Een spannende dame
RUDEN RIEMENS FOTOGRAFIE
Spectrum v7
waterpassen
PZC Zaterdag 9 juni 2007
Het is weer de maand van het Spannen
de Boek, dat zich in ons land in een
nog steeds groeiende belangstelling
mag verheugen, en dat is wel eens an
ders geweest Vooral de vrouwen weren zich dap
per, Saskia Noon en Esther Verhoef halen droom-
oplagen. Ik heb in mijn pre-pubeneit, en dat is
lang geleden, een groot aantal vooral vertaalde En
gelse thrillerschrijfsters verslonden en nog staan
de vergeelde pocketjes op een achterafplank:
Ngaioh Marsh, Dorothy Sayers, en bovenal natuur
lijk Agatha Christie. Van haar beroemde boek
'Tien Kleine Negertjes' vergat ik steeds hoe het af
liep, zodat ik het weer opnieuw moest lezen. Maar
op een bepaald ogenblik had ik er mijn buik van
vol en ging mijn voorkeur naar het zwaardere
werk. Plotseling kwam er een schrijver, die zo
bloedstollend schreef dat ik het toch weer moest
lezen: 'A kiss before dying', het meesterwerk van
Ira Levin, dat ik las tussen de weeën bij de beval
ling van mijn tweede zoon, hetgeen de uitdrijving
zeer bevorderde!
In de jaren tachtig mocht ik voor het Algemeen
Dagblad thrillerschrijfster Patricia Highsmith inter
viewen. Ik was behoorlijk zenuwachtig, ze had de
reputatie een lastige dame te zijn. Ik had speciaal
voor de gelegenheid haar roman 'Edith Diary' gele
zen plus een aantal van haar korte verhalen en
was diep onder de indruk. Maar het klikte tussen
ons vanaf het eerste ogenblik. Ik had gehoord dat
ze dol op sterke drank was en ik nam haar mee
naar het toen vermaarde restaurant van Ton Fagel
in Ouderkerk aan de Amstel. Ze bestelde een stuk
vlees waarin ze wat ongeïnteresseerd rondprikte,
wijn wilde ze niet, maar de kopstoot, een biertje
met een jonge klare ernaast ging er in als koek.
Duidelijk geanimeerd door ons nationale vocht
vertelde ze buitengewoon grappige verhalen, zoals
over het bezoek van onze beroemde interviewster
Bibeb.
„There was a Dutch journalist, a woman, Bibob
was her name. She interviewed me and Marjan,
she stayed EIGHT HOURS!"
Higsmith's verslag van haar pogingen Bibeb (die
ze hardnekkig Bibob bleef noemen) de deur uit te
werken was buitengewoon geestig, vooral door de
manier waarop zij met een licht dubbelgeklapte
tong van al die kopstoten haar verhaal voordroeg.
Uiteindelijk was zij er in geslaagd Bibeb tot ophoe
pelen te verleiden door met grote nadruk te bewe
ren dat ze nu écht naar het dorp moest om eten
voor haar katten te halen...
Helaas kon ik haar wat het innemen betreft niet
bijhouden, de lezer van deze kolommen weet dat
het eten van een rumboon bij mij al eigenaardig
gedrag veroorzaakt. Tijdens interviews beperk ik
mij uit zelfbehoud tot het drinken van mineraal
water of een kopje thee. Maar op de terugweg van
Ouderkerk aan de Amstel naar het hotel aan de
gracht waar Patricia logeerde, hebben we samen
zitten zingen. We hebben nog lang gepraat over
schrijven en over Milan Kundera, die toen gewel
dig populair was. Zij had nog nooit van hem ge
hoord en ik stuurde haar 'De ondragelijke licht
heid van het bestaan', een boek dat wij allemaal
verslonden. Ze zond mij nog een bedankbrief,
daarna was er geen contact meer. Maar de biogra
fie die Andrew Wilson schreef, 'Beautiful Sha
dow', heb ik verslonden.
