Geen dag zonder Marion en Romy
Spectrum v21
PZC Zaterdag 9 juni 2007
Lijken verborgen in de duinen
De 19-jarige Marion van Buuren en haar
1 -jarige dochtertje Romy worden op 8
juni 1997 voor het laatst in leven gezien
in gezelschap van haar gewelddadige
ex-vriend Okan O. De man van Turkse
afkomst, vader van Romy, geldt voor jus
titie direct als hoofdverdachte, maar elk
bewijs ontbreekt.
De ouders van Marion blijven altijd ho
pen en zoeken zelfs tot in Turkije naar
hun kleinkind. Tevergeefs. Okan O., die
altijd blijft ontkennen, sterft een jaar na
de verdwijning aan kanker. Met zijn
dood lijkt een groot geheim het graf in
te gaan.
In de zomer van 2002 biecht de jongere
broer van O., Özgür, aan de ouders op
dat hij weet waar zijn broer Marion en
Romy heeft vermoord en begraven. In
de duinen tussen Bergen en Egmond
worden begin augustus op zijn aanwijzin
gen inderdaad de lichamen gevonden.
Nadat de rechtbank Özgür vrijspreekt
wegens medeplichtigheid, wordt hij in
2004 in hoger beroep veroordeeld tot
twee jaar cel, waarvan drie maanden
voorwaardelijk. Door een justitiële fout
blijft Özgür tot april 2007 op vrije voe
ten. Pas op 10 april verdwijnt de man
achter de tralies. Bijna tien jaar na de
verdwijning van Marion en Romy.
Hans en Corrie van Buuren bij het graf van hun vermoorde dochter en kleinkind.
Het is nu precies tien jaar later. Tien jaar zonder Marion en Romy.
Vermoorde dochter en kleinkind. Oneindige liefde, vertaald in
eindeloos verdriet. Bij Hans en Corrie van Buuren hult elke lach zich
in een traan. „Een goede dag krijgt hooguit een zesje. Nooit meer
een acht."
door Gerben van 't Hek foto's GPD
Negenentwintig jaar zou ze
nu zijn. Marion, een trotse
moeder van een u-jarige
Romy. „Ik denk er vaak aan
hoe dat zou zijn geweest",
vertelt Corrie van Buuren. „Als ik andere
vrouwen van haar leeftijd zie bijvoorbeeld.
Winkelend met hun moeder. Of als er een
vrolijk groepje schoolkinderen passeert.
Heel confronterend. Momenten die altijd
pijn zullen blijven doen."
Hun dochter werd niet ouder dan 19 jaar.
Niet rijper dan op het gekoesterde portret
- met de i-jarige Romy - dat al tien jaar op
het dressoir in huize Van Buuren staat.
De inrichting van de bungalow in Bergen
heeft recent een metamorfose ondergaan.
Stijlvolle meubelen tussen smetteloos wit
te muren. De huiskamer baadt in een zee
van licht. De lente dringt door de open
slaande tuindeuren de woning binnen.
„We hebben bewust geko
zen voor wit." Niet omdat
de jongste woontrends dat
voorschrijven. „Op sombe
re dagen lijkt het leven
toch al een stuk zwaarmoe
diger. Dan moet je niet bin
nen ook nog eens in het
donker zitten."
Voor het eerst in tien jaar
is ook de kamer van Ma
rion onder handen geno
men. Niet eerder kon het
echtpaar de moed opbren
gen om daar het behang en
de vloerbedekking te ver
vangen. „Het is voor ons al
tijd haar kamer gebleven.
Die veranderen voelde heel
lang alsof we daarmee ook
een stukje Marion en Romy zouden uitwis
sen."
Er hangt nu een kristallen lamp. In de
vorm van een ster. „Een lamp die Marion
heel mooi gevonden zou hebben. Daar
houd je dan toch rekening mee. Nog
steeds is het haar kamer. Daar doet een
nieuw behangetje niets aan af. Al heeft het
wel bijna tien jaar geduurd voordat we zo
nuchter denken. Voordat we zo'n klein
stapje konden zetten zonder schuldge
voel."
Schuldgevoel. Ze hebben zichzelf nooit
verweten dat ze de moord op hun dochter
en kleindochter hadden kunnen voorko
men. Toch heeft hun geweten ze de afgelo
pen jaren ongenadig gekweld. „Je altijd
maar weer schuldig voelen, bij alles wat je
doet De hele dag door." De onvoorwaarde
lijke liefde voor hun dochter en kleinkind
voelt, getransformeerd in verdriet, als een
Marion van Buuren en haar dochtertje Romy werden ver
moord en begraven in de duinen tussen Bergen en Egmond.
alles verstikkende deken. Ze voelen zich
schuldig als ze zomaar eens spontaan er
gens om moeten lachen. Als ze een keer
een dag niet naar het graf gaan. Of als ze
op weg zijn naar een feestje bij vrienden.
Achter elke lach zit een traan. „Elke keer
als we even van het leven genieten, voelt
dat een beetje als verraad aan Marion en
Romy. Weet je dat we nooit meer onze
verjaardagen hebben gevierd? Of onze
trouwdag. Misschien dat er ooit een mo
ment komt dat we het wel weer doen,
maar nu heeft het allemaal nog te weinig
waarde."
Ze vinden steun in hun geloof. In de katho
lieke kerk. „Natuurlijk hebben we getwij
feld aan God. We zijn God dankbaar dat
ze alle twee uiteindelijk toch zijn gevon
den." Daarnaast bezoeken ze, een keer in
de maand, een psychiater. Om kleine stap
jes in de verwerking te zetten. Om weer te
leren houden van het leven. Iets wat ver
dween op de dag dat Marion en Romy
voor het laatst werden gezien. „Aanvanke
lijk hadden we schroom naar zo'n man te
gaan." Ze hebben er allebei baat bij. Corrie
de extraverte, Hans de binnenvetter. „Hij
voelt ons beiden goed aan. Zonder dat hij
ons iets oplegt."
Woorden, zinnen, geschreven en gespro
ken taal zijn een ontoereikend middel om
hun gevoelens uit te drukken. Met termen
en begrippen als een hoofdstuk afsluiten,
de knop omdraaien en het een plekje ge
ven hebben ze niets. „Het is dan wel tien
jaar later, maar van het verdriet is hooguit
een laagje afgesleten."
Er zijn goede en slechte dagen, maar zelfs
een goede dag krijgt hooguit een kleine
voldoende. „Een zesje, heel soms zelfs een
zeven. Nooit meer een acht of een negen.
Laat staan een tien. Of dat er ooit nog in
zit? Als we eerlijk zijn, geloven we dat
niet."
Bijzonder vitaal vertellen ze hun verhaal,
maar, vinden ze zelf, ze zijn ontzettend
oud geworden. Het hoogblonde kapsel
van Corrie komt uit een potje en het verle
den trekt zware lijnen in het gezicht van
Hans. De tol van jaren vol onrustige nach
ten en nooit afnemende stress. „We heb
ben zoveel op ons bord gekregen. Het is
een wonder dat we nog rechtop staan."
Het verdriet heeft ze nooit uit elkaar gedre
ven. Iets waar ze trots op zijn. „Het is be
kend dat relaties in dit soort traumatische
gevallen vaak geen stand houden. Omdat
het verdriet er tussenin is gaan zitten. Om
dat er over en weer verwijten worden ge
maakt. Maar wij hebben altijd een blok ge
vormd. Samen met onze twee zoons. In de
eerste vijfjaar toen ze vermist waren, en
daarna in de vijfjaar nadat ze waren gevon
den."
Samen tien jaar, een periode waarin het
echtpaar Van Buuren veelvuldig in de me
dia was. Bewust, erkennen ze. „ledereen
kent de zaak Marion en Romy. We wor
den door heel Nederland herkend en aan
gesproken. Bekendheid die we nooit heb
ben gewild. Ons is wel eens publiciteits-
zucht verweten. Alsof iemand een steen
door je hart gooit. Ben je een week van
slag. Dat mensen dat durven te zeggen!
Voor ons staat buiten kijf dat wanneer we
het niet zo hadden gedaan, Marion en
Romy nooit waren gevonden."
Na het vinden van de lichamen in de dui
nen, nu vijfjaar geleden, bleef de aan
dacht. De rechtszaken, de nasleep, keer op
keer deden ze hun verhaal. Al veranderde
wel langzaam hun rol. Zo werd Corrie am
bassadrice van het TROS-programma Ver
mist dat haar onlangs een award gaf voor
haar inzet in andere vermissingszaken.
„Er zijn ouders van wie een kind vermist
is, die me bellen. Dat zijn heel zware ge
sprekken. Voordeel is dat je elkaar snapt,
je begrijpt van elkaar wat je voelt. Al kost
het me enorm veel energie, ik vind het be
langrijk dat vergelijkbare zaken minstens
zo veel aandacht krijgen. Zolang je de
hoop blijft voeden, hebben de achterblij
vers de kracht om door te gaan. Dat heb
ben wij zelf ervaren."
Zowel op het graf als in de tuin achter de
bungalow staat een beeld van Marion en
Romy. Eerbetoon in steen. Gemaakt door
Corrie. Zoals ook de herdenkingsmis, van
daag in Bergen, een eerbewijs is aan doch
ter en kleindochter. „Ze mogen nooit wor
den vergeten. Ze zijn er al tien jaar niet
meer, maar wij leven geen dag zonder Ma
rion en Romy."
