onbekend Toscane
Gedachten onder hoofddoekjes
v34 Prisma
Zaterdag 9 juni 2007 PZC
Blik op Castigtione delle Pescaia.
Ooit werd het gebied geteisterd door muggen en
malaria, nu is de in Toscane gelegen Maremma
een geliefd toeristenoord. Nog niet zo bekend bij
Nederlanders, maar daar komt langzaam
verandering in.
door Koos van Wees foto's CPD
LIZA'S REIZEN
door Liza van Sambeek
Tarzan Village. foto Liza van Sambeek
Het stadhuis van Grosseto.
Na drie dagen lezen, luieren, en genieten op Bali was
het tijd om naar Makassar (voormalig Ujung Pandang)
te gaan. Het eigenaardig gevormde eiland Sulawesi
(voormalig Celebes) is weer een totaal ander eiland dan Java
of Bali. Hier zie je steile gebergten, diepe ravijnen, hoogland-
meren, regenwouden en witte zandstranden.
Onze gastheer, een professor in Makassar, is een klein, druk
mannetje. Hij is eigenlijk de koning van Zuid-Makassar, maar
het koningschap is afgeschaft. Zijn invloed en rijkdom zijn ech
ter nog steeds groot. Tijdens de eerste dag van ons verblijf kre
gen we een rondleiding in het Stella Maris ziekenhuis, een ka
tholiek privé-ziekenhuis waarvan het oude deel nog uit de Ne
derlandse tijd is. Achter de facade van de nieuwe aanbouw zag
ik een armoedig Indonesisch ziekenhuis: twintig patiënten op
een kamer, roestige bedden en bladderende verf.
Na het symposium, waarvoor mijn man als spreker was uitge
nodigd, nodigde de professor ons uit in zijn "Tarzanhuis' nabij
Barru, een stadje vijf uur rijden over slechte wegen ten noor
den van Makassar. In de jungle heeft hij 15 hectare grond. In
een aantal stevige bomen heeft hij vier hutten getimmerd die
door een plankenvloer met elkaar verbonden zijn. In deze so
bere, inderdaad Tarzanachtige omgeving werden wij en ande
re congresgasten ondergebracht.
Een bandje van 65-plussers zorgde voor muziek, schalen eten
werden af- en aangevoerd,
1 kortom dolle pret. Na het
Na het symposium eten ging het ^ezelschap
nodigde de professor ons massaal kaarten. Daar heb
ik de pest aan, maar ik wil-
Ult in Zijn Tarzanhuis de mij niet aan het groeps
gebeuren onttrekken en en
kele vrouwen hebben mij de Makassar-varianten van pesten
en jokeren bijgebracht.
Onderwijl probeerde ik een beeld te krijgen van de gangbare
normen en waarden in dit land. Door de hoofddoekjes heen
drong het goed tot ze door dat wij westerlingen toch wel ande
re ideeën hebben over het leven en de grote levensvragen.
Maar onder die hoofddoekjes wordt net zo stout of aardig ge
dacht als onder een kapsel zonder lapje. Dat wilde men mij,
fluisterend achter de hand, wel toevertrouwen. Naar buiten
toe wordt de islam met overgave gepraktiseerd.
's Morgens om vier uur was er ineens veel lawaai in Tarzan Vil
lage. Het bleek dat het tijd was voor het gebed. Van slapen
kwam niets meer, dus heb ik me maar om vijf uur aan de ont
bijttafel gemeld. De voedselstroom van de vorige avond kwam
weer snel op gang: nasi goreng, vis- en vleesgerechten, pisang
goreng, kroepoek, alles wat wij 's avonds bij de chinees halen
stond hier in alle vroegte weer klaar.
Om negen uur begon het bandje weer te spelen, kwamen de
kaarten weer op tafel en iedereen ging door waar hij de vorige
avond gebleven was. Na deze gastvrije en vooral overvloedige
dagen nokten wij af.
In een fourwheeldrive werden we met drie vrouwelijke artsen
naar het vliegveld gebracht vopr onze vlucht naar Jakarta. In
de beslotenheid van de auto konden de echte gesprekken ge
voerd worden. Theïsme-atheïsme, abortus, anticonceptie en
seksualiteit. Bij mijn reisgenoten leidden mijn westerse stand
punten tot verdeelde reacties. Een van hen begreep het wel en
zag ook veel voordelen van een liberale samenleving, een an
der was er niet gelukkig mee en zou voor ons bidden. Ruim
op tijd waren we op het vliegveld en vervolgden we de reis
naar jakarta waar onze goeie KLM ons weer zou oppikken.
We vertrokken op tijd om vijftien uur later weer in Nederland
te landen. Thuis genoten we een kop heerlijke koffie en van de
volumineuze tuin die tijdens onze afwezigheid een gedaante
verandering had ondergaan.
