we het beste nog een 1.000 kilometer
doorrijden naar een woestijngebied dat bekend staat om zijn
overvloedige kangoeroepopulatie. Dat doen we dus niet.
Steeds moedelozer rijden we voort door de outback die, bij de
nadering van Perth, al snel gecultiveerder gaat ogen. Wanneer
we de skyline in de verte ontwaren weten we dat we verslagen
zijn. Op een dode slang na, geen wild beest gezien.
Die avond beklaag ik me daarover bij de receptionist van ons
hotel. Verbijsterd kijkt hij me aan. Hoe is het mogelijk dat wij
geen kangoeroe hebben gezien? Je struikelt er in dit deel van
Australië gewoon over. En wij werken bij de televisie?
De man belooft ons dat we morgenochtend, nog voor onze te
rugreis, getrakteerd zullen worden op een fors aantal kangoe
roes.
De volgende ochtend vroeg gaan we op pad. De camera in de
aanslag. Ik ben er zeker niet van overtuigd dat het nu wel gaat
lukken, maar het is onze laatste kans. Na een halfuurtje zoe
ken vinden we de plaats waar de dieren moeten bivakkeren.
En jawel, het klopt. Eindelijk. Overal hoppen ze vrolijk rond.
Het zijn er zéker vijftig in alle maten. Kleintjes in de buidel en
indrukwekkend grote ouders. Het lijkt wel een Disneyfilm. En
inderdaad, je moet weten waar je ze zoeken moet.
In Nederland in de dierentuin, maar hier in Perth ga je ge
woon naar de gemeentelijke begraafplaats. Een prima spotters-
plek voor kangoeroeliefhebbers. Nu nog even bedenken hoe ik
de grafstenen er tussenuit monteer.
Kangoeroes binnen aaibereik.
Foto GPD
St. Martin
tekst en foto's Ronald Vrugteman
Het Lammertal ligt vrij centraal in het Salzburger Land en talrijke attracties in de omgeving
zijn goed te bereiken met de auto:
Vesting Hohenwerfen (34 kilometer) Een prachtige burcht, die een goed beeld geeft van
hoe het er vroeger aan toe ging. Dagelijks is er een indrukwekkende roofvogelshow met
onder meer adelaars, valken en gieren.
Lammerklam (15 kilometer) Diepe ravijnen, grilli
ge rotswanden en fascinerende watervallen in
I >- Salz und Kelten am Durrnberg (38 kilometer) Ple
zier voor het hele gezin onder de grond. Op een su
persnelle glijbaan naar het midden van de berg en
met een vlot varen op het onderaardse zoutmeer.
I Gosausee (17 kilometer) Aan de voet van de berg
Dachstein (2.995 m.) ligt het Gosaumeer en biedt
Kil' jHI een Prachtig panorama.
ene({1 ijsreuzenwereld Werfen (36 kilometer) Nabij het
■--»* Salzburg IS» plaatsje Werfen bevindt zich de grootste ijsgrot ter
NPotHH^mmertal 3RH wereld. De natuur zelf heeft hier prachtige ijssculp-
MWjniM[Mpk* Jjgji» turen geschapen.
OOSTENRIJK
V" www.lammertal.info
www.bike.lammertal.info
-
Steile paden dwingen hardlopers zich even te gedragen als
wandelaars.
